"ΛΗΓΜΕΝΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ"

Γράφει η Αφροδίτη Γραμμέλη:
«Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί συνιστά τηλεοπτικό θέαμα η κηδεία ενός ανθρώπου. Με πλάνα από τα συγγενικά πρόσωπα που καταρρέουν, σκηνές θλιβερές και στενάχωρες και σε τελική ανάλυση προσωπικές. Η κηδεία δεν είναι δημόσιο θέαμα. Δεν μπορείς να κάθεσαι στον καναπέ και να παρακολουθείς τη νεκρώσιμο ακολουθία τρώγοντας πατατάκια. Ήταν απαράδεκτο λοιπόν αυτό που έγινε την περασμένη εβδομάδα με τη δημοσιογράφο Λίζα Δουκακάρου την οποία καταδίωκαν τα λαγωνικά με τις κάμερες την ώρα που κήδευε συντετριμμένη τον σύζυγό της.

Όλα είναι προς πώληση; Οχι. Ποιος ρώτησε αυτή τη γυναίκα αν ήθελε ο πόνος της να καταγραφεί και να μπουν λεζάντες στις εικόνες που απαθανάτιζαν την οδύνη της, αν αυτή η είδηση θα έπρεπε να απασχολήσει τους ταγούς του lifestyle που τώρα τελευταία έκαναν στροφή στη ριάλιτι δημοσιογραφία; Κακή επιλογή και για το «Μίλα» της Τατιάνας Στεφανίδου και για τα sites και τα περιοδικά που προέτρεπαν να δούμε φωτογραφίες από το γεγονός. Όπως επίσης κακή επιλογή είναι να φωτογραφίζεις παιδιά παρά την απαγόρευση των γονέων τους (Λιάγκας – Σκορδά). Και να ισχυρίζεσαι ότι ξέχασες το pixel εκ των υστέρων. Η παιδική χαρά δεν είναι χώρος στον οποίο θα κάνεις δουλειά. Αλίμονο σε όσους γονείς το επέτρεψαν - γιατί υπάρχουν και αυτοί - πιστεύοντας ότι κάπως έτσι θα κρατηθούν αυτοί στην επικαιρότητα και στα εξώφυλλα των περιοδικών της ξαπλώστρας.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να φύγουν οι κάμερες από τις εξόδους των μαιευτηρίων, από τα πάρκα και από τις παραλίες όπου υπάρχουν κουβαδάκια. Αρκετά με τις αμαρτίες κάποιων γονέων και κάποιων φωτογράφων που παιδεύουσι τέκνα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κόρη του Σάκη Ρουβά η οποία απευθυνόμενη σε παπαράτσι που τους καταδίωκε οικογενειακώς στα σοκάκια της Μυκόνου γύρισε αυθόρμητα και του είπε: «Φτάνει, δεν θέλω άλλο σου είπα». Από τις πιο στενάχωρες τηλεοπτικές εικόνες.»