Ήταν Οκτώβριος του 1994, όταν ο Αντώνης Κανάκης μιλούσε «Λιμανίσια» χάριν του περιοδικού BE COOL, που κυκλοφορούσε με την «Αθλητική Μακεδονίας-Θράκης». Στο συγκεκριμένο άρθρο του που είχε ως προοίμιο: «ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΚΑΒΒΑΔΙΑ, JACK LONDON, ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΪ ΜΠΑΤΑΡΑΜΕ!...» έγραφε τα εξής.
«Είπα με τη φίλη μου τη Βιργινία Καβράκη να τραβήξουμε καμιά φωτογραφία στο λιμάνι. Είναι που το έχουμε ξεχάσει τελείως, είναι και εκείνη η γοητεία με τα μπλοκ, τα καρβουνιάρικα, οι χαμάληδες που φτιάχνουν το καλύτερο και το πιο γνήσιο ΚΟΜΦΟΥΖΙΟ. Μας την έπεσαν και κάτι γραφειοκράτες. Τι θέλετε παιδιά; Να περάσετε την πύλη του τελωνείου; Αχα, βλέπω και κάμερες, ε; Χρειάζεται άδεια, αιτήσεις, δηλώσεις κλπ. Σε 5 ώρες θα έχετε καθαρίσει. Αλλάξαμε τα «κόζια» έξω από το τελωνείο, βρήκαμε και κάτι βαρεμένους θαλασσόλυκους που γούστερναν φραπεδιές με κανάτες, στο ρυμουλκό Μεγαλόχαρη ΙΙ, τους στήσαμε STYLING σαν συγκρότημα ραπ, καβάλησε η Βιργινία την κουβέρτα το κατάστρωμα – πως το λένε οι ναυτικοί – εισέπραξε μερικές προτάσεις γάμου και στο τέλος φύγαμε με καμιά δεκαριά μελανιές ο καθένας αφού τρακάραμε στο «όκιο», στη κουπαστή, σε χίλια σίδερα, συρματόσκοινα γαμώτο. Ποιος Πειραιάς και «μπούλσιτ». Εδώ ρε υπάρχει το μεγαλύτερο λιμάνι των Βαλκανίων. Είναι και πλούτος και οικονομία και πολιτική. Και κάτι ακόμα: είναι μπλού τζιν της Θεσ/νίκης. Εμείς εδώ δεν έχουμε χαμπάρι τι γίνεται ακριβώς δίπλα μας. Ένας ολόκληρος κόσμος που δουλεύει στα ντόκ και στους γερανούς. Οι γερανοί κερατάδες της νύχτας, οι λιμανίσιοι εργάτες ξέρουν το όνομα και το επίθετο από κάθε κεφαλόπουλο, οι μπίντες φερμάρουν τους κάβους, οι ηλεκτρομηχανές ζεσταίνουν τα βρώμικα νερά, ο Καββαδίας έγραψε πολλά ποιήματα γι’ αυτό το λιμάνι, η Θεσσαλονίκη φορά το μπλού τζιν της. Ξεβαμένο.»
Το συγκεκριμένο τεύχος κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1994, με εκδότη το Νίκο Κτιστάκη και διευθύντρια τη Μελίνα Καραπαναγιωτίδου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου