EDITORIAL NO 2

Είναι η τέταρτη μέρα λειτουργίας του μπλογκ και είμαι ιδιαίτερα συγκινημένος που αυτό όχι μόνο υφίσταται αλλά "πιάνει" και τόπο έστω και δειλά-δειλά.
Αλλά μέσα από την καρδιά μου θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους συνέβαλαν με τον τρόπο τους έστω και άθελά τους στην ανάπτυξη του δημοσιογραφικού και καλλιτεχνικού μου κριτηρίου. Γιατί σε αυτά τα 20 χρόνια επαγγελματικής εργασίας και "αναζήτησης" δεν ερωτεύτηκα μόνο τη δημοσιογραφία αλλά και το θέατρο. Και φαίνεται πως μέσα από μία περίεργη συνθήκη και "ανίερη" συμμαχία συνυπήρχαν μέσα μου. Για αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω κατά χρονολογική σειρά τη Ναυσικά Γκράτσιου τον πρώτο άνθρωπο που με έβγαλε από την πρώτη κιόλας μέρα της πρακτικής μου στον αέρα του ΑΝΤ1 97,5 στη Θεσσαλονίκη, το Δημήτρη Ασπροπούλη, προιστάμενό μου τότε στις ειδήσεις και την ενημέρωση, τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου πιο στενή μου φίλη και συνάδελφο εκείνη την εποχή που με "πήγε" μάλιστα στον ΑΝΤ1, το Γιώργο Φερέτη το Χρήστο Νικολαίδη και το Νίκο Λαδιανό που με "προπόνησαν" και "εκπαίδευσαν" στα δελτία ειδήσεων της ΕΤ3. Ειδικό βάρος διαφορετικό από κάθε χρονολογική σειρά έχουν δύο άνθρωποι, ο Βασίλης Κοντογουλίδης και η Μελίνα Καραπαναγιωτίδου. Ο πρώτος, προιστάμενός μου στο γραφείο της ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ στη Θεσσαλονίκη αλλά και στην ΕΤ3 όταν συμπαρουσίαζα το πρωινό ενημερωτικό μαγκαζίνο  και η δεύτερη γιατί με επέλεξε να είμαι δίδυμό της τόσο στο ραδιόφωνο όσο και στην τηλεόραση και περάσαμε τελικά μαζί πολλά στη ζωή και τη δουλειά.  Ιδιαίτερο ρόλο όμως θετικής επιρροής έπαιζε πάντα για μένα και ο συνονόματος ξάδελφός μου και συνάδελφός μου Γιάννης Κυφωνίδης.
Kαι από κοντά η Νατάσα Μποζίνη, η συνάδελφος από τη Θεσσαλονίκη που μετακόμισε στην Αθήνα, η φίλη που ίσως πρώτη έμαθε τις νέες μου αναζητήσεις στο θέατρο πιο ανοιχτά, η συνοδοιπόρος μου στην ΠΟΕΣΥ και τα συνδικαλιστικά. Ουσιαστικά είναι η πρώτη συνάδελφος από το χώρο του ΜΜΕ που με παρότρυνε να συνεχίσω τις σπουδές μου στο θέατρο και τη συμμετοχή μου σε παραστάσεις.
To άλλο το Μεγάλο Ευχαριστώ το βγάζω  βαθιά μέσα από την ψυχή μου  για την Αθηνά Παππά , τη δασκάλα μου στην υποκριτική, τη σκηνοθέτη μου στο θέατρο, τη φίλη μου που θεωρώ πια οικογένειά μου! Πίστεψε σε μένα και μου έριξε την πιο γερή και δημιουργική κλωτσιά για να πέσω στα βαθιά.  Αλλά και το Δημήτρη Μαζιώτη που χρονικά και συγκυριακά με επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλον για να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου στο χώρο της υποκριτικής.  Όπως και την Έλενα Αγγελοπούλου που έγινε σταδιακά και σταθερά σύμμαχός μου στη ζωή και τη σκηνή. Με το Δημήτρη και την Έλενα τελικά μοιραστήκαμε την ίδια σκηνή.

Είναι τελικά καρμικό το γεγονός ότι πρώτος μου διευθυντής σε δημοσιογραφική δουλειά ήταν ο Σπύρος Παγιατάκης, άνθρωπος όχι μόνο των ΜΜΕ αλλά και του θεάτρου. Και να λοιπόν που η ζωή δε με πήγε μόνο στα media αλλά και στο θέατρο. Φαίνεται με την πρώτη χειραψία μου "προδιέγραψε" την πορεία!