«Δεν την ήξερα, και για πρώτη
φορά είδα δουλειά της στα Rooms 2012, στο ξενοδοχείο St. George Lycabettus σε διοργάνωση της Kappatos gallery. Δεν
είχαμε καν μιλήσει.Το έργο της ξεχώριζε μαζί με 2- 3 άλλα. Είχα γράψει τότε:
“Μια ιδιαίτερη παρουσία ήταν αυτή η φωτισμένη κατασκευή κρεβατιού της Έφης
Σπύρου σε επιμέλεια της Χάριτος Κανελλοπούλου. Το έργο αυτό είχε μια πολύ καλή
φόρμα. Ήταν λιτό, σχεδόν μίνιμαλ και απέπνεε την αύρα ενός έργου που θα
μπορούσε να είναι και του Λάππα. Ήταν ένα αξιοπρόσεκτο ασφαλώς έργο, αλλά
διαφορετικό από τα υπόλοιπα της γενιάς του..”. Είχα σκεφτεί τότε πως αν έβλεπε
ο Λάππας αυτό το έργο μπορεί και να ζήλευε αλλά που να το γράψω! Είχα ακόμα
αναλογιστεί: Κοίταξε που αυτή η κοπέλα κάνει ένα τόσο στιβαρό και δυνατό έργο,
αποφεύγοντας τα στερεότυπα σχολιογραφικά έργα διαφόρων γυναικών, που τόσο
έχουμε βαρεθεί ή τα ευαίσθητα χειροτεχνικά εργάκια επίσης.. και κατευθύνεται με τόσο ακριβοδίκαιη και στρέιτ φόρα σε ένα
τέτοιο έργο- statement!! Μπράβο της!»
«Ήταν επίσης ένα έργο που θα
μπορούσες να το δεις και ως φέρετρο ή και ως αναφορά στον σταυρό του Malevitch
αλλά που το βάρος του συμβολισμού του αλάφραινε με το φως, μετατρέποντας το σε
ελαφριά ειρωνεία. . Ένα έργο ακόμα, (σαν και τα κατοπινά που έμελλε να δω
αργότερα), που θύμιζαν κάτι ανάμεσα στα Big Buildings του 1989 του Thomas
Schütte ή τις κατασκευές του Richard Artschwager ή που θα μπορούσαν να σταθούν
δίπλα ακόμα και στο συγκλονιστικό έργο Double Bind που έκανε ο Juan Munoz λίγο πριν πεθάνει στην Tate Modern! Aυτά πιθανά ως επιρροές ή
υποσυνείδητοι συνειρμοί, σε ένα έργο αυτόβουλο ωστόσο που έλαμπε -ούτως ή
άλλως- από μόνο του!»
«Μερικοί καλλιτέχνες δεν
είναι φτιαγμένοι για σχόλια αλλά για “μεγάλες χειρονομίες”. Μια τέτοια
περίπτωση είναι η Έφη Σπύρου. Δεν είναι τυχαίες οι παραπάνω αναφορές μου στους
σημαντικότατους αυτούς Ευρωπαίους καλλιτέχνες, των τελευταίων δεκαετιών..Τα
έργα της είναι σίγουρα ποιητικά, είναι σίγουρα εννοιακά και παιδευμένα στο
ατελιέ, στο μυαλό της και στα “εντομολογικά” της προσχέδια και μελέτες. Είναι
έργα που αφορμίζονται Richard Artschwager την αλήθεια τους από το βίωμα,
–συνεπώς έντιμα μέχρι το κόκκαλο- που διηθούν το συναίσθημα για να
αντικειμενοποιηθεί η ουσία τους και τέλος καταλήγουν να αποδώσουν την έννοια
του υψηλού στην φόρμα. Μια φόρμα καθαρή, straight forward, ομιλητική,
σημαίνουσα, δεικτική μερικές φορές, διαπεραστική σαν βουβός ήχος, καθαρός πόνος
άλλοτε.»
«Τα videos της, ειδικά το
"even such is time" με την εξάγωνη φόρμα όπου η εσωτερική πλέξη με
“αρτηρίες” πάλλεται απελπισμένα, σαν καρδιά με συνεχείς εξαντλητικές
προσπάθειες είναι κορυφαίο. Με χαρά μου παρουσιάζω ένα κείμενό της για το έργο
της «13.12.1933» που αποτέλεσε ακόμα μια έκπληξη για μένα, μαζί με την συνολική
προσωπικότητά της. Και φυσικά με αυτό δεν εννοώ τα συνήθη σχόλια για αυτήν του
“πως ένα πανέμορφο διεθνές top model ζώντας για 15 χρόνια στις μητροπόλεις της
τέχνης κάνει ένα σωρό σπουδές και γίνεται καλλιτέχνιδα αξιώσεων” αλλά για την
εσωτερική της δύναμη, χάρη κι ωριμότητα που συνιστούν ακριβώς το εφαλτήριο για
να κάνει τα έργα που έκανε και να είναι αυτό που είναι.»
Περισσότερα : http://theartnoise.blogspot.gr/
Πηγή: Βασιλίκα Σαριλάκη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου