ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ Ο ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ...?

Παρά τις μακροχρόνιες και επανειλημμένες εκκλήσεις προς το Υπουργείο Πολιτισμού, το μοναδικό Θεατρικό Μουσείο της χώρας που γέννησε το Θέατρο, κλείνει. Η ιδέα του θεατρικού Μουσείου που ξεκίνησε το 1938 από τον Γιάννη Σιδέρη και άντεξε τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, την Δικτατορία, ενώ εδραιώθηκε το 1976 την εποχή της μεταπολίτευσης, εκπνέει την εποχή του ΔΝΤ και της απαξίωσης της βαριάς μας βιομηχανίας, δηλαδή του πολιτισμού.

Το Θεατρικό Μουσείο δεν αποτελεί ένα μεγάλο φορέα που απαιτεί υψηλές επιδοτήσεις και μεγάλα κονδύλια. Με 3 αιώνων θεατρικό μουσειακό υλικό εκτεθειμένο στο υπόγειο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου της Αθήνας και χιλιάδες τόμους θεατρικών βιβλίων στοιβαγμένων σε μισθωμένο οίκημα στα Πατήσια, προσπαθούσε να επιβιώσει  κάτω από όχι και τόσο ιδανικές συνθήκες.

Η νέα οικονομική κατάσταση έδωσε τη χαριστική βολή σε μία προσπάθεια που δε στηρίχθηκε σχεδόν ποτέ λόγω της ανυπαρξίας εθνικής πολιτισμικής πολιτικής.

 

 

 

Το Θεατρικό Μουσείο αποτελεί το μοναδικό στο είδος του Μουσείο όχι μόνο στην χώρα, αλλά και γενικότερα στην περιοχή των Βαλκανίων.
Τροφοδοτεί ερευνητές από όλο τον κόσμο και συνεργάζεται με το Υπουργείο Εξωτερικών και Πολιτισμού ως διεθνής κόμβος θεατρικών πληροφοριών. Αποτελεί το μεγαλύτερο θεατρικό αρχείο, απαραίτητο για την μελέτη, έρευνα και καλλιτεχνική παραγωγή των παραστατικών τεχνών γενικότερα. Το υπουργείο αδυνατεί να επιδοτήσει ένα φορέα που απασχολεί μόνον 14 υπαλλήλους (οι οποίοι βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας) που προσπαθούν να διαχειριστούν 3 αιώνων θεατρικό υλικό το οποίο κινδυνεύει να πεταχτεί στα σκουπίδια.

Οι υπάλληλοι, συνεργάτες και φίλοι του μουσείου διαμαρτύρονται για την οικονομική και πολιτισμική κατάσταση  και ζητούν συμπαράσταση σε αυτό τον άνισο ,όπως τον χαρακτηρίζουν, αγώνα.