"Η Νίτσα Τσαγανέα ήταν η ίδια η ζωή. Τολμώ να πω πως την αγάπησα. Με άφησε να την αγκαλιάσω, να πιω μαζί της ένα ουίσκι… να μοιραστώ τη ζωή της. Θυμάμαι το πλάνο των συνεντεύξεων της να κοσμείται τις περισσότερες φορές με τη φωτογραφία, του δεύτερου συζύγου της, Χρήστου Τσαγανέα, βεβαίως- βεβαίως. Η παρουσία του ήταν παντού μέσα στο σπίτι. Η πρώτη φορά που την επισκέφτηκα με γέμισε με θύμισες. Νοστάλγησα τις ταινίες που έβλεπα μικρή."
" Η αφήγησή της είχε μια θεατρικότητα. Μιλούσε με ορθοφωνία και δεν συγχωρούσε λάθη στον τόνο της φωνής της. Μιλούσε και έπαιζε. Περπατήσαμε έξω από το μικρό της διαμέρισμα και όλη η γειτονιά τη χαιρετούσε. Αν και δεν ήταν πολύ ψηλή, δίπλα της ένιωθα κοντή. Ήταν θεόρατη. Δεν αμφέβαλλα, ούτε μια στιγμή, πόσο καλή ηθοποιός και πόσο σπουδαίος άνθρωπος ήταν. Από εκείνη την πρώτη μας συνάντηση, την αντάμωσα πολλές φορές ακόμη. Άλλες για συνέντευξη κι άλλες για παρέα. Πάντα άνοιγε την πόρτα της, χωρίς να χρειαστεί να κλείσεις ραντεβού μαζί της. Σπάνια έλειπε από το σπίτι. Κάπου στη γειτονιά θα ήταν."
Περισσότερα στο:
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου