Γράφει ο Γιώργος Σαρηγιάννης στο μπλογκ του totetartokoudouni.blogspot.gr :
«Αυτό δε θα το ’θελα ποτέ. Να γίνω ταξιθέτρια του Φεστιβάλ Αθηνών. Στο Ηρώδειο. Όπου τα βλέπω τα δύστυχα τα κορίτσια ν’ αγωνίζονται τον αγώνα τον άγονο: ν’ αποτρέψουν τους θεατές να φωτογραφίζουν τα επί σκηνής δρώμενα. Τι πάλη! Τα βλέπω και πονάει η ψυχή μου: με τους λαιμούς τεντωμένους σαν περισκόπια, να στριφογυρίζουν, να τρέχουν, να ανεβοκατεβαίνουν _ όσο αθόρυβα μπορεί να γίνει αυτό στο Ηρώδειο… _ τις σκάλες επί δυο, τρεις, τέσσερις ώρες _ όσες, τέλος πάντων, κρατάει το θέαμα / ακρόαμα _, να ορμούν, να σκύβουν, να κάμπτονται και να στραβολαιμιάζουν, να κάνουν απαγορευτικά νοήματα απεγνωσμένα, να κάνουν μούτες, να επιδίδονται στην μιμική, να μπερδεύουν μέσα στο σκοτάδι τα κιάλια κάποιων θεατών με τις φωτογραφικές μηχανές, να παρακαλούν σιωπηρά, να ικετεύουν, να εκλιπαρούν, ν’ αγριεύουν… Ένα δράμα παίζεται κάθε φορά μπροστά στα μάτια μου. Στο κοίλον. Παράλληλα με τα επί σκηνής.»
«Αυτό δε θα το ’θελα ποτέ. Να γίνω ταξιθέτρια του Φεστιβάλ Αθηνών. Στο Ηρώδειο. Όπου τα βλέπω τα δύστυχα τα κορίτσια ν’ αγωνίζονται τον αγώνα τον άγονο: ν’ αποτρέψουν τους θεατές να φωτογραφίζουν τα επί σκηνής δρώμενα. Τι πάλη! Τα βλέπω και πονάει η ψυχή μου: με τους λαιμούς τεντωμένους σαν περισκόπια, να στριφογυρίζουν, να τρέχουν, να ανεβοκατεβαίνουν _ όσο αθόρυβα μπορεί να γίνει αυτό στο Ηρώδειο… _ τις σκάλες επί δυο, τρεις, τέσσερις ώρες _ όσες, τέλος πάντων, κρατάει το θέαμα / ακρόαμα _, να ορμούν, να σκύβουν, να κάμπτονται και να στραβολαιμιάζουν, να κάνουν απαγορευτικά νοήματα απεγνωσμένα, να κάνουν μούτες, να επιδίδονται στην μιμική, να μπερδεύουν μέσα στο σκοτάδι τα κιάλια κάποιων θεατών με τις φωτογραφικές μηχανές, να παρακαλούν σιωπηρά, να ικετεύουν, να εκλιπαρούν, ν’ αγριεύουν… Ένα δράμα παίζεται κάθε φορά μπροστά στα μάτια μου. Στο κοίλον. Παράλληλα με τα επί σκηνής.»
«Ναι, το ξέρω πως υπάρχουν
πνευματικά δικαιώματα. Που πρέπει να διαφυλαχθούν. Ναι, το ξέρω πως υπάρχουν
διαπιστευμένοι φωτογράφοι με ειδική άδεια για τη δουλειά αυτή. Ναι, το ξέρω πως
τα κορίτσια εντολές εκτελούν. Μα όταν όλοι έχουν πια κινητά, και iphones, και
smartphones, και πλακέτες, και δεν ξέρω τι άλλο με το οποίο μπορούν ευκολότατα,
σε κλάσματα του δευτερολέπτου, να φωτογραφήσουν και μάλιστα χωρίς φλας, δεν
είναι υπερβολή αυτή η καταδίωξη των «παραβατών»; Και μάλιστα στο δύσβατο
Ηρώδειο; Και κανείς απ’ αυτούς που δίνουν τις εντολές δεν αντιλαμβάνεται πως
όλο αυτό το τζέρτζελο είναι ΠΟΛΥ ενοχλητικό για τους θεατές; (Αν και τ’
ομολογώ, βέβαια, πως, αν και όταν βαριέμαι με το επί σκηνής δρώμενο,
αφοσιώνομαι στην τραγικωμωδία «Ω, μαμά, αυτές οι δύστυχες ταξιθέτριες…». Είναι
καθηλωτική. Έχει σασπένς).»
Πηγή: Το Τέταρτο Κουδούνι
Γιώργος Σαρηγιάννης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου