Κόκκινη κλωστή δεμένη
Στην ανέμη τυλιγμένη
Δώσ’ της κλώτσο να γυρίσει
Παραμύθι ν’ αρχινήσει....
Μια φορά κι ένα καιρό σε μια πόλη της Ελλάδας ζούσε ένα παιδί...ο Κ. Ήταν ένα πολύ άσχημο αγοράκι. Στρουμπουλό, κοντό και με μεγάλα γυαλιά μυωπίας. Τα άλλα παιδιά στο σχολείο τον κοροϊδεύανε και τον είχαν απομονώσει. Στο σπίτι του ο πατέρας του τον αγνοούσε και αδιαφορούσε πλήρως για το αν υπάρχει... Ζούσε μόνος και η μόνη του συντροφιά ήταν τα παραμύθια... Μέσα στον μαγικό κόσμο των παραμυθιών γινόταν κάποιος άλλος... Ένας πρίγκηπας που όλοι τον σέβονταν, τον αγαπούσαν και τον εκτιμούσαν.
Τα χρόνια πέρνούσαν και ο Κ. μεγάλωνε... Πάντα όμως εμπιστευόταν λάθος ανθρώπους... Οι φίλοι τον εκμεταλλεύονταν... Τον χρησιμοποιούσαν για όσο ήθελαν και μετά εξαφανίζονταν... Σχέσεις ερωτικές δεν είχε... Ήταν και τόσο άσχημος... κι όσο μεγάλωνε τόσο ασχήμαινε... Με την πάροδο των χρόνων ο πατέρας του γινόταν όλο και πιο αδιάφορος, πιο αυταρχικός...
Μια νύχτα που ήταν στο δωμάτιο του ξαπλωμένος στο κρεβάτι του και διάβαζε ένα παραμύθι... Ένα άσπρο φως μπήκε από τις γρίλιες του παραθυριού του και έλουσε όλο το δωμάτιο... Τότε, εμφανίστηκαν 3 νεράϊδες... η Τ., η Χ. Και η Ν.... Οι Νεράϊδες αυτές ήταν οι νονές του, που όταν γεννήθηκε είχαν ξεχάσει να τον μυράνουν... η Ν. του έδωσε την ομορφιά, η Χ. την σοφία και η Τ. την ελευθερία...
Το παιδί τα έχασε... Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και ήταν ένας πανέμορφος άντρας... Τότε γυρνάει και λέει στις Νεράϊδες... «Πάρτε με μαζί σας»!!! Το φως κάλυψε όλο το δωμάτιο και σιγά-σιγά χάθηκαν και οι 4 μέσα από τις γρίλιες του παραθυριού...
Δεν ξέρω αν αυτό το παιδί υπήρξε, υπάρχει ή αν θα υπάρξει κάποτε πραγματικά... Αλλά κανείς μας δεν ξέρει τι είναι πραγματικότητα και τι φαντασία... Ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος... Που αρχίζει η αλήθεια και που σταματάει το ψέμα...
Το μόνο που ξέρω... Είναι ότι αυτό το παιδί, ο Κ., είναι το παιδί που ζει μέσα μας... Είναι καιρός νομίζω να το ανακαλύψουμε όλοι μας και να αλλάξουμε πράγματα που μας πληγώνουν, μας στεναχωρούν και μας κρατάνε πίσω... Ίσως σας φανεί χαζό αυτό το παραμύθι, ίσως πάλι και όχι... Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι αυτό το παιδί έκρυβα μέσα μου τόσα χρόνια... Όμως τώρα μεγάλωσα κι αποφάσισα ότι ήταν καιρός να φύγω μαζί με τις 3 «Νεράϊδες» μου για τους τόπους των παραμυθιών... Και το έκανα....
Και πιστέψτε με... στα παραμύθια κρύβεται η μεγαλύτερη Αλήθεια!!!
Ορεβουάρ...
Καλές διακοπές!!!
ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: ΡΟΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου