Δεν ξέρω τι περιμένεις να διαβάσεις παρακάτω βλέποντας αυτόν τον τίτλο αλλά σίγουρα δεν είναι αυτό που νομίζεις… Με λένε Μαρία Κ. και είμαι ένα παιδί της ξενιτιάς και εγώ… Όμως δε θα σου δώσω την ικανοποίηση να με εντάξεις σε αυτό το μεγάλο ποσοστό ‘’των νέων ελληνόπουλων που φεύγουν από την Ελλάδα για να βρουν ένα καλύτερο μέλλον μακριά από τη χώρα τους’’. Εγώ έφυγα από την Ελλάδα από έρωτα και από μια υποψία τυχοδιωκτισμού. Σπούδασα Επικοινωνία και Μέσα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ένα από τα λίγα πράγματα που κέρδισα εκεί ήταν η υποτροφία του προγράμματος Έρασμος η οποία με οδήγησε πριν 2 χρόνια για 6 περίπου μήνες στην Ισπανία. Για την ακρίβεια σε μια μικρή παραλιακή κωμόπολη κοντά στη Valencia, την Castellon De La Plana.Εκεί, πέρα από την ατέλειωτη ηλιοθεραπεία στο γρασίδι του Πανεπιστημίου, μεταξύ καφέδων, σαγκρίας , τάπας (ισπανικά μεζεδάκια) και ό,τι άλλο τυπικό επιβάλλεται να δοκιμάσεις ως φοιτητής Erasmus ,ήρθα σε επαφή με ένα απίστευτα πλήρως εξοπλισμένο δημοσιογραφικό εργαστήριο , με απίστευτα πρόθυμους και επικοινωνιακούς καθηγητές και με έναν απίστευτα κούκλο(τουλάχιστον στα δικά μου μάτια)Ιταλό ο οποίος θα ήταν και η αιτία να αφήσω για τα καλά πριν 6 μήνες ακριβώς την οικογενειακή ασφάλεια και θαλπωρή και να φύγω αυτή τη φορά για τη γειτονική Ιταλία… |
Ξέρεις όμως και κάτι άλλο; Όταν εσύ θα είσαι πηγμένος στους δρόμους τις Αθήνας εγώ θα κάνω ποδήλατο δίπλα από το ποτάμι , θα περνάω το δρόμο με κλειστά τα μάτια γιατί ο πεζός εδώ ΕΧΕΙ προτεραιότητα, θα κοιτάω τη φύση γύρω μου θα χαμογελάω και θα πηγαίνω να πιω το aperitivo μου στις 5 το απόγευμα δίπλα στη λίμνη Garda. ‘Όταν θα έχω ξεχάσει να πάρω ψωμί ή θα με έχει πιάσει μανία για ψώνια θα μπορώ να ψωνίσω ακόμα και αν είναι Κυριακή-γιατί εδώ τα μαγαζιά είναι πάντα ανοιχτά- και όταν γουστάρω μονοήμερη σε Βενετία, Μιλάνο η Τορίνο δε θα χρειάζομαι να κλείσω αεροπορικά γιατί σε 2 ώρες οδικώς θα είμαι εκεί..Και αν προτιμήσω να πάω με τρένο θα κοιτάξω πιο μήνα οι γυναίκες ταξιδεύουν δωρεάν…(σεξιστικό αλλά είναι γεγονός η γυναίκα λατρεύεται σαν θεά σε αυτή τη χώρα).
Χμ, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα… είναι ωραίο να ζεις στην Ιταλία, σου δίνει λόγους για να ελπίζεις ότι μπορείς να ζήσεις καλά… Σε αφήνει να κάνεις όνειρα και να πιστεύεις ότι θα βγουν αληθινά-κάτι που η Ελλάδα μου το στερεί πεισματικά τα τελευταία χρόνια… Δε λέω, σαν δημοσιογράφος δεν μπορώ να δουλέψω ακόμα εδώ αλλά να είναι καλά οι Ιταλοί που δεν μιλάνε άλλη γλώσσα πέραν της ιταλικής και έτσι αφήνουν σε εμάς τα πολύγλωσσα ελληνάκια δουλειές στον τουριστικό κλάδο…
Δεν ξέρω λοιπόν αν the future is…Italy αλλά εύχομαι το δικό μου future να είναι εκεί…
Μαρία Κόφου
Gavardo-Italy
19/3/2011
ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΓΚΑΒΑΡΔΟ -ΜΙΛΑΝΟ: ΜΑΡΙΑ ΚΟΦΟΥ
Α να χαθείς...
Ταξιδιάρικη Μπεκάτσα