Το Πολιτιστικό Στέκι του προγράμματος απεξάρτησης ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ στο πλαίσιο των εικαστικών εκθέσεων που διοργανώνει, παρουσιάζει την έκθεση/προβολή «Ημερολόγια – Λόγος και Εικόνα σε Μικρές Διαστάσεις» από την εικαστικό Ελένη Πολυχρονάτου.
Παράλληλα την ημέρα των εγκαινίων θα δοθεί Διάλεξη με θέμα: «Έργα Τέχνης Μεγάλων Διαστάσεων σε σχέση με το περιβάλλον μας -φυσικό και αστικό »
Η έκθεση περιλαμβάνει 30 έργα τα οποία υπογράφει η καλλιτέχνιδα και θα έλεγε κανείς ότι μοιάζει με ένα μηνιαίο ημερολόγιο ζωής και τέχνης.
Τα έργα από χαρτί και χρωματιστά μελάνια παρουσιάζουν κείμενα, και ζωγραφιές όπου συνυπάρχουν αρμονικά ο λόγος και η εικόνα και όπου λέξεις, σχέδια, σύμβολα και χρώματα χρησιμοποιούνται ως δομικά στοιχεία και εικαστικά εργαλεία.
Μέσα στη σημερινή κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα που ζούμε είναι ενδιαφέρον να ακουμπήσουμε ένα λόγο, μια πρόταση / προτροπή για ένα βλέμμα πίσω από τις λέξεις και τις εικόνες, για ένα συντονισμό και ανατροφοδότηση από τις αληθινές αξίες της ζωής.
Χώρος: Πολιτιστικό Στέκι του προγράμματος απεξάρτησης ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ
Σταυροπούλου 29, πλατεία Αμερικής, τηλ. 210 86 40 943
Email politistiko@kethea-diavasi.gr
Διάρκεια έκθεσης: 25 Απριλίου – 8 Μαίου 2012
Ημέρες και ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Πέμπτη-Παρασκευή, 18.30 – 21.00
Η επιλογή αλλά και η δυνατότητα του καλλιτέχνη να παρουσιάσει το έργο του σε ένα χώρο εκτός του χώρου της γκαλερί και του Μουσείου τον φέρνει σε αμεσότερη επαφή με τον συνάνθρωπο και συμβάλλει στην κατανόηση ότι το καλλιτεχνικό έργο δεν διαχωρίζεται από την κοινωνία, αλλά είναι προϊόν της και προϊόν της ίδιας της ζωής (ταύτιση τέχνης και ζωής...). Ο John Dewey, στο Art as Experience, έχει αναφερθεί σε κάποιους δυϊσμούς που μας ταλαιπωρούν. Ο πρακτικός διαχωρισμός της τέχνης από τη ζωή, που συμβολίζεται από το μουσείο και την αίθουσα συναυλιών (κάνοντας την τέχνη «ινστιτούτο καλλονής του πολιτισμού») συμβαδίζει με τη φιλοσοφική τάση που κατανοεί την τέχνη ξέχωρα από τις πηγές της στην καθημερινή εμπειρία. «Καθήκον μας είναι να αποκαταστήσουμε τη συνέχεια ανάμεσα στις εκλεπτυσμένες και ενισχυμένες μορφές εμπειρίας, που είναι τα έργα τέχνης και τα καθημερινά συμβάντα, πράξεις και πάθη που, όπως αναγνωρίζεται γενικά, αποτελούν την εμπειρία». Με όλη μου την καρδιά υποστηρίζω ότι το ζήτημα δεν είναι αν οι άνθρωποι θα ζουν περισσότερο ή λιγότερο αισθητικά, αλλά αν θα βοηθηθούν να ζουν με έναν τρόπο που η ζωή δεν θα τους διαφεύγει.
Γύρω στο 1965 το σημαντικό ρεύμα της ζωγραφικής μεγάλων επιφανειών από το Μεξικό θα επεκταθεί σε όλες τις μεγάλες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών, για να περάσει κατόπιν στην Ευρώπη και θα αποτελέσει την αφετηρία ανάπτυξης της τοιχογραφίας που θα γίνει γνωστή ως «η τέχνη των δρόμων».
Παράλληλα με αυτές τις εξελίξεις, η ακύρωση του θεσμού του μουσείου, που ξέκοβε την τέχνη από τη ζωή, προβάλλοντας το καλλιτεχνικό έργο ως απλή οπτική και αισθητική αξία, οδήγησε στη συγκρότηση νέων θεσμών και προχώρησε σε νέες επιλογές για την τοποθέτηση του έργου τέχνης κοντά στο ευρύ κοινό, στους δρόμους, στις πλατείες, στους χώρους εργασίας και κατοικίας, πραγματοποιώντας αυτό που αποκαλούσε ο André Malraux «μουσείο χωρίς τοίχους». Ο θεσμός του μουσείου έδωσε τη θέση του σε κοινωνικούς θεσμούς σε ανταπόκριση με το δημοκρατικό αίτημα ο θεατής στην καθημερινή του ζωή να έρχεται σε επαφή με το καλλιτεχνικό έργο. Μέσα σε αυτό το νέο θεσμικό πλαίσιο ο καλλιτέχνης ανέλαβε όχι μόνο την ευθύνη της επιλογής του δημιουργικού του έργου, αλλά και τη ρύθμιση ποιοτήτων της καθημερινής ζωής. Σε αυτό συνέβαλε η νέα θέση του, ποιοτικά ανώτερη από εκείνη προηγούμενων εποχών. Αποδεσμευμένος από τη χειρωνακτική εργασία (και ιδιαίτερα στις περιπτώσεις κλίμακας που υπερβαίνει κατά πολύ τα δικά του ανθρώπινα μέτρα), ανέλαβε μια σειρά από νέους ρόλους, όπως του ποιητή, του στοχαστή, του φιλοσόφου αλλά και του κοινωνιολόγου, του πολεοδόμου ή του αρχιτέκτονα. Η μεγάλη κλίμακα συνέδεσε άμεσα την τέχνη με τον κοινωνικό χώρο της πόλης και της κοινότητας και παρουσιάστηκε ως προσπάθεια ανακατασκευής του αστικού ή του φυσικού χώρου. Συνέδεσε το ετερόκλητο κοινό με την τέχνη, όχι μόνο σε επίπεδο χρήσης αλλά επίσης σε κάτι ουσιαστικότερο, στην πειραματική καλλιτεχνική επινοητικότητα για τη μετατροπή πρωτοποριακών ιδεών σε καθημερινές και, κάποιες φορές, σε λειτουργικές και χρηστικές προτάσεις και ανέπτυξε τον προβληματισμό για την αντίληψη και το βίωμα του ανθρώπου.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ελένης Πολυχρονάτου
Παράλληλα την ημέρα των εγκαινίων θα δοθεί Διάλεξη με θέμα: «Έργα Τέχνης Μεγάλων Διαστάσεων σε σχέση με το περιβάλλον μας -φυσικό και αστικό »
Η έκθεση περιλαμβάνει 30 έργα τα οποία υπογράφει η καλλιτέχνιδα και θα έλεγε κανείς ότι μοιάζει με ένα μηνιαίο ημερολόγιο ζωής και τέχνης.
Τα έργα από χαρτί και χρωματιστά μελάνια παρουσιάζουν κείμενα, και ζωγραφιές όπου συνυπάρχουν αρμονικά ο λόγος και η εικόνα και όπου λέξεις, σχέδια, σύμβολα και χρώματα χρησιμοποιούνται ως δομικά στοιχεία και εικαστικά εργαλεία.
Μέσα στη σημερινή κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα που ζούμε είναι ενδιαφέρον να ακουμπήσουμε ένα λόγο, μια πρόταση / προτροπή για ένα βλέμμα πίσω από τις λέξεις και τις εικόνες, για ένα συντονισμό και ανατροφοδότηση από τις αληθινές αξίες της ζωής.
Ταυτότητα της Έκθεσης
Εγκαίνια: Τετάρτη 25 Απριλίου 2012Χώρος: Πολιτιστικό Στέκι του προγράμματος απεξάρτησης ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ
Σταυροπούλου 29, πλατεία Αμερικής, τηλ. 210 86 40 943
Email politistiko@kethea-diavasi.gr
Διάρκεια έκθεσης: 25 Απριλίου – 8 Μαίου 2012
Ημέρες και ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Πέμπτη-Παρασκευή, 18.30 – 21.00
«ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΚΑΛΛΟΝΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ?»
