Το 13ο και «τυχερό» επεισόδιο της Εθνικής
Ελλάδος μίλησε με τον πιο απλό και ειλικρινή τρόπο για πράγματα που κανονικά δε
θα έπρεπε να μας προκαλούν εντύπωση. Για ένα gay ζευγάρι που σκέφτεται,
τουλάχιστον ο ένας από τους δύο, να γίνουν γονείς, για ένα κορίτσι που δε δέχεται
να πάρει το βραβείο χημείας γιατί δεν είναι παρούσα, λόγω bullying που
την ανάγκασε να αλλάξει σχολείο, η φίλη
και συμμαθήτριά της που δούλεψε περισσότερο για αυτό, για μία πράξη αυτονόητη , όπως το να εξαντλείς
κάθε περιθώριο να βοηθήσεις τη γειτόνισσα
και φίλη σου που κάηκε το μαγαζί της
(στη συγκεκριμένη περίπτωση από εμπρησμό).
Σε άλλες περιπτώσεις μυθοπλασίας
θα μας «σερβίρονταν» όλα αυτά μέσα από μεγαλοστομίες και βαρύγδουπες ατάκες. Να επισημάνουμε για άλλη μία φορά τις ερμηνείες του Michael Wighton ως Ρίτσαρντ, συντρόφου του Χρήστου και της Ειρήνης Βαλατσού ως Άννας, κόρης της Νίκης.
Ο Γιώργος Καπουτζίδης όμως, ο
Αντώνης Αγγελόπουλος, οι ηθοποιοί της σειράς, όλοι οι συνεργάτες τους και το ίδιο
το MEGA μας «συστήνει»
τη σύνθεση της Εθνικής Ελλάδας με τον πιο φυσιολογικό τρόπο, σα να ήταν οι φίλοι
και συγγενείς μας, οι γείτονές μας, η ίδια η οικογένειά μας.
Η πιο ώριμη στιγμή του
Καπουτζίδη, σεναριογραφική και ερμηνευτική, μας αποζημιώνει με τον καλύτερο
δυνατό τρόπο.
Και μπορεί, ναι μπορεί,
παρακολουθώντας τις επαναλήψεις του «Παρά Πέντ廨να συγκινούμαστε και να
νοσταλγούμε την πιο «αθώα» και «αισιόδοξη» εποχή του 2005-2007, η «Εθνική Ελλάδος» μας πάει
παραπέρα, μας εξελίσσει ως τηλεθεατές. Και μαζί με εμάς εξελίσσεται η Ελληνική
μυθοπλασία και ο Γιώργος Καπουτζίδης ως δημιουργός.
Μήπως Γιώργο είναι καιρός να
σχεδιάζεις σιγά- σιγά την πρώτη σου κινηματογραφική απόπειρα;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου