Η "ΚΟΜΜΕΝΗ" ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "NUDE" 1995

Μία «κομμένη συνέντευξη»  που προοριζόταν για το περιοδικό NUDE του Νίκου Σταθούλη το 1995. Την έδινε ο ανερχόμενος και άρτι αφιχθείς από τις ΗΠΑ τότε Γιάννης Σλουπκίδης που φιλοδοξούσε να ασχοληθεί με την παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών και σεναρίων. Toν είχα συναντήσει κάπου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης στη μέση του δρόμου.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Πεζός ή οδηγός λοιπόν;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Αναγκαστικά οδηγός, γιατί η εγχείρηση που έκανα στο πόδι μου πριν από δυο χρόνια δεν μου επιτρέπει δονκιχωτισμούς. Πολλές φορές μάλιστα ούτε καν περιπάτου στον πεζόδρομο της παραλίας.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Να σε φανταστώ τουλάχιστον Σάντσο-Πάντσα;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Ξέχνα το! Εδώ είναι Βαλκάνια ούτως ή άλλως φίλε μου. Η Ισπανία απέχει χιλιόμετρα και χιλιόμετρα.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Με εκπλήσεις γιατί νομίζω πως δοκίμασες να σπουδάσεις σε δραματική σχολή, κάπου στο Σηάτλ των ΗΠΑ.

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Περασμένα μεγαλεία, διηγώντας τα να κλαις. Όταν κατάλαβα ότι η υποκριτική με είχε μεταμορφώσει σε ψώνιο διαρκείας, πήρα το αεροπλάνο και φίλησα το χώμα της μαμάς-πατρίδας.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Τι ήταν αυτό που απέσπασε την προσοχή σου από το Πανεπιστήμιο;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Η μουσική. Καθημερινά βίωνα το κολλεγιακό ροκ, είχε μπει στο αίμα μου. Δε μπορούσα παρά να το ρουφήξω στην αρχή ως ακροατής και στη συνέχεια ως παραγωγός του αέρα.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Πετούσες στα σύννεφα;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Να εξηγηθώ. Είναι η πολύ ελεύθερη μετάφραση του όρου air jockey. Σε ένα πάρτυ μάλιστα γνώρισα την Μπρίτνεϋ   Λιούης, επίδοξη σταρ της Τίνσελ Τάουν, μια ψηλή γυμνασμένη κοπέλα, σωστή λυγαριά που δεν αποδεχόταν τον τίτλο της αερόμυαλης κούκλας. Μόνο που στην πράξη αποδείχθηκε Τζούντυ Λάντερς (χαζή-ξανθιά στάρλετ που αναλώθηκε σε τρίτους ρόλους σε σειρές τύπου «Λας Βέγκας» και «Πλοίο της Αγάπης»)

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Αποκηρύσεις δηλαδή την τηλεόραση;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Όχι ακριβώς, αλλά επιλέγω αυτό που βλέπω. Δε σου κρύβω μάλιστα ότι ετοιμάζω ένα τηλεοπτικό σενάριο για το διαγωνισμό του Σεπτεμβρίου.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Μήπως όμως εμπνευστείς το θέμα του από τις προσωπικές σου εμπειρίες;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Ακριβώς, αλλά μόνο ότι έχει συμβεί στις ΗΠΑ, για να ξεφύγω από τα ελληνικά νησιά, την Αθήνα, τη Μονεμβασιά, το Ναύπλιο, τα Μετέωρα, εκεί δηλαδή που κατά κόρον οι τηλεοπτικοί παραγωγοί διαδραματίζουν τις δημιουργίες τους.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Τελικά δεν αποφεύγεις τους «δονκιχωτισμούς».

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Απλά κάνω ότι μου αρέσει ακόμη κι αν αυτό σημαίνει κόστος ή και αποτυχία. Μάχες χάνω κάθε μέρα, δε θα με πειράξει λοιπόν η επιπλέον προσπάθεια.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Ωστόσο, αποφεύγεις να δοκιμάσεις τις ερμηνευτικές σου ικανότητες.

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Συνειδητοποίησα πολύ νωρίς ότι δεν κάνω για τούτο το ρόλο και αποφάσισα να διοχετεύσω τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες στην παραγωγή, το σενάριο και τη μουσική.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Δε φοβάσαι ότι ακολουθείς ένα ματαιόδοξο δρόμο για το οποίο δεν έχεις σταθερή άποψη;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Αισθάνομαι ότι δικαιούμαι κι εγώ να φάω τα μούτρα μου. Εξάλλου κρατώ καλά φυλαγμένες τις ασφαλιστικές μου δικλείδες.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Θα ήμουν αδιάκριτος αν ρωτούσα ποιες είναι;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Όχι βέβαια! Είναι το ραδιόφωνο. Από τα 20 μου έχω δουλέψει ως βοηθός παραγωγής, ως κεντρικός παραγωγός ή τέλος πάντων ως κινηματογραφικός συνεργάτης.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Είσαι αθεράπευτος εραστής της μεγάλης οθόνης;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Έχω το μικρόβιο από τα 12 μου, όταν παρακολούθησα «Τα σαγόνια του καρχαρία» του Στήβεν Σπήλμπεργκ. Δε σταμάτησα, όμως εκεί. Άρχισα λοιπόν να συγκεντρώνω στοιχεία για τίτλους ταινιών, σκηνοθέτες, παραγωγούς, σεναριογράφους και ηθοποιούς, ακόμη και σε χαρτοπετσέτες. Οι αγαπημένοι μου είναι ο Μοντγκόμερυ Κλιφτ, η Ανν Μάργκαρετ και οι σύγχρονοι Μπραντ Πητ, Βίγκο Μόρτενσεν και Φοίμπη Κέητς. Ξέρεις, δίνω την πρέπουσα σημασία στην εξωτερική εμφάνιση και το στυλ. Όμως, η καλή και ρεαλιστική ερμηνεία είναι το κυριότερο σημείο αξιολόγησης.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Φέτος πως τα κρίνεις τα πράγματα;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Αρκετά καλά, ακόμη και για την εγχώρια αγορά την οποία σχεδόν ποτέ δεν έβλεπα με καλό μάτι. Με εντυπωσίασε όμως ο Τομ Κρουζ ως Λεστάτ στη «Συνέντευξη» και η αρρωστημένη φαντασία του Κουέντιν Ταραντίνο στο «Pulp Fiction». Ο Τζον Τραβόλτα, ιδίως, ήταν «χάρμα ειδέσθαι». Αν θες τη γνώμη μου για τα ελληνικά, ξεχωρίζω την «Ελεύθερη Κατάδυση» με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τη Βαλέρια Χριστοδουλίδη, «γνήσιες» σταρ.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Αλήθεια, η μουσική και το ραδιόφωνο τι σχέση έχουν με όλα αυτά;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Σχέση τέχνης και αισθητικής. Η τελευταία παίζει μάλιστα σπουδαίο ρόλο στη ζωή μου. Για να καταλάβεις, αναγκάστηκα να αλλάξω 7 ραδιοφωνικούς σταθμούς. Δεν αντέχω την προχειρότητα και το ζαμανφουτισμό. Πονάω αυτό που κάνω, το ζω πώς να το κάνουμε. Η λεπτομέρεια έχει τη σημασία της.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Ακούγεσαι ενοχλημένος.

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: ...έως και εξοργισμένος.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Μήπως φταίνε τα φεγγάρια;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Να σου πω, σε λίγο θα το ρίξω κι εγώ στους πλανήτες και τις εκλείψεις. Ένα είναι το σίγουρο. Ελάχιστοι έχουν γνώση του αντικειμένου. Κατά την ταπεινή μου άποψη, μόνο ο Γιάννης Πετρίδης σέβεται το ψωμί του. Γι’ αυτό και τον θεωρώ «βασιλιά» σε αυτό που κάνει.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Ωστόσο δεν έπαψες να ονειρεύεσαι.

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι να κάνω αντισώου στην τηλεόραση. Τα σκηνικά θα είναι τα ίδια. Όμως οι καλεσμένοι θα απαγγέλουν ποίηση και γύρω τους θα υπάρχουν αυθεντικές γλάστρες, βουκαμβύλιες, κάκτοι, λεμονανθοί.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Αγνόησες τα μπαλέτα.

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Αυτά θα ανοίγουν και θα κλείνουν την εκπομπή με ποντιακούς και άλλους δημοτικούς χορούς.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Παιχνίδια και δώρα δε θα διαθέτει το πρόγραμμά σου;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Θα μοιράζουμε χαλβά, ταραμά και ντολμαδάκια, κάτι σαν κούλουμα διαρκείας.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Που οφείλεται η εκδικητική σου τάση έναντι της τηλεόρασης;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Στη σαδομαζοχιστική μου σχέση με αυτήν!

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Σχέση κουτιού – Πανδώρας;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Και πολύ περισσότερο. Ενώ την κατηγορώ για πρόκληση ανήκεστων εγκεφαλικών βλαβών, την παρακολουθώ μετά μανίας τις μικρές ώρες.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Ιδίως τις μουσικές εκπομπές;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Κυρίως αυτές, που εντέλει είναι και άχρηστες έτσι όπως διαμορφώνονται στον τηλεοπτικό χρόνο.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Και η μουσική σου κλίση ή απόκλιση ποια είναι;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Η ανεξάρτητη σκηνή ΗΠΑ, Καναδά και περιχώρων. Δεν αγνοώ όμως τους κανόνες των πωλήσεων. Θα ήμουν ψεύτης εάν έλεγα ότι δεν συμβουλεύομαι τους αριθμούς και τα βραβεία (Grammy’s και MTV Awards)

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Ανδρώνεσαι στις αντιφάσεις;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Όπως το αλάτι με το πιπέρι.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Πως οδηγήθηκες στο χειρουργείο;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Μέσω μπάσκετ. Ήμουν παίκτης του Αετού Θεσσαλονίκης, μιας μικρής ομάδας που δεν είχε ιδιαίτερες βλέψεις. Σε έναν αγώνα όμως γλίστρησα, έπεσα και χτύπησα το δεξί μου πόδι. Οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Έβαλα και κιλά μετά την επέμβαση. Να φανταστείς ότι αγόραζα πλέον τα τζιν μου δύο νούμερα μεγαλύτερα. Τότε διένυσα και τη μεγαλύτερη απόσταση αυτοκριτικής. Αισθανόμουν χρεωκοπημένος, ξοφλημένος.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Εξαιτίας του τραυματισμού σου;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Όχι ακριβώς. Αλλά το κρεβάτι του πόνου θεωρείται μεταβατικό στάδιο στη ζωή ενός ανθρώπου.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Ενός ανθρώπου ή ενός αθλητή;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Σωστά. Η αθλητική μου ιδιότητα σήμερα τείνει να εξαερώσσει την ανθρώπινη υπόσταση. Πάντως, δεν κινδύνευα από τέτοιες καταστάσεις γιατί είχα δελτίο σε μια σχεδόν ερασιτεχνική ομάδα. Αλλά ως φανατικός οπαδός του ΑΡΗ τα έζησα όλα αυτά έστω και έμμεσα.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Να φανταστώ ότι ο ΑΡΗΣ είναι ο ηθικός αυτουργός του αθλητικού σου βίου;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Βίος και πολιτεία που λέμε (...γελάει). Όχι μόνο ο ΑΡΗΣ, αλλά και ο Χάρης Παπαγεωργίου, παλιά καραβάνα του ΑΡΗ. Παράλληλα, όμως, είμαι λάτρης του ΝΒΑ, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Υποπτεύομαι ότι σε στιγματίζει η Αμερική.

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Δεν υπάρχει αμφιβολία περί τούτου. Από τότε που ήμουν στο Σηάτλ ως μελλοντικός αστήρ του σινεμά(...ειρωνεύεται) αγάπησα τρελά την ομάδα της πόλης, τους «Supersonics» και παραμένω πιστός της εραστής.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Στο γήπεδο πηγαίνεις για να θαυμάσεις τους παίκτες ή να εκτονοθείς;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Όχι πάντως για να επιδοθώ σε βαρβαρότητες, λεηλασίες και πυγμαχίες. Καμιά φορά μου ξεφεύγουν βρισιές, μετά όμως μου φαίνεται ανώφελο διότι τελικά οι οπαδοί είμαστε στρατιωτάκια μιας λογικής του παραλόγου που προάγουν τα τραστ των ομάδων.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Μέχρι τώρα δεν ανέφερες τίποτε για εμπόριο και διαφήμιση.

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Αποτελούν, φίλε μου, το μελλοντικό μου συσσίτιο.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Γιατί μου απαντάς στρατιωτικά;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Δεν θα λησμονήσω ποτέ εκείνη την περίοδο της ζωής μου. Υπηρετούσα την εποχή του Σεισμίκ, το 1987. Ξέρεις τι είναι να κοιμάσαι επί 1,5 μήνα σε ένα χαράκωμα περιμένοντας να ακούσεις το μπαμ; Και τις 40 μέρες που έμεινα στο χαράκωμα ζούσα χωρίς αύριο. Όλα περνούσαν από το μυαλό μου σαν την τελευταία ανασκόπηση. Βέβαια, μετά από 8 χρόνια αποτιμάς το έργο σου διαφορετικά. Έκανα και καλούς φίλους, όπως τον Τρύφωνα Σαμαρά, τον κομμωτή και τον Πασχάλη Μπουράκη, τον επιχειρηματία.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Τότε όμως άγνωστοι επί αγνώστων.

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Εν αναμονή πολέμου καλύτερα να μη σε ξέρει ούτε η μάνα σου.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Στοιχηματίζω τουλάχιστον ότι τη σκεφτόσουν εκείνες τις δύσκολες ώρες.

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Η αλήθεια να λέγεται. Μάλιστα με έπιασαν τα γέλια καθώς θυμόμουν τη μανία της με την καθαριότητα και το ξεσκόνισμα.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Κι εσύ ξεσκόνιζες τη ζωή σου.

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Μια και καλή!

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Σκέφτηκες που να πας;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Σε κάποιο απόμερο νησί, μόνος μου σε ένα σπίτι, παρέα με τον σκύλο μου. Στην αμμουδιά θα υπάρχει και μια βάρκα.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Και θα βγάλεις όλο το καλοκαίρι εκεί;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Σα Ροβινσών Κρούσος, χωρίς Παρασκευά.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Ακούγεται τρελό.

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Η φαντασία με την πραγματικότητα παίζουν πονηρά παιχνίδια.

ΚΥΦΩΝΙΔΗΣ: Να σε ευχαριστήσω;

ΣΛΟΥΠΚΙΔΗΣ: Εγώ καλύτερα να σε ευχαριστήσω, γιατί με έκανες διάσημο ξεπερνώντας μάλιστα και το τέταρτο του Γουώρχολ.