TO ONEIΡΟ ΤΟΥ ΧΑΪΜΕ

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει φέτος στην Πειραματική Σκηνή της Μονής Λαζαριστών το έργο «Το όνειρο του Χάιμε», του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα Πάνου Μπρατάκου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα. Ο Πάνος Μπρατάκος είναι ένας νέος συγγραφέας που παρουσιάζει την πρώτη ολοκληρωμένη θεατρική του δουλειά. Πρόκειται για ένα σκληρό παραμύθι ενηλικίωσης που επαναδιατυπώνει την ιστορία του Άμλετ στη σύγχρονη εποχή. Το έργο κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 19 Νοεμβρίου, στο Μικρό Θέατρο της Μ. Λαζαριστών στις 21.00.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Μια φορά και έναν καιρό

όχι τόσο μακρινό

-ίσως τον σημερινό;-

ένα αγόρι ευγενικό

και λιγάκι ντροπαλό

κλείνει χρόνια δεκαοχτώ

και με τρόπο μαγικό:

ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ

Ε, από κει και πέρα γίνεται χαμός. Ο ευγενής νέος, χτυπημένος αλύπητα από την Μοίρα, καλείται να ωριμάσει απότομα, για να τα βγάλει πέρα με τους σκληρούς κανόνες της ζωής των «μεγάλων». Για να τα καταφέρει πρέπει να επιστρατεύσει όλες του τις δυνάμεις, τις οποίες φυσικά δεν έχει προλάβει να ανακαλύψει ακόμα (γιατί ΚΑΝΕΝΑ κοινωνικό σύστημα δεν θα πάρει ποτέ στα σοβαρά μια τέτοια τραγική πιθανότητα). Η Μοίρα βέβαια δεν θα κάτσει να τον περιμένει με σταυρωμένα χέρια. Θα τον χαστουκίσει, θα τον ποδοπατήσει, θα τον τσαλακώσει ανελέητα, ασταμάτητα και αδυσώπητα, μέχρι να ξυπνήσει τον Ήρωα μέσα του. Γιατί, όταν ξυπνήσει ο Ήρωας- θα χυθεί αίμα ΑΙΜΑ

Αυτή εδώ είναι η περιπέτειά του

Την έχουμε ζήσει όλοι μας

Άλλοι πιο όμορφα και άλλοι πιο άσχημα

Κάποιοι την περιμέναμε πώς και τι

Μερικοί κάναμε τα στραβά μάτια

Κανείς δεν κατάφερε να πάρει αναβολή επ` αόριστον

Ελάχιστοι βέβαια κατέληξαν σε ένα μόνιμο «τρελόχαρτο»:

Δεν μπόρεσαν να σκοτώσουν το αγόρι εντός τους:

Δεν πρόλαβαν να κοιμήσουν ξανά τον οργισμένο Ήρωα:

Αναπαύονται χορτασμένοι από την αδιάκοπη Μάχη

Μέχρι να ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ

(γιατί ΚΑΝΕΝΑ κοινωνικό σύστημα δεν θα πάρει ποτέ στα σοβαρά μια τέτοια ΤΡΑΓΙΚΗ; πιθανότητα)

ΠΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΝΤΡΑΣ;

ΠΑΝΟΣ ΜΠΡΑΤΑΚΟΣ

Σκέψεις του Σκηνοθέτη:

«....Tο όνειρο του Χάιμε έχει εφτά πρόσωπα, κάποια είναι ή μοιάζουν να είναι πρόσωπα της φαντασίας, κάποια είναι ή μοιάζουν να είναι πρόσωπα της πραγματικότητας. Και εκεί αρχίζει το μπέρδεμα: τα πρόσωπα της πραγματικότητας περνάνε μέσα στη φαντασία και στοιχεία της φαντασίας εισβάλλουν στον κόσμο που αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα….

… το έργο με καλεί να αποδώσω σκηνικά ένα μπλέξιμο ονείρου και πραγματικότητας. Όταν το βλέμμα μου είναι στην ευθεία έχω πραγματικότητα, όταν όμως ξαπλώσω κάτω, άρα, όταν γίνω παιδί, το βλέμμα μου, καθώς κοιτάει προς τα πάνω τα πράγματα, τα βλέπει υπερμεγέθη. Εάν τώρα είχα την δυνατότητα να είμαι και στις δύο θέσεις, όρθιος, αλλά και παιδί, θα είχα, ταυτόχρονα, δύο βλέμματα. Το ένα θα ήταν το βλέμμα της ενήλικης πραγματικότητας και το άλλο της παιδικής αθωότητας, η οποία παραμορφώνει το πραγματικό, χωρίς να το αναιρεί. Λοιπόν, μέσα σε αυτήν την εικόνα που στήνω, ξαφνικά, έχω την ανάγκη να παίξω και τα δύο βλέμματα ταυτόχρονα. Και έτσι, καθώς η πραγματικότητα παραμορφώνεται, ο θεατής μπορεί να εκλάβει αυτό που βλέπει ως δυο εκδοχές της πραγματικότητας ή μία ενιαία πραγματικότητα …».

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΗΓΑΣ

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Γιάννης Ρήγας

Σκηνικά: Πένη Ντάνη

Κοστούμια: Χρήστος Μπρούφας

Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης

Φωτισμοί: Γρηγόρης Καραντινάκης

Βοηθός σκηνοθέτη: Καρολίνα Mάγερ

Οργάνωση Παραγωγής: Ροδή Στεφανίδου

Διανομή (με αλφαβητική σειρά):

Δημήτρης Διακοσάββας (Φύλακας), Γιάννης Καραούλης (Χάιμε), Πάολα Μυλωνά (Μάριαν), Μιχάλης Σιώνας (Κατεργάρης), Βιργινία Ταμπαροπούλου (Πενέλοπε), Γιάννης Τσιακμάκης (Λαρς), Κωνσταντίνος Χατζησάββας (Κρίστιαν).