"ΑΝΤΙΝΟΟΣ" ΤΟΥ ΠΕΣΟΑ

“…Ήταν ένα γατάκι που έπαιζε με το πάθος, το δικό του

Κι εκείνο του Αδριανού, μια και δυο φορές

Άλλοτε δεμένο κι άλλοτε ελεύθερο

Τη μια αφήνοντας το πάθος, την άλλη, ελέγχοντας τ’ ακραία πάθη

Τη μια αντικρίζοντας το πάθος όχι απευθείας, αλλά λοξά

Χοροπηδώντας γύρω από το πάθος το σχεδόν απρόσμενο

Τη μια σφιχτοδεμένο τρυφερά, ύστερα με μίσος κρατημένο

Τη μια αστειευόμενο χαριτωμένα, την άλλη σοβαρό ξαπλώνει

Απ’ τη μεριά του πάθους, κοιτάζοντάς το, και διερευνά

Πως από το συγκρατημένο πάθος θα κερδίσει κι άλλο πάθος

Κι έτσι οι ώρες απ’ τα μπλεγμένα χέρια τους γλιστρούσαν

Κι από τα μπερδεμένα άκρα τους αθόρυβα οι στιγμές περνούσαν…

Αγάπη, αγάπη, αγάπη μου! Είσαι ήδη ένας θεός

Αυτή μου η σκέψη, που ως ευχή η λογαριάζω

Ευχή δεν είναι, αλλά σημάδι, σ’ εμέ δοσμένο

Από τους μέγιστους θεούς, που αγαπούν τον έρωτα και μπορούν

Να δίνουν στις θνητές καρδιές, υπό μορφήν επιθυμιών

Επιθυμιών ανεξερεύνητων δυνατοτήτων

Ένα όραμα αληθινών πραγμάτων, ζωή πέρα από τη φυλακισμένη μας ζωή

Την αίσθησή μας χωρίς φραγμούς

Ναι, πόσο το θέλω να ‘σαι αυτό που ήδη είσαι

Στη γη του Ολύμπου κιόλας περπατάς

Και είσαι τέλειος, είσαι ακόμα εσύ

Και δεν χρειάζεσαι καμία υπερβολή

Να γίνεις τέλειος, είσαι η τελειότης…”

Από την παράσταση "ΑΝΤΙΝΟΟΣ" του Φερνάντο Πεσόα , βασισμένη στο ομώνυμο ποίημα , που ανέβηκε  με το Στέφανο Κακαβούλη στο Studio Κυψέλη το Μάιο του 2011.