Είναι ένα ερώτημα που δεν έχει λυθεί για πάνω από μισό αιώνα… Τζένη ή Αλίκη, Αλίκη ή Τζένη;
Η Τζένη Καρέζη (Ευγενία Καρπούζη), του Κωνσταντίνου, υπήρξε μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός και θεατρική επιχειρηματίας. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Ιανουαρίου του 1930, σύμφωνα όμως με το λεξικό Έλληνες ηθοποιοί του ηθοποιού Θεόδωρου Έξαρχου είχε γεννηθεί το 1934. Ο πατέρας της ήταν γυμνασιάρχης και η μητέρα της δασκάλα. Τα σχολικά της χρόνια τα πέρασε στην Ελληνογαλλική Σχολή Καλογραιών Καλαμαριάς στη Θεσσαλονίκη και στην Ελληνογαλλική Σχολή Σεν Ζοζέφ στην Αθήνα. Μιλούσε γαλλικά και αγγλικά. Ο πατέρας της είχε εγκαταλείψει εκείνη και τη μητέρα της Θεώνη όταν του ανακοίνωσε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός. Μέχρι και το 1971 που σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα, δεν τον ξαναείδε. Η Τζένη Καρέζη έκανε δύο γάμους. Το 1962 παντρεύτηκε τον Ζάχο Χατζηφωτίου και πέντε χρόνια μετά, το 1967 τον ηθοποιό Κώστα Καζάκο με το οποίο και απέκτησε ένα γιο, τον επίσης ηθοποιό Κωνσταντίνο. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών.
Το 1951, χρονιά που αποφοίτησε από την Ελληνογαλλική Σχολή, πήρε μέρος στη θεατρική παράσταση Αντιγόνη του Σοφοκλή, που τότε παιζόταν στο ΡΕΞ. Την ίδια επίσης χρονιά έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από την οποία αποφοίτησε το 1954. Από τον Οκτώβριο του 1954, μαθήτρια ακόμα, άρχισε να εμφανίζεται στη θεατρική σκηνή στο Θέατρο Κοτοπούλη, σε ρόλους πρωταγωνιστικούς δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη στα έργα Ωραία Ελένη και Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα του Λόρκα, τα οποία και την καθιέρωσαν. Μέχρι το 1959 ήταν βασικό στέλεχος του Εθνικού θεάτρου, ερμηνεύοντας Σαίξπηρ, Τολστόι, Μίλλερ, Αντρέγιεφ, Τερζάκη, Ρώμα και Αριστοφάνη. Το 1962 ήταν πρωταγωνίστρια στο θέατρο Μουσούρη. Από το 1963 ηγούνταν πλέον προσωπικού θιάσου, όπου μεταξύ άλλων έπαιξε τα έργα Κρατικές υποθέσεις, Μαίρη - Μαίρη, Κάθε Τετάρτη, κ.ά. Από το 1968 ανέβασε με τον Κώστα Καζάκο τα έργα: Θεοδώρα η Μεγάλη, Ασπασία, Το μεγάλο μας τσίρκο, Ο Εχθρός λαός. κ.ά. Άλλα θεατρικά έργα στα οποία έχει παίξει είναι: Ανεργία μηδέν, Δοκιμασία, Άμλετ, Ζωντανό πτώμα, Ανθή, Βασιλιάς Ληρ, Ζαμπελάκι, Νύχτα στη Μεσόγειο, Ένα κουτό κορίτσι, Η κυρία δε με μέλλει, Μία ιστορία από το Ιρκούτσκ, Πάπισσα Ιωάννα, Η κυρία Προέδρου, Πολίτες β' κατηγορίας, Η Παναγία των Παρισίων, Οι θεατρίνοι, Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ, Έντα Γκάμπλερ, Πρόσωπο με πρόσωπο, Βυσσινόκηπος (με μεγάλη επιτυχία), Διαμάντια και μπλουζ. Στο αρχαίο θέατρο έπαιξε επίσης στα έργα: Αντιγόνη, Εκκλησιάζουσες, Λυσιστράτη ,Θεσμφοριάζουσες, Κλυταιμνήστρα, Μήδεια, Ηλέκτρα και Οιδίπους Τύρρανος. Στη θεατρική σκηνή θεωρήθηκε καλλιτεχνική αντίπαλος της Αλίκης Βουγιουκλάκη, αναβιώνοντας έτσι την καλλιτεχνική αντιπαλότητα της Κυβέλης με την Μαρίκα Κοτοπούλη χωρίς όμως τις πολιτικές προεκτάσεις εκείνης της διαμάχης.
Η Τζένη Καρέζη ήταν στρατευμένη στην Αριστερά συμμετέχοντας σε πολλές πορείες ειρήνης. Ήταν μέλος της ΕΔΑ. Στα χρόνια της Χούντας συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα και το 1974 έγινε μέλος του ΚΚΕ.
Πρωταγωνίστησε επίσης σε πολλές ταινίες της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, όπως:
Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο (1955) ,Δελησταύρου και υιός (1957) ,Η θεία απ΄ το Σικάγο (1957) Λατέρνα, φτώχεια και γαρίφαλο (1957) ,Μια λατέρνα, μια ζωή (1958) ,
Το Νησί των Γενναίων(1959) ,Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος (1960),Ποια είναι η Μαργαρίτα (1961) ,
Η νύφη το ‘σκασε (1962) ,Η Αθήνα τη νύχτα (1962) ,Τα Κόκκινα Φανάρια (1963) ,Λόλα (1964),
Ένας μεγάλος έρωτας (1964) ,Δεσποινίς Διευθυντης (1964) ,
Μια τρελή, τρελή οικογένεια (1965) ,Τζένη – Τζένη (1966) ,Μια σφαίρα στην καρδιά (1966),
Κονσέρτο για πολυβόλα (1967) ,Εκείνος κι εκείνη(1967) ,Ένας ιππότης για την Βασούλα (1968) ,
Μια Γυναίκα στην αντίσταση (1970) ,Μαντώ Μαυρογένους (1971) ,
Ερωτική συμφωνία (1972) ,Λυσιστράτη (1972).Επίσης η Τζένη Καρέζη εμφανίσθηκε και στην ελληνική τηλεόραση στις τηλεοπτικές σειρές: Μαρίνα Αυγέρη (1973) , Η μεγάλη περιπέτεια(1976), Μαύρη Χρυσαλίδα (1990) .... Ναταλία Πέθανε στις 27 Ιουλίου 1992 στο σπίτι της μετά από τετραετή μάχη με τον καρκίνο. Η σορός της τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών. Στις 29 Ιουλίου του 1992 εψάλλη η νεκρώσιμη ακολουθία στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και η ταφή της πραγματοποιήθηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών δημοσία δαπάνη, παρουσία πολλών συναδέλφων της και απλού κόσμου.
Η Αλίκη Σταματίνα Βουγιουκλάκη (20 Ιουλίου 1933-23 Ιουλίου 1996), κόρη του πρώην Νομάρχη Αρκαδίας, νομικού Ιωάννη Βουγιουκλάκη και της Αιμιλίας Κουμουνδούρου, υπήρξε μια δημοφιλέστατη ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Γεννήθηκε στο Μαρούσι Αττικής, στην Αθήνα. Η οικογένειά της κατάγεται από το χωριό Λάγια της Μάνης. Το 1952 έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου από την οποία αποφοίτησε με Λίαν Καλώς. Προτού ακόμη αποφοιτήσει από τη Σχολή ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της από το θέατρο και από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 άρχισε να εμφανίζεται στον κινηματογράφο σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Σύντομα καθιερώθηκε στο χώρο και λόγω της εξαιρετικής δημοτικότητας που απέκτησε στο ευρύ κοινό ονομάστηκε (από τον Φιλοποίμενα Φίνο αρχικά) Εθνική Σταρ της Ελλάδας. Το 1960, της απονεμήθηκε το 1ο Βραβείο ερμηνείας Α' Γυναικείου ρόλου στο Α' Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ερμηνεία της στην κινηματογραφική ταινία Μανταλένα, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου. Ο Μάριος Πλωρίτης υπήρξε σύντροφος της. Στις 18 Ιανουαρίου 1965 παντρεύτηκε με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ, συμφοιτητή της στη Δραματική Σχολή και στις 4 Ιουνίου 1969 γεννήθηκε ο γιος τους, Γιάννης. Στις 5 Ιουλίου 1975, οι δύο ηθοποιοί πήραν διαζύγιο (επισήμως λόγω ασυμφωνίας συμβιώσεως). Μαζί πρωταγωνίστησαν σε πολλά κινηματογραφικά και θεατρικά έργα, από τα πιο εμπορικά και πετυχημένα στην ιστορία του ελληνικού θεάματος. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη έκανε ένα δεύτερο γάμο το 1980 με τον κύπριο επιχειρηματία Γιώργο Ηλιάδη ο οποίος έμεινε μυστικός για πολλά χρόνια μετά τη λήξη του. Η τελετή έγινε κυριολεκτικά στο κέντρο της Αθήνας (στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών) και το γεγονός αποκάλυψε το 1993 η ίδια σε τηλεοπτική εκπομπή. (Ενώπιος Ενωπίω - Νίκος Χατζηνικολάου). Τελευταίος σύντροφος της ζωής της για μια δεκαετία (1986 - 1996) ήταν ο ηθοποιός Κώστας Σπυρόπουλος.Η σημαντική εμπορική κάμψη που σημείωσε από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο ελληνικός κινηματογράφος ώθησε τη Βουγιουκλάκη να ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με το θέατρο. Το 1975 έφερε στην Ελλάδα τα μιούζικαλ, με το έργο του Νιλ Σάιμον "Καμπίρια". Ανέβασε επίσης με μεγάλη επιτυχία και άλλα έργα του είδους, όπως το "Καμπαρέ", τη "Τζούλια" και την "Εβίτα" με τελευταίο το μιούζικαλ "Η μελωδία της ευτυχίας". Μια μερίδα της κριτικής διατύπωσε αρκετές επιφυλάξεις, όχι τόσο για το ταλέντο της και τον επαγγελματισμό της όσο για τους μανιερισμούς και τα στερεότυπα που εισήγαγε στον χώρο του θεάματος.
Σημαντικές ταινίες της:
1957 Μαρία Πενταγιωτισσα, 1958 Ο Μιμίκος και η Μαίρη ,1958 Η Μουσίτσα,1958 Αστέρω
1959 Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο, 1960 Μανταλένα, 1960 Η Αλίκη στο Ναυτικό
1963 Χτυποκάρδια στο θρανίο, 1964 Η σωφερίνα , 1964 Το δόλωμα ,
1965 Μοντέρνα Σταχτοπούτα, 1966 Η κόρη μου η σοσιαλίστρια, 1966 Διπλοπεννιές ,
1967 Αχ αυτή η γυναίκα μου ,1968 Η αρχόντισσα κι ο αλήτης, 1969 Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά 1969 Η νεράιδα και το παλικάρι ,1970 Υπολοχαγός Νατάσσα, 1972 Η Αλίκη δικτάτωρ,
1972 Η Μαρία της σιωπής, 1980 Πονηρό θηλυκό, κατεργάρα γυναίκα,
1981 Κατάσκοπος Νέλλυ
Πέθανε στις 23 Ιουλίου 1996 στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο. Η σορός της τέθηκε σε διήμερο λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών. Στις 25 Ιουλίου 1996 η νεκρώσιμη ακολουθία εψάλη στον Καθεδρικό Ναό Αθηνών και η ταφή της πραγματοποιήθηκε από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών δημοσία δαπάνη, παρουσία πολλών συναδέλφων της αλλά και απλού κόσμου παρά την αποπνικτική ζέστη που επικρατούσε.
Όποια κι αν προτιμάμε, όποια κι αν αγαπάμε περισσότερο, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι και οι δύο ήταν άψογες επαγγελματίες, με ήθος, συνέπεια και παιδεία, χαρακτηριστικά πολύ βασικά, που δυστυχώς σπανίζουν στις δύσκολες καλλιτεχνικές μέρες μας. Προσέφεραν πολλά στο ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο και θα είναι για πάντα στις καρδιές μας!!!
«Θα κεντήσω πάνω στου αλόγου σου την σέλα, με διαμαντόπετρες σωρό, του φεγγαριού το πηγαινέλα…»
«Μην τον ρωτάς τον ουρανό, το σύννεφο και το φεγγάρι, το βλέμμα σου το σκοτεινό κάτι απ’ την νύχτα έχει πάρει…»
ΕΡΕΥΝΑ-ΑΦΙΕΡΩΜΑ:ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΡΟΔΗΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου