Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΩΝ ΓΑΛΛΩΝ ΣΥΛΒΙ ΒΑΡΤΑΝ

Η μεγάλη ερμηνεύτρια Sylvie Vartan γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1944. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της Γαλλικής μουσικής σκηνής όλων των εποχών και μάλιστα η βασίλισσα του είδους ye-ye ή σέικ στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Έκανε πολλά σώου και μουσικές παραστάσεις στα μεγαλύτερα θέατρα στο γαλλόφωνο κόσμο πρωτίστως , αλλά και σε πολλές άλλες περιοχές ανά τον κόσμο, ενώ οι εκπομπές της στην τηλεόραση απέσπασαν εξαιρετικές κριτικές και νούμερα τηλεθέασης. Ειδικά μετά το γάμο της με το Johnny Hallyday προσέλκυσε ακόμη περισσότερους θαυμαστές και έδωσε ιστορικά ρεσιτάλ μαζί του ή μόνη της τόσο στο Olympias όσο και στο Palais des congrès de Paris καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και μέσα του-1970. Το 2004, μετά από διακοπή, άρχισε να δίνει και πάλι παραστάσεις και συναυλίες με έμφαση στις τζαζ μπαλάντες κυρίως σε γαλλόφωνες χώρες.

Γεννήθηκε στο Iskretz, στην επαρχία της Σόφιας, στη Βουλγαρία. Ο πατέρας της, Ζωρζ αρμενικής και βουλγαρικής καταγωγής γεννήθηκε στη Γαλλία, ενώ η μητέρα της Ιλόνα , Ουγγρικής καταγωγής , στη Βουλγαρία. Ο πατέρας εργάστηκε ως ακόλουθος της γαλλικής πρεσβείας στη Σόφια. Το αρχικό όνομα της οικογένειας ήταν Vartanian, αλλά οι γονείς της το συντόμευσαν μετά τη φυγή τους στη Γαλλία.

Το Σεπτέμβριο του 1944, όταν ο Σοβιετικός στρατός κατέλαβε την Βουλγαρία, η οικογένεια Vartanian μετακόμισε στη Σόφια. Το 1952 ο Dako Dakovski, σκηνοθέτης του κινηματογράφου και φίλος των γονιών της, προσέφερε στη Sylvie ένα ρόλο μαθήτριας στην ταινία του «igoto Pod.» Η ταινία σχετιζόταν με τη βουλγαρική κίνηση ανταρτών εναντίον της τουρκικής κατοχής.

Η συμμετοχή της αυτή την προέτρεψε να ασχοληθεί ακόμη πιο ενεργά με το όνειρό της να γίνει καλλιτέχνης. Τελικά οι στερήσεις και το καθεστώς της Βουλγαρίας ανάγκασε την οικογένεια να μεταναστεύσει στο Παρίσι το Δεκέμβριο του 1952.

Κατά την πρώτη περίοδο έμειναν σε ένα ξενοδοχείο κοντά στην περιοχή Les Halles, όπου ο πατέρας της Ζωρζ βρήκε μια δουλειά. Η οικογένεια έμενε σε ένα μονόκλινο στο Angleterre Hotel για τα τέσσερα επόμενα χρόνια . Και από την άλλη η μικρή Sylvie έπρεπε να εργαστεί σκληρά για να ανταπεξέλθει στο σχολείο και να αφομοιωθεί στη σχολική κοινότητα. Έμαθε γαλλικά μέσα σε δύο χρόνια. Το 1960 η οικογένειά της μετακόμισε σε ένα διαμέρισμα στη λεωφόρο Michel Bizot.

Έχοντας ως παράδειγμα τον αδελφό της Eddie ,που έγινε παραγωγός, η μουσική έγινε ένα από τα κύρια ενδιαφέροντά της.

Η μεγαλύτερη επιρροή που δέχτηκε ήταν από τη τζαζ και το rock 'n' roll. Στους αγαπημένους της καλλιτέχνες περιλαμβάνονται οι: Brenda Lee, Bill Haley και Έλβις Πρίσλεϊ.

Το 1961 ο Eddie προσφέρεται να γράψει στη Sylvie το τραγούδι «D'essence Panne» με τον Frankie Jordan. Η ηχογράφηση έγινε για την εταιρία Decca και η συνεργασία τους οδήγησε σε επιτυχία-έκπληξη. Παρόλο που δεν της πιστώνεται η επιτυχία με το «Panne d'essence» κάνει την πρώτη της εμφάνιση στη γαλλική τηλεόραση.

Οι δημοσιογράφοι της έδωσαν το παρατσούκλι « Το κατά λάθος κολλεγιοκόριτσο»

Ολοκληρώνοντας τις σπουδές της στο ιστορικό γυμνάσιο «Victor Hugo» ήταν πια ελεύθερη να υπογράψει ένα συμβόλαιο για ηχογραφήσεις στη Decca και να ξεκινήσει επίσημα την ένταξή της στη μουσική σκηνή της Γαλλίας.

Από τις αρχές Δεκεμβρίου του 1961 το EP με το τραγούδι «Quand le membrane est triste» κατέκτησε τα τσαρτς κι έτσι εμφανίστηκε στο Olympias.

Γρήγορα ερμήνευσε τη γαλλική διασκευή στο τραγούδι του Ray Charles

«What did i Say», ενώ εγκαινίασε τη συνεργασία της με το Vince Taylor με αφορμή τη δεύτερη συναυλία της στο Olympias.

Τον Ιούλιο έκανε περιοδείες σε όλη τη Γαλλία με τον Gilbert Bécaud. Το φθινόπωρο του 1962 κυκλοφορήσει στα γαλλικά τη μεγάλη επιτυχία «The Loco-Motion» και το πρώτο της LP με τίτλο «Sylvie».

Η επόμενη επιτυχία της ήταν το "Tous mes copains», ενώ εμφανίζεται και σε ένα μικρό κομμάτι της ταινίας «Un clair de lune à Maubeuge», όπου έκανε την πρώτη της εμφάνιση ως ενήλικη.

Το 1963, ο Paul Anka της προσφέρει το «Σε παρακολουθώ », την πρώτη της διεθνή επιτυχία, κυρίως σε Ιαπωνία και Κορέα.

Την ίδια χρονιά αυτή έκανε τέσσερις συνεντεύξεις- αφιερώματα στην τηλεόραση και έγινε η αγαπημένη των εφήβων για το περιοδικό «les Copains Salut».

Έξι από τα τριάντα ένα τραγούδια της που κυκλοφόρησαν το 1962/1963 έγιναν επιτυχίες σε 20 ευρωπαϊκές χώρες. Στο τέλος του 1963, περιοδεύει στη Γαλλία μαζί με το Johnny Hallyday και πρωταγωνιστεί μαζί του στην ταινία «D'où viens-tu, Johnny?».

Αργότερα, το 1963, αφού ανακοινώνουν τον αρραβώνα τους στο ραδιόφωνο, το ζευγάρι τραγουδά ενώπιον ενός ενθουσιώδους ακροατηρίου 200.000 ανθρώπων στην Εθνική Πλατεία στο κέντρο του Παρισιού. Στο τέλος της χρονιάς , ταξιδεύουν στο Nashville του Τενεσί, για να ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ με τους «The Jordanaires».

Με τα εξιδικευμένα φωνητικά και τις διαφορετικές και εναλλακτικές ενορχηστρώσεις το γνήσιο Nashville στυλ που ηχογραφήθηκε αποτέλεσε μια μεγάλη εμπορική επιτυχία στη Γαλλία.

Το άλμπουμ «Sylvie a Nashville» περιελάμβανε επιτυχίες όπως «La plus belle pour aller danser» και «chante Si je» και τρία νέα τραγούδια στα Αγγλικά (με τον Paul Anka πάλι σε ένα από αυτά). Με τη βοήθεια και της ταινίας «Cherchez l'idole» το τραγούδι «La plus belle pour aller danser» έγινε νο 1 στη Γαλλία, πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα στην Ιαπωνία, έκανε μεγάλη επιτυχία στην Κορέα και στην Ισπανία , όπως και στην Ιταλία. Το 1964 στο Olympias στο Παρίσι, εμφανίστηκε ως η τρίτη πιο εμπορική ερμηνεύτρια σε εισπράξεις μετά τους Beatles και τον Τρίνι Lopez. Η εμπορική της επιτυχία με τα ρούχα «Renown» και το δευτεραγωνιστικό της ρόλο στην ταινία «Patate» την έκανε ακόμη πιο διάσημη. Ακολούθησαν εμφανίσεις στην τηλεόραση των ΗΠΑ, όπως στο «Ed Sullivan Show», και διεθνής περιοδεία συμπεριλαμβανομένου του Καναδά, της Νότιας Αμερικής και της Πολυνησίας. Στο Τόκιο έδωσε μάλιστα 13 συναυλίες μέσα σε 12 μέρες.

Το Δεκεμβρίου του 1964, καθώς ο σύζυγος της κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, ο αδελφός της Eddie προσέλαβε δύο μουσικούς με θητεία στα αγγλόφωνα τραγούδια τον Tommy Brown και τον Mick Jones για να ηχογραφήσουν στη Νέα Υόρκη. Οι δύο Άγγλοι μουσικοί της έγραψαν ακόμη μία επιτυχία με τίτλο «Cette lettre-là». Εμφανίστηκε μάλιστα στο σώου του J.C. Averty και με το «Cette lettre-là» έκανε την πρώτη της εμφάνιση σε νυχτερινό τηλεοπτικό πρόγραμμα. Το 1966-67, ηχογράφησε ακόμη πιο πρωτότυπα hits, όπως το «Dis moi, que tu m'aimes» που το παρουσίασε και στην τηλεόραση στις 9 Ιουλίου 1967, συνοδευόμενη από άνδρες χορευτές. Ενώ στις 14 Ιανουαρίου 1968 με το «Le jour qui vient» κάνει την πρώτη της έγχρωμη τηλεοπτική εμφάνιση.

Στις 11 Απριλίου 1968 θα υποστεί τραυματισμό μετά από ένα ένα τροχαίο ατύχημα αλλά θα επιστρέψει με νέα περιοδεία τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς. Το νέο της σέξι καλλιτεχνικό ίματζ με καμπαρέ χορευτές θα παρουσιαστεί στο γαλλικό τηλεοπτικό ακροατήριο μέσα από την εκπομπή "Jolie poupée" στις 4 Δεκεμβρίου 1968. Η συνεργασία της με την Maritie και τον Gilbert Carpentier αποδεικνύεται άκρως διασκεδαστική παρουσιάζοντας επιτυχίες όπως το «Irrésistiblement» με μία περίτεχνη χορογραφία που την εκτελούσαν η ίδια η Βαρτάν συνοδευόμενη από χορεύτριες και το «Jolie Poupée», μέσα από έναν υποτιθέμενο διάλογο ανάμεσα σε μία κούκλα Sylvie και την ίδια. Στην Ιταλία, κυκλοφόρησε την ίδια εποχή μία Γαλλική διασκευή της επιτυχίας της Mina «Zum zum zum».

Με τη διασκευή της να κάνει τις 23^ες καλύτερες πωλήσεις της χρονιάς η δική της εκτέλεση τα κατάφερε καλύτερα από την πρωτότυπη της Mina.

Συνέχισε τα one-woman show στο Ολυμπιά , με αποτέλεσμα να γυριστεί και ντοκιμαντέρ το Δεκέμβριο του 1968 που προβλήθηκε με τον τίτλο « Sylvie à L'Olympia.». Το χειμώνα του 1969 σάρωσε με τις τηλεοπτικές της εμφανίσεις στην Ιταλική τηλεόραση , ενώ μεγάλη επιτυχία σημείωσε το σινγκλ της «Irrésistiblement» («Irresistibilmente») , αλλά και το «Le jour qui vient» («Una cicala canta») στα ιταλικά.

Μετά την παγκόσμια περιοδεία της το φθινόπωρο του 1969, επέστρεψε στην Ιταλία για την ερμηνεία του «Festa negli occhi, festa nel cuore» για λογαριασμό της εκπομπής Canzonissima και του «C'est un jour à rester couché» για την εκπομπή Incontro con Sylvie.

Οι εμφανίσεις της με κοντές φούστες και αλά Barbarella μπότες την έκαναν εξαιρετικά δημοφιλή στην Ιταλία και τη Γαλλία.

Παρά την ταλαιπωρία που υπέστη μετά και το δεύτερο σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα το 1970, η Sylvie Vartan συνέχισε να εμφανίζεται και να ηχογραφεί και το 1972 πρωταγωνίστησε στην ταινία «Malpertuis». Σημειώνει εκατομμύρια πωλήσεις με την εταιρία RCA και γίνεται η δεύτερη πιο εμπορική καλλιτέχνιδα της εταιρίας μετά τον Elvis Presley. Δημοφιλή τραγούδια της είναι "J'ai un probleme", "L'amour au Diapason", "Parle moi de ta vie", "Petit Rainbow", "Bye Bye leroy Brown", "Disco Queen".

Η ντίσκο περίοδος της κορυφώνεται με την εμφάνισή της στο show της TF1 στις 10 Σεπτεμβρίου 1977. Η παραγωγή του σώου έγινε από το δίδυμο Maritie και Gilbert Carpentier και οι ηχογραφήσεις του LP «Dancing Star» από την RCA. Ενδιάμεσα ηχογραφεί την electropop μπαλάντα σε σύνθεση Andre Popp «L'amour c'est comme les bateaux» που σημειώνει μεγάλη επιτυχία σε όλες τις γαλλόφωνες χώρες όπως και στην Άπω Ανατολή. Το τραγούδι αυτό παρουσιάζεται και σε ορχηστρική εκτέλεσε από τον Paul Mauriat σημειώνοντας ακόμη πιο μεγάλη επιτυχία.

Μετά την κυκλοφορία του ντουέτου με τον John Denver «Και πάλι η αγάπη»που έφθασε στο νούμερο 84 του Billboard Hot 100, και τη γαλλική διασκευή του μουσικού θέματος του Flashdance έκανε ένα διάλειμμα από τις ηχογραφήσεις και τις εμφανίσεις.

Επιστρέφει το 1990, με μία συναυλία στο παλάτι πολιτισμού της Σόφιας, στη γενέτειρά της Βουλγαρία ανοίγοντας και κλείνοντας με ένα τραγούδι στη Βουλγαρική γλώσσα. Επρόκειτο για την πρώτη επίσκεψη και εμφάνισή της στην πόλη μετά την μετανάστευση με την οικογένειά της στη Γαλλία.

Το 1991 εμφανίζεται για τρεις εβδομάδες στο Palais des Sports στο Παρίσι και φθάνει στα τσαρτς με το «Quand tu es là». Μετά το θάνατο του αδελφού της Eddie το 2001, αποφάσισε για μια ακόμη φορά να απέχει . Το φθινόπωρο του 2004 άρχισε να δίνει συναυλίες με τζαζ μπαλάντες σε γαλλόφωνες χώρες και την Ιαπωνία, ενώ έκανε εμφανίσεις για δύο εβδομάδες στο Palais des congrès το 2004 και το 2008 (sold out συναυλίες). Το 2009 έκανε περιοδείες στην Τουρκία, τη Γαλλία, την Ιαπωνία, την Ελβετία και το Βέλγιο.

ΗSylvie Vartan ήταν ένα από τα πρώτα κορίτσια ροκ στη Γαλλία. Πριν από αυτήν δεν ήταν οικείο για έναν Γάλλο καλλιτέχνη να εμφανίζεται αλά Pop Art , δηλαδή να τραγουδά και να χορεύει ταυτόχρονα. Η Sylvie Vartan ήταν η πιο παραγωγική και ενεργητική από τα λεγόμενα κορίτσια της yé-yé σκηνής και από τις πιο αγαπημένες και αναγνωρίσιμες φωνές των ροκ εν ρολ ρυθμών. Αυτό δεν την εμπόδισε να εξελιχθεί φωνητικά και καλλιτεχνικά και να παρουσιάσει με επιτυχία όλες σχεδόν τις μουσικές εναλλαγές.

Οι συναυλίες της στα Γαλλικά Θέατρα ήταν από τις πρώτες που θαυμαστές εκδηλώθηκαν με φανατισμό και «βίαιες» πράξεις, ενώ υπάρχει η ποικιλία τριανταφύλλου Sylvie Vartan όπως και μία κούκλα με το ίδιο όνομα. Η εταιρία παιχνιδιών Mattel μάλιστα έχει σχεδιάσει πιστό -στα δικά της χαρακτηριστικά και σωματότυπο - μοντέλο παιχνιδιού. Το 2005 διορίστηκε πρέσβειρα καλής θέλησης για την υγεία των μητέρων και των παιδιών τους στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.

Το 1962, κατά τη διάρκεια της δεύτερης συναυλίας της στο Παρίσι , συνάντησε τον Βελγικής καταγωγής Jean-Philippe Smet, γνωστό και ως Τζόνι Hallyday. Στις 12 Απριλίου 1965, παντρεύτηκαν στο Loconville. Απέκτησαν έναν γιο , το David Michael Benjamin, αργότερα γνωστώ ως David Hallyday. Ο Johnny Hallyday αποτέλεσε μαζί με τη Vartan το «χρυσό ζευγάρι» της γενιάς τους στη Γαλλία και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα πρόσεχαν πολύ τη δημόσια εικόνα τους. Ωστόσο, ο Hallyday προτιμούσε την «εργένικη» ζωή και τις συναντήσεις με τα φιλαράκια τους στον ελεύθερο χρόνο παρά το ρόλο του γονιού , γεγονός που προκάλεσε διαφωνίες στο ζευγάρι και τελικά χώρισαν στις 4 Νοεμβρίου 1980. Στη συνέχεια παντρεύτηκε τον παραγωγό Tony Scotti με τον οποίο υιοθέτησαν ένα νεαρό κορίτσι από τη Βουλγαρία, τη Darina. Η Sylvie Vartan είναι και θεία του γιου του Eddie Vartan Michael Vartan.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

1962 : Sylvie

1963 : Twiste et Chante

1964 : Sylvie a Nashville

1965 : A gift wrapped from Paris

1966 : Il y a deux filles en moi

1967 : 2'35 de bonheur

1967 : Comme un garçon

1968 : La Maritza

EPs

1961 : Panne d'essence (with Frankie Jordan)

1962 : Le Locomotion