"ΓΝΩΡΙΜΙΑ" ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΥΜΑΝ ΚΑΠΟΤΕ

 

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΜΙΛΑΝΟ ΙΤΑΛΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΚΟΦΟΥ

 

　

«

«

Όταν ήμουν παιδί, με είχαν εγκαταλείψει πολλές φορές. Η μάνα μου με τραβολογούσε από πόλη σε πόλη. Τις νύχτες με κλείδωνε μόνο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, γύριζε το κλειδί και έλεγε να μη μου ανοίξουν την πόρτα… Ήμουν τρομοκρατημένος.

Το 1933 μετά το διαζύγιο των γονιών μου μετακομίσαμε με τη μητέρα μου και το δεύτερο σύζυγό της, τον Τζόζεφ Καπότε, στη Νέα Υόρκη, ο οποίος αφού με υιοθέτησε μου έδωσε το όνομα Τρούμαν Γκαρσία Καπότε.

Φοίτησα στο Trinity School καθώς και στο Dwight School και σε ηλικία 17 χρονών άρχισα να δουλεύω στο περιοδικό New Yorker.Είναι πολύ δύσκολο όταν κάποιος έχει μια εντύπωση για σένα και είναι αδύνατον να τον πείσεις για το αντίθετο. Από τότε που ήμουν παιδί, ο κόσμος νόμιζε ότι με είχε ψυχολογήσει. Όμως πάντα έκανε λάθος! »Γεννήθηκα στη Νέα Ορλεάνη της Λουιζιάνα, το πραγματικό μου όνομα είναι Τρούμαν Στρέκφους Πέρσονς.

Το 1945 δημοσιεύτηκε το πρώτο μου διήγημα «Μύριαμ» ενώ το 1948 εκδόθηκε το μυθιστόρημά μου «Άλλες φωνές άλλοι τόποι». Ακολούθησε η συλλογή διηγημάτων «A Tree of Night and Other Stories» και η νουβέλα «The grass harp» το 1951, καθώς και η σεναριογραφή της ταινίας «Συμβόλαιο με το Διάβολο»(1953).

Το Νοέμβρη του 1959, η είδηση για τέσσερις ανεξήγητους φόνους των μελών μιας οικογένειας στο Κάνσας, μου προκάλεσε το ενδιαφέρον. Έτσι ξεκίνησα έρευνα, ταξίδεψα στον τόπο του εγκλήματος και για τρεις μήνες περίπου, πήρα συνεντεύξεις από όσους επηρεάστηκαν απ’τη βία εκείνης της νύχτας. Πολύτιμη βοήθεια σε αυτό μου το εγχείρημα ήταν η παιδική μου φίλη, Χάρπερ Λι.

Στις 14 λοιπόν του Νοέμβρη τη νύχτα, 2 άνδρες μπήκαν σε αγροτόσπιτο και σκότωσαν όλη την οικογένεια (τέσσερα άτομα). Γιατί το έκαναν αυτό ;Θα σου πω το συμπέρασμά μου…

Σε αυτή τη χώρα υπάρχουν 2 κόσμοι, η ήσυχη, συντηρητική ζωή και η ζωή αυτών των δύο αντρών του υπόκοσμου, των βίαιων εγκληματιών. Αυτοί οι δυο κόσμοι συνέκλιναν εκείνη την αιματηρή νύχτα.

Το « εν ψυχρώ » - “in cold blood” έκανε τον Τρούμαν Καπότε τον πιο διάσημο συγγραφέα. Το βιβλίο εγκαινίασε το “non fiction novel” και θεωρήθηκε το μυθιστορηματικό ντοκιμαντέρ της δεκαετίας, καθώς απέδιδε ένα πραγματικό γεγονός με ακρίβεια ύστερα από εξαντλητικές έρευνες προσώπων και πραγμάτων.

Μετά την επιτυχία του «εν ψυχρώ» ο Τρούμαν απομονώθηκε και υιοθέτησε μια άκρως εκκεντρική συμπεριφορά, πολλοί λένε ότι ήταν απόρροια του αλκοολισμού και της κατάχρησης ναρκωτικών ουσιών.«Τα πιο πολλά δάκρυα χύθηκαν από προσευχές που εκπληρώθηκαν.»

Πέθανε στις 25 Αυγούστου το 1984, από επιπλοκές λόγω αλκοολισμού, σε ηλικία 59 ετών.

Πέρα από την πρώτη κινηματογραφική βερσιόν του βιβλίου Εν ψυχρώ το 1967 σε σκηνοθεσία του Ρίτσαρντ Μπρουκς ο οποίος έκανε τα γυρίσματα στις πραγματικές τοποθεσίες που συνέβησαν τα γεγονότα, το 1988 εκδόθηκε το βιβλίο του Τζέραλντ Κλαρκ, Capote:A Biography, ενώ το 1996 το εν ψυχρώ σκηνοθετήθηκε από τον Τζόναθαν Κάπλαν ως τηλεοπτική σειρά. Το 2005 προβλήθηκε η βιογραφική ταινία Capote σε σκηνοθεσία του Μπένετ Μίλερ και λίγους μήνες αργότερα το Infamous του Μακ Γκραθ.
O Καπότε ήταν αναμφισβήτητα μια ιδιαίτερα εκκεντρική προσωπικότητα, με ζωντανή και αιχμηρή γραφή. Μια χαρισματική φιγούρα που άνοιξε στη Δημοσιογραφία ένα καινούριο ορίζοντα -αυτόν του μη-φανταστικού μυθιστορήματος- και έδωσε τροφή για τη συγγραφή βιβλίων και την παραγωγή μεγάλων κινηματογραφικών ταινιών.Η ζωή και το έργο του -«εν ψυχρώ»- απασχόλησε πολύ και εξακολουθούν να ενδιαφέρουν και να είναι έμπνευση για άλλα καλλιτεχνικά έργα.

Δε μπόρεσε να τελειώσει άλλο βιβλίο. Η επικεφαλίδα της τελευταίας ατελούς δουλειάς του γράφει:

Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του βιβλίου ανταποκρίνονται στον όρο New Journalism – Νέα Δημοσιογραφία-, ένα στυλ γραφής της δεκαετίας του ‘60-‘ 70 που χαρακτηριζόταν από παντελή έλλειψη φαντασίας και όσο πιο πιστή καταγραφή αληθινών γεγονότων. Κάτι που ο δημοσιογράφος το πετύχαινε ρωτώντας τα πρόσωπα πώς σκέφτονται ή πώς αισθάνονται, θέλοντας δηλαδή να « μπει στο κεφάλι τους»- στη θέση τους παραμένοντας βέβαια πάντα ο ίδιος , η πρωταρχική πηγή.

Ένα πραγματικό περιστατικό λοιπόν, έδωσε αφορμή στον Καπότε να ξεχωρίσει και μέσα από ένα τόσο ακραίο γεγονός να σχολιαστούν οι δυσκολίες μεταξύ σχέσεων αλλά να τεθούν και προβληματισμοί για το θέμα της θανατικής ποινής.

Το βιβλίο του αυτό ήταν ένας συνδυασμός γραπτών ειδήσεων και δημοσιογραφίας με λογοτεχνικές τεχνικές, αφήγηση δηλαδή σκηνών, καταγραφή καθημερινών λεπτομερειών, διάλογοι καθώς και απόψεις (σκηνές δηλαδή μέσα από τα μάτια ενός συγκεκριμένου χαρακτήρα).