της Ελένης ΠολυχρονάτουΗ επιλογή αλλά και η δυνατότητα του καλλιτέχνη να παρουσιάσει το έργο του σε ένα χώρο εκτός του χώρου της γκαλερί και του Μουσείου τον φέρνει σε αμεσότερη επαφή με τον συνάνθρωπο και συμβάλλει στην κατανόηση ότι το καλλιτεχνικό έργο δεν διαχωρίζεται από την κοινωνία, αλλά είναι προϊόν της και προϊόν της ίδιας της ζωής (ταύτιση τέχνης και ζωής...). Ο John Dewey, στο Art as Experience, έχει αναφερθεί σε κάποιους δυϊσμούς που μας ταλαιπωρούν. Ο πρακτικός διαχωρισμός της τέχνης από τη ζωή, που συμβολίζεται από το μουσείο και την αίθουσα συναυλιών (κάνοντας την τέχνη «ινστιτούτο καλλονής του πολιτισμού») συμβαδίζει με τη φιλοσοφική τάση που κατανοεί την τέχνη ξέχωρα από τις πηγές της στην καθημερινή εμπειρία. «Καθήκον μας είναι να αποκαταστήσουμε τη συνέχεια ανάμεσα στις εκλεπτυσμένες και ενισχυμένες μορφές εμπειρίας, που είναι τα έργα τέχνης και τα καθημερινά συμβάντα, πράξεις και πάθη που, όπως αναγνωρίζεται γενικά, αποτελούν την εμπειρία». Με όλη μου την καρδιά υποστηρίζω ότι το ζήτημα δεν είναι αν οι άνθρωποι θα ζουν περισσότερο ή λιγότερο αισθητικά, αλλά αν θα βοηθηθούν να ζουν με έναν τρόπο που η ζωή δεν θα τους διαφεύγει.
Λίγα Λόγια για τη Διάλεξη
«Έργα Τέχνης Μεγάλων Διαστάσεων σε σχέση με το περιβάλλον μας – φυσικό και αστικό»Γύρω στο 1965 το σημαντικό ρεύμα της ζωγραφικής μεγάλων επιφανειών από το Μεξικό θα επεκταθεί σε όλες τις μεγάλες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών, για να περάσει κατόπιν στην Ευρώπη και θα αποτελέσει την αφετηρία ανάπτυξης της τοιχογραφίας που θα γίνει γνωστή ως «η τέχνη των δρόμων».
Παράλληλα με αυτές τις εξελίξεις, η ακύρωση του θεσμού του μουσείου, που ξέκοβε την τέχνη από τη ζωή, προβάλλοντας το καλλιτεχνικό έργο ως απλή οπτική και αισθητική αξία, οδήγησε στη συγκρότηση νέων θεσμών και προχώρησε σε νέες επιλογές για την τοποθέτηση του έργου τέχνης κοντά στο ευρύ κοινό, στους δρόμους, στις πλατείες, στους χώρους εργασίας και κατοικίας, πραγματοποιώντας αυτό που αποκαλούσε ο André Malraux «μουσείο χωρίς τοίχους». Ο θεσμός του μουσείου έδωσε τη θέση του σε κοινωνικούς θεσμούς σε ανταπόκριση με το δημοκρατικό αίτημα ο θεατής στην καθημερινή του ζωή να έρχεται σε επαφή με το καλλιτεχνικό έργο. Μέσα σε αυτό το νέο θεσμικό πλαίσιο ο καλλιτέχνης ανέλαβε όχι μόνο την ευθύνη της επιλογής του δημιουργικού του έργου, αλλά και τη ρύθμιση ποιοτήτων της καθημερινής ζωής. Σε αυτό συνέβαλε η νέα θέση του, ποιοτικά ανώτερη από εκείνη προηγούμενων εποχών. Αποδεσμευμένος από τη χειρωνακτική εργασία (και ιδιαίτερα στις περιπτώσεις κλίμακας που υπερβαίνει κατά πολύ τα δικά του ανθρώπινα μέτρα), ανέλαβε μια σειρά από νέους ρόλους, όπως του ποιητή, του στοχαστή, του φιλοσόφου αλλά και του κοινωνιολόγου, του πολεοδόμου ή του αρχιτέκτονα. Η μεγάλη κλίμακα συνέδεσε άμεσα την τέχνη με τον κοινωνικό χώρο της πόλης και της κοινότητας και παρουσιάστηκε ως προσπάθεια ανακατασκευής του αστικού ή του φυσικού χώρου. Συνέδεσε το ετερόκλητο κοινό με την τέχνη, όχι μόνο σε επίπεδο χρήσης αλλά επίσης σε κάτι ουσιαστικότερο, στην πειραματική καλλιτεχνική επινοητικότητα για τη μετατροπή πρωτοποριακών ιδεών σε καθημερινές και, κάποιες φορές, σε λειτουργικές και χρηστικές προτάσεις και ανέπτυξε τον προβληματισμό για την αντίληψη και το βίωμα του ανθρώπου.
