Γράφει η Μελίνα Καραπαναγιωτίδου
στο μπλογκ της:
«Χρήσιμοι άνθρωποι ή μάλλον
πολύ πιο χρήσιμοι απ ότι πίστευα παιδί.
Κρίμα που χρειάστηκε μια...
κρίση (και μια ολόκληρη ζωή), για να το ανακαλύψω!
Ο ένας φτιάχνει τυριά και
γάλα, βόσκει μερικά πρόβατα για το κρέας της οικογένειας, μαζεύει τις ελιές και
της κάνει λάδι στο παλιό ελαιοτριβείο της γειτονιάς.
Η άλλη ξέρει από τραχανά,
ρόδια, παστά και τουρσιά. Έχει και -σε γλάστρες- πιπεριές, κρεμμύδια, ξερά και
φρέσκα. Το καλοκαίρι βάζει και βγάζει και κολοκύθια (χωρίς ρίγανη) καρπούζια
και πεπόνια!
Τους βλέπω και τους ξαναβλέπω
και φαντάζουν στα μάτια μου τρανοί. Όπου κι αν τους βάλεις αυτούς τους δύο, θα
τα καταφέρουν αφού κι όταν αρρωσταίνουν βράζουν κάτι βότανα από το βουνό και γίνονται
περδίκια κι ας "τους έμαθαν" οι γιατροί στα φάρμακα και στα γιατρικά
των βιομηχανιών.
Οι δε ρευματισμοί του ενός
φεύγουν , ω του θαύματος, όταν κάνει "λουτροθεραπείες" σε μια ζεστή
πηγή (που βρήκε στους περιπάτους πάντα με τα λιγοστά του πρόβατα) στο βουνό!»
«Και να φανταστείς, όταν
ήμουν παιδί, τους έβλεπα να κάνουν ακριβώς τα ίδια και δεν τα ήθελα! Γκρίνιαζα
και έμενε το μάτι μου σ αυτούς που δεν τα είχαν όλα αυτά. Πήγαιναν κι
ακουμπούσαν ένα σκασμό λεφτά για να τα αγοράζουν, παραδοσιακά και ανόθευτα.
Εγώ ήθελα μια άλλη ζωή, με
γαλλικά και πιάνο! Δεν ήθελα να ξέρω από οικιακά, ούτε από κεντήματα και
βελόνες...Ήθελα καλύτερη ή τότε έτσι νόμιζα.
Τελικά κατάφερα να έχω
εξάρτηση από "ινβέρτερ", "μπιτιγιού", αλυσίδες σούπερ
μάρκετ, πρατήρια υγρών καυσίμων, πρότυπα νοσοκομεία και φαρμακεία, ηλεκτρικά
και επικοινωνιακά κι άλλα, δήθεν της προόδου.
Α ρε μάνα, α ρε πατέρα, γιατί
– κι εσείς – τα ίδια θέλατε για μένα; Τώρα τη δική σας ζωή ζηλεύω και θαυμάζω.
Ποιος να το φανταζόταν. Σας βλέπω και λέω, τελικά οι πιο χρήσιμοι, ελεύθεροι
και ανεξάρτητοι άνθρωποι, ήταν πάντα δίπλα μου...»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου