ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΗΝ ΠΛΗΓΗ, ΤΟ ΣΤΡΙΨΙΜΟ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕΥΤΕΡΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

Το 14^ο επεισόδιο της Εθνικής Ελλάδος «έβαλε το μαχαίρι» πιο βαθιά στην πληγή της κοινωνίας. Αλλά για μία ακόμη φορά το έκανε χωρίς περιττούς μελοδραματισμούς και εύκολους ρεαλισμούς.

Το έκανε «φυσιολογικά» και «κανονικά» με ότι σημαίνει  αυτό.  

Ότι περιγράφει , προβάλει , αναδεικνύει ή αναλύει το σενάριο του Γιώργου Καπουτζίδη , είτε με θετικό είτε με αρνητικό πρόσημο, ισχύει, συμβαίνει στη χώρα μας. Για αυτό μας αφορά. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει Ελληνική μυθοπλασία που να μας αφορά, κάτι που γίνεται πολύ σπάνια τα τελευταία χρόνια.

Το 14^ο επεισόδιο μας έφερε μέσω της μυθοπλασίας αντιμέτωπους με πραγματικά προβλήματα και καταστάσεις. Και μας έβαλε στη διαδικασία τι θα κάναμε εμείς εάν βρισκόμασταν στη θέση των ηρώων.

Πχ. στη θέση της Φρόσως που υποδύεται η Κωνσταντίνα Μιχαήλ που βρίσκεται αντιμέτωπη με την αρνητική μετάλλαξη του γιου της , αλλά δεν κρύβεται πια πίσω από το δάχτυλό της, ούτε στρουθοκαμηλίζει και εν τέλει αντιδρά δυναμικά. 

Δίνει όμως και δεύτερες ευκαιρίες στους ήρωές της , δε γνωρίζουμε ακόμη σε ποιο βαθμό και μέχρι πότε.

Στο σύζυγο της Φρόσως το Θόδωρα που έχει ταρακουνηθεί από το τι συμβαίνει με το γιο τους, όπως και στον ίδιο το  γιο τους τον Παντελή που την τελευταία στιγμή δεν πηγαίνει στη συγκέντρωση των ακροδεξιών νεαρών τραμπούκων , αλλά στο πάρκο όπου παρακολουθεί τα παιδιά  των μεταναστών να παίζουν ποδόσφαιρο παρέα με Ελληνόπουλα. 

Και οι δύο "στρίβουν" από το δρόμο που είχαν πάρει, ο πρώτος γιατί πηγαίνει να βρει τη Νίκη, αδελφή της συζύγου του, και να ζητήσει τη βοήθειά της, ενώ ο δεύτερος γιατί δεν πηγαίνει στη συγκέντρωσης και κατευθύνεται προς το πάρκο. 

Αυτή τη φορά ο Καπουτζίδης τόσο με το σενάριό του όσο και με την ερμηνεία του , όπως και ο Αγγελόπουλος με τη  σκηνοθεσία του , προχωρούν τουλάχιστον ένα βήμα παραπέρα από το «Παρά Πέντε».

Δεν επιμένουν στα αρχέτυπα καλού και κακού, αλλά αναζητούν όλες τις πλευρές μιας προσωπικότητας , αναδεικνύοντας όλες τις πτυχές και λεπτομέρειές της.