ΔΕΚΑ ΔΑΧΤΥΛΑ

Η παράσταση «Δέκα δάχτυλα» είναι ένα έργο του συγγραφέα-σκηνοθέτη Στέφανου Παρασκευά και αναφέρεται στη ζωή του Μιχάλη ο οποίος είναι άστεγος .  Ο ήρωας θυμάται και περιγράφει με  παραστατικό τρόπο σκηνές που τον επηρέασαν . Η ιστορία του ξεκινά από ένα μικρό χωριό του νομού Κιλκίς .  Από τα παιδικά του χρόνια και τη ζήλια του αδερφού του , περνάει στο χαμό του πατέρα του και της μητέρας του και συνεχίζει με μία επεισοδιακή κάθοδο στην Αθήνα.

Εκεί θαμπώνεται από τις βιτρίνες και το πλήθος του κόσμου και συναντά για πρώτη φορά άστεγο. Αργότερα μία πανέμορφη πόρνη  η Εύα, τον ερωτεύεται και ζουν για λίγο μαζί αλλά η ζήλια του τον κάνει να φύγει . Η πείνα τον οδηγεί σε δουλειές του ποδαριού για να επιβιώσει..

Φτάνει σε σημείο να «νοικιαστεί» από μία κυρία της Εκάλης που τον βάζει να κάνει στριπτίζ.. Στο τέλος του έργου περιγράφει τη θλίψη του για τους αστέγους χωρίς όμως να ζητά τον οίκτο για τον εαυτό του.

Το έργο ακροβατεί μεταξύ δραματικού και κωμικού στοιχείου και συνοδεύεται από ζωντανή μουσική  τραγούδι και χορό και το παρουσιάζουν τρεις συντελεστές :

Γιάννης Βελισσαρόπουλος (πιάνο-ερμηνεία)

Εύα Καλτσά (χορός-ερμηνεία)

Στέφανος Παρασκευάς (κείμενο-σκηνοθεσία-ερμηνεία)

Υ.Γ. Το έργο έχει ανέβει το 2012 από τη Θεατρική Ομάδα του Στέφανου Παρασκευά «ΟΙ ΩΡΑΙΟΙ ΤΩΝ ΣΥΚΕΩΝ»  αποτελούμενη από ένα θίασο δέκα ατόμων στα κλειστά Θέατρα Συκεών και Νεάπολης.

Η παράσταση ΔΕΚΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ξεκινά την βόλτα της στα καφέ της Θεσσαλονίκης. Πρώτος σταθμός το cafe-bar ΜΥΡΟΒΟΛΟΣ (ΑΓΝ.ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ 44) ΠΟΛΙΧΝΗ
Την Παρασκευή 1-03-2013 και ώρα 09..30 μ.μ

Αντί προλόγου..

«Τα μικρά παιδιά μένουν άφωνα όταν βλέπουν τους γονείς ή τους παππούδες τους σε παλιές φωτογραφίες , τότε που ήταν ακόμη νέοι.. Δεν μπορεί να συλλάβει το μυαλό τους ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν κάποτε μικροί. Τα παιδιά όμως είναι παιδιά και είναι θεμιτό να κάνουν λάθος..

Ένα αντίστοιχο λάθος κάνουν συχνά και οι μεγάλοι  στη θέα των αστέγων. Τους βλέπουν λες και βγήκαν από την κοιλιά της μάνας τους με το χέρι απλωμένο να ζητά ελεημοσύνη. Κι όμως.. Καθένας από αυτούς είναι μοναδικός και κουβαλά τη δική του προσωπική ιστορία .

«Τι ωραίο πράγμα να γυρνάς στην ήσυχη γωνιά σου..!

Όλοι φωνάζουν τρέχουν και μαλώνουν και ανάθεμά με αν ξέρουν το γιατί..  Ένας δε χαμογελάει.. Λες και τους κλέψανε το γέλιο.. Μόνο τα μικρά παιδιά γελάνε και εκείνα τα μαλώνουνε γιατί τους χαλάνε τη θλίψη τους..»

«Είναι ιερό πράμα το φαί ρε.. Κοινωνικό.. Στο φαί ο άνθρωπος θέλει τάξη .. Τάξη και παρέα.. Να το φιλοσοφήσει το θέμα.. Να απορήσει με τον εαυτό του πώς σκέφτηκε τόσο σπουδαία πράματα.. Να παινευτεί ρε.. Άμα ρευτεί κι από πάνω…! Ακούς ρε αρκούδα ή τα λέω στον αέρα;»

«Κοίτα…έφερα και κερί.. Να έχει ατμόσφαιρα.. ! Ρομαντισμός..! Χάθηκε ο ρομαντισμός στις μέρες μας ..! Γεμίσαμε τη ζωή μας με ακριβά τίποτα.. Εγώ ένα ξέρω.. τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή είναι τσάπα..!

Ο αέρας , ο ήλιος .. Άντε και ένα κερί..»