Το πρόγραμμα απεξάρτησης ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ
Το πρόγραμμα απεξάρτησης ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ ανήκει στο πανελλαδικό δίκτυο υπηρεσιών του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων, απευθύνεται σε ενήλικες χρήστες ναρκωτικών ουσιών άνω των 21 ετών, εργαζόμενους, φοιτητές και περιστασιακούς καθώς και στις οικογένειές τους. Λειτουργεί από το Οκτώβριο του 1990, στην πλατεία Αμερικής. Οι υπηρεσίες του παρέχονται ΔΩΡΕΑΝ, δεν χορηγούνται φαρμακευτικές ή υποκατάστατες ουσίες και δεν υπάρχουν λίστες αναμονής. Σπούδασε Ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από την οποία αποφοίτησε το 1983. Το 1987 συνέχισε τις σπουδές της στην Α.Σ.Κ.Τ. στη Γλυπτική τις οποίες και ολοκλήρωσε το 1993.
Από το 2000 έως το 2005 ασχολήθηκε με την έρευνα, καρπός της οποίας υπήρξε η διατριβή με θέμα «Έργα Τέχνης Μεγάλης Κλίμακας στον Αστικό και Φυσικό Χώρο. Από τη δεκαετία του ΄60 έως τον 21ο Αιώνα». Ως καλλιτέχνιδα έχει παρουσιάσει ζωγραφικό και γλυπτικό έργο σε σειρά ατομικών αλλά και πλήθος ομαδικών εκθέσεων με κύριο θέμα τη διερεύνηση της σχέσης λόγου και εικόνας. Επιπλέον, έχει συνδέσει την καλλιτεχνική της δημιουργία με τον κοινωνικό προβληματισμό, όπως προκύπτει από τις ενδεικτικές δραστηριότητες: -Συμμετέσχε στη Διεθνή Συνάντηση Τέχνης «Το Πάρκο του Μέλλοντος» (The Park of the Future, 1999), στο Westergasfabrik στο Άμστερνταμ και στη συναφή έκθεση που είχαν ως θέμα την ανάπλαση κατεστραμμένων περιοχών και την αναβάθμιση της καθημερινής ζωής με τη διαμόρφωση καλλιτεχνικών πάρκων. Παρουσίασε έργα της στη διοργάνωση «Εcofestival», μια αισθητική και Οικολογική παρέμβαση (2000 και 2001) στον Εθνικό Κήπο. Συμμετέσχε με τον αρχιτέκτονα Σταύρο Βιδάλη στον καλλιτεχνικό σχεδιασμό του 31ου πιλοτικού Δημοτικού Σχολείου Ανοικτού Τύπου στην Αθήνα (2004).
Ως ενεργό μέλος από το 2000 του Πανμεσογειακού δικτύου F.A.M. (Γυναίκα – Τέχνη –Μεσόγειος) που συγκεντρώνει καλλιτέχνιδες των μεσογειακών χωρών σε μια προσπάθεια οικοδόμησης ενός καλύτερου μέλλοντος για τους λαούς τους, μετείχε στη «Διεθνή Εικαστική Έκθεση του A΄ Διεθνούς Forum για τον Πολιτισμό και την Ειρήνη» (Ρόδος, 2000), στη διοργάνωση του Β΄ Διεθνούς Συνεδρίου «Η εκπαίδευση του πνεύματος σ΄ έναν Πολιτισμό Ειρήνης», (Ρόδος 2002), παρουσίασε έργα της στη διαβαλκανική εικαστική έκθεση γυναικών δημιουργών με τίτλο «Dare to Be Different¨», στην Fier, της Αλβανίας,(2001) επιμελήθηκε την Ελληνοτουρκική Έκθεση του Δικτύου FAM (Άγκυρα, 2002) και μετείχε με έργα της στη 2η Διεθνή Έκθεση «Courant D΄ Αrt» στη Βηρυτό,(2003) στην Ελληνοτουρκική Έκθεση «Bridges», στη Σμύρνη(2004), στην Διεθνή έκθεση «Cultures Solidaires» στην Καζαμπλάνκα (2005).
Μετείχε στο πιλοτικό διακρατικό ερευνητικό πρόγραμμα «Επικοινωνία Τέχνη» που σχεδιάστηκε από το δίκτυο F.A.M. για τη διερεύνηση νέων οριζόντων στις παιδαγωγικές μεθόδους με στόχο την ειρήνη, χρηματοδοτήθηκε από το πρόγραμμα Culture 2000 και πραγματοποιήθηκε στη Ρόδο (Σεπτέμβριος 2002), στη Deux-Sevres (Ιανουάριος 2003) και στη Φλωρεντία (Απρίλιος 2003).
’Έχει διοργανώσει και μετάσχει σε επιστημονικά συνέδρια με εισηγήσεις για τη δημόσια, οικολογική και περιβαλλοντική τέχνη και έχει δημοσιεύσει σε καλλιτεχνικά και εκπαιδευτικά έντυπα άρθρα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου