Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,
Υ.Γ: ΤΟ ΑΡΘΡΟ-ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΛΑΔΙΑΝΟΥ ΔΙΑΤΥΠΩΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 18 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2010. ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΙ-ΟΧΙ ΟΛΟΙ-ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ ΣΤΗΝ ΕΡΤ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΛΛΕΣ ΔΕΚΟ. ΩΣΤΟΣΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΑΘΩΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ.
Ονομάζομαι Νίκος Λαδιανός, είμαι 41 ετών, δημοσιογράφος από το 1992. Εργάζομαι στην ΕΡΤ3 από το 1997, ενώ από το 2007 εκτελώ καθήκοντα προϊσταμένου του τμήματος σύνταξης ειδήσεων. Δημοσιογραφικά είχα έρθει σε επαφή μαζί σας 2-3 φορές, την εποχή που ήσασταν Υπουργός Εξωτερικών και έτυχε να βρίσκεστε στην περιοχή της Θεσσαλονίκης. Δε γνωρίζω φυσικά αν με θυμάστε προσωπικά, προφανώς δεν το θεωρώ πιθανό και άλλωστε αυτό δεν έχει ίσως καμία σημασία.
Έλαβα το θάρρος να επικοινωνήσω σήμερα, 18 Δεκεμβρίου, μαζί σας με αυτόν τον άμεσο τρόπο – αν και από πολλούς μπορεί να θεωρηθεί υπερβολικά αισιόδοξος, αυθόρμητος ή ακόμα και γραφικός – διότι ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες σκέψεις μου, να καταθέσω από καρδιάς τη διαμαρτυρία μου για κάποια γεγονότα αλλά και διότι ήθελα να σας ρωτήσω για τους λόγους για τους οποίους μου αποστείλατε πριν από λίγες μέρες ευχετήρια κάρτα για την ονομαστική μου γιορτή, χωρίς βεβαίως να αρνηθώ ή να αμφισβητήσω τα κίνητρα σας, τα οποία γνωρίζω πως είναι ευγενή και γενναιόδωρα. Μπορώ άλλωστε να γνωρίζω από τη σύντομη επαφή που είχα κάποτε μαζί σας, πως είστε ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος. Απλά είναι περίεργο, πως ένας εργαζόμενος – δημοσιογράφος στην ΕΡΤ, ο οποίος, σύμφωνα με τις αντιλήψεις μεγάλου μέρους της κυβέρνησης αλλά και της διαμορφωμένης πλέον κοινής γνώμης, υπεραμοίβεται χωρίς να προσφέρει και τόσα πολλά, δικαιούται να λαμβάνει τέτοια τιμή από τον σημαντικότερο πολίτη της χώρας.
Κύριε πρωθυπουργέ, σ’ αυτή την παραγωγική ηλικία εγώ και πολλοί άλλοι άνθρωποι, εργαζόμενοι οι περισσότεροι, είχαμε ελπίδες για ένα καλύτερο «αύριο», ενώ μοχθούσαμε χωρίς να μπορούμε πάντα να απολαμβάνουμε το «σήμερα». Εγώ προσωπικά αφού δούλεψα στα λεγόμενα ιδιωτικά κανάλια, το 1997 εντάχθηκα στην ΕΡΤ ως «συμβασιούχος έργου», δουλεύοντας νυχθημερόν και αμειβόμενος με τα λεγόμενα μπλοκάκια παροχής υπηρεσιών. Καθόλου δικαιώματα, μόνο υποχρεώσεις. Έτσι απλά. Υπερωρίες, κανένα ρεπό, σαββατοκύριακα, νυχτερινές εργασίες, χιλιόμετρα, τρέξιμο, αγωνία… Όλα στην κρεατομηχανή. Καμία επίσημη αναγνώριση. Μόνο αναγνώριση από λίγους ανθρώπους ότι «δουλεύεις πολύ και καλά». Μόνο αυτό.
Δουλέψαμε στην ΕΡΤ πολλά χρόνια έτσι. Εγώ σχεδόν δέκα. Άλλοι περισσότερα. Είκοσι. Σε συνθήκες απάνθρωπες. Στις εγκαταστάσεις της ΕΤ3 εξακολουθούν να είναι εν πολλοίς έτσι: απάνθρωπες. Μοντάζ και δημιουργικό έργο ζωής μέσα σε τραγικά κοντέινερ. Νερό από ένα χαλασμένο ψύκτη και αυτόματες μηχανές πώλησης. Κτίρια απαρχαιωμένα. Κυλικείο ανύπαρκτο. Υγιεινή ανύπαρκτη. Μόνο κιβώτια που στεγάζονται άνθρωποι και όνειρα. Κι όμως εκεί μέσα παλεύαμε και παλεύουμε για ένα απλό «μπράβο» από έναν απλοϊκό συνταξιούχο ή από μια ηλικιωμένη αγρότισσα.
Οι περισσότεροι από μας «μονιμοποιηθήκαμε» το 2006 με το προεδρικό διάταγμα Παυλόπουλου. Καλώς ή κακώς, δεν ξέρω. Είπαν κάποιοι τότε: «Έληξε η ομηρία». Δυστυχώς δεν ήταν έτσι. Οι αλυσίδες είναι πάντα μπροστά μας. Τις κρατούν κάποιοι λογάδες πολιτικοί, κάποιοι πονηροί διευθυντές,
κάποιοι τυχοδιώκτες συνδικαλιστές, κάποιοι βολεμένοι δημοσιογράφοι, κάποιοι
μίζεροι εργαζόμενοι, κάποιοι φοβισμένοι άνθρωποι. Λίγο-πολύ άνθρωποι όπως όλοι μας….
Με αφορμή την «κρίση» φτάσαμε πάλι στο μηδέν. Ούτε όνειρα, ούτε ελπίδες για μια καλύτερη ζωή. Ίσως μόνο μια χαραμάδα στην ψυχή του καθένα…
Κατά τα άλλα, μας χαρακτήρισαν όλους ως εργαζόμενους σε αντιπαραγωγικές ΔΕΚΟ, χαρακτήρισαν και την ΕΡΤ προβληματική ΔΕΚΟ – άλλωστε πάντα την εντάσσουν και την χαρακτηρίζουν όπως τους βολεύει – μας έριξαν στη δημόσια χλεύη, μας διέσυραν, είπαν, είπαν, είπαν διάφορα και διάφοροι, κατά κανόνα άσχετοι και εγκάθετοι, προκειμένου να καταφέρουν μια κανονική πλύση εγκεφάλου. Άλλωστε τι την χρειάζονται την ΕΡΤ; Μόνο για να εκπέμπει ποιοτικά προγράμματα; Πάει ο καιρός που ήταν το φερέφωνο της εξουσίας….
Τώρα υπάρχουν άλλοι για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά και μάλιστα με το αζημίωτο…
Ρώτησε κανείς ποιος είναι ο μέσος όρος των μισθών της συντριπτικής πλειονότητας των εργαζομένων στην ΕΡΤ; Όχι βέβαια! Όλοι ασχολήθηκαν με το τι αρπάζουν οι 50 – 60 πονηροί!
Ρώτησε κανείς αν οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ είναι οι μόνοι που από το 2008 και έπειτα δεν είχαν συλλογική σύμβαση εργασίας και είναι οι μόνοι των ΔΕΚΟ που υπέστησαν μειώσεις σε ήδη παγωμένους μισθούς;
Ρώτησε κανείς αν οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ αμείβονται με μισθούς έως και 30% χαμηλότερους από αυτούς των συναδέλφων τους ιδιωτικών μέσων;
Ρώτησε κανείς τι σημαίνουν τα 1800 ευρώ μεικτά που κάποιοι έβαλαν ως πλαφόν; Τόσα (για την ακρίβεια 1876) παίρνει ένας συντάκτης μετά από 17 χρόνια υπηρεσία!! Και στην ουσία καθαρές αποδοχές είναι μετά βίας 1400 ευρώ!! Είναι τόσα πολλά;; Ε λοιπόν θα του περικοπούν! Αφού του έγιναν προηγουμένως πόσες άλλες περικοπές. Και τελικά αυτό είναι «εξορθολογισμός», όπως ισχυρίζονται κάποιοι υπουργοί σας ή «προσωρινή αδικία και αναγκαία θυσία», όπως ισχυρίζονται κάποιοι άλλοι;;
Ρώτησε κανείς αν έπιασαν πάλι δουλειά στην ΕΡΤ εκατοντάδες συνάδελφοι, συμβασιούχοι που σταμάτησαν να δουλεύουν τον Ιούνιο και από τότε είναι άνεργοι;
Ρώτησε κανείς για τους εκατοντάδες πρώην συμβασιούχους έργου και νυν συμβασιούχους εργασίας αορίστου χρόνου, οι οποίοι ακόμη περιμένουν τα δεδουλευμένα που τους οφείλονται, για τα χρόνια προϋπηρεσίας τους που ποτέ δεν αναγνωρίστηκαν;;
Δεν ρώτησαν πολλοί και επίσης δεν απάντησαν πολλοί. Άλλοι πάλι απέκρυψαν πολλές αλήθειες…
Στο μεταξύ, κι εγώ (ένας οικογενειάρχης χωρίς επιδόματα, λόγω κοινωνικού συστήματος - αυτό όμως είναι μια άλλη, προσωπική ιστορία) θα συνεχίσω όπως χιλιάδες άλλοι Έλληνες παρά τις αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών να προσπαθώ, να ελπίζω, να γελώ, να τραγουδώ κάπου-κάπου, να ξεγελιέμαι πως θα βγούμε κάποτε από το τούνελ της «κρίσης» κι ίσως κι εγώ να χρειαστώ κάποια βοήθεια. Όμως όχι άλλες ευχές και ευχολόγια. Σας ευχαριστώ από καρδιάς για την ευχετήρια κάρτα αλλά τη στιγμή αυτή πραγματικά δε γνωρίζω αν πρέπει να την κρατήσω. Δώστε κάτι πιο χειροπιαστό και κυρίωςσ’ ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Εμένα αφήστε με τελευταίο.
Πριν κλείσω αυτή την επιστολή, θέλω να σας θυμίσω πως σε όλες τις πρόσφατες ομιλίες σας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό αναφερθήκατε με υπερηφάνεια στην ωριμότητα που δείχνουν οι Έλληνες στις δύσκολες σημερινές συνθήκες. Η ωριμότητα αυτή προυποθέτει τόλμη και δικαιοσύνη. Πιστεύω πως θα βαδίσετε με αυτά τα ιδανικά, όπως ακριβώς τα ζητάτε και από τους πολίτες αυτής της χώρας.
Καλή αντάμωση σε ένα πιο ανθρώπινο και πιο αληθινό μέλλον.Υ.Γ: ΤΟ ΑΡΘΡΟ-ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΛΑΔΙΑΝΟΥ ΔΙΑΤΥΠΩΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 18 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2010. ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΙ-ΟΧΙ ΟΛΟΙ-ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ ΣΤΗΝ ΕΡΤ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΛΛΕΣ ΔΕΚΟ. ΩΣΤΟΣΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΑΘΩΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου