Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΝΘΕΤΗ ΚΩΣΤΑ ΧΡΗΣΤΙΔΗ ΣΤΗ ΒΑΛΙΑ ΜΠΟΥΓΙΟΥΚΛΗ

«Από τη Θεσσαλονίκη στο Λονδίνο κι από κει στο Λος Αντζελες, με μουσικές σπουδές από τα έξι του που συνεχίστηκαν μετά την αποφοίτηση από το Λύκειο στην βρετανική πρωτεύουσα και στην συνέχεια τον οδήγησαν στην Πόλη των Αγγέλων, ο Κώστας Χρηστίδης είναι ο διακεκριμένος συνθέτης και ενορχηστρωτής για μερικές από τις πιο διάσημες και αγαπημένες χολιγουντιανές ταινίες, ενώ το βιογραφικό του περιλαμβάνει το βραβείο Καλύτερης Μουσικής στα ελληνικά Κρατικά Κινηματογραφικά Βραβεία του 2006 για το «Eduart» της Αγγελικής Αντωνίου, και δύο βραβεία για τη δουλειά του στο «29 Reasons to Run» (επίσης το 2006 στα Bare Bones International Film Festival και Park City Film Music Festival).

Από την «Διπλή Παγίδα» μέχρι τον «Τυφώνα: Η Αληθινή Ιστορία», τα «Τρομερά Παιδιά»,  το «Swordfish» και τα «Ναυτιλιακά Νέα», μέχρι τον «Πυρήνα», τον «Εξορκισμό της Εμιλι Ρόουζ» και τον «Spiderman 3», από το «Untraceable», το «Love Happens»  και το «Priest» μέχρι το ντοκιμαντέρ για τον ζωντανό θρύλο Stan Lee, («πατέρα» των υπερηρώων Spiderman, Iron Man, Thor, Hulk, X-Men, Fantastic Four, Daredevil) και το ξέφρενο «The Baytown Outlaws», μέχρι τη μουσική για τα εγχώρια «Αν» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη και «Poker Face» του Χρήστου Δήμα με το σάουντρακ για το τελευταίο να κυκλοφορεί σύντομα, ο Κώστας Χρηστίδης έχει ένα εντυπωσιακό, αξιοζήλευτο βιογραφικό «ενορχηστρωμένο» από την αγάπη του για την κινηματογραφική μουσική.»

«Aκούστε http://liberty-news.gr/wp-content/uploads/2014/09/SUITE-FROM-AN....wav  ένα medley από τη μουσική του Κώστα Χρηστίδη για το «Αν».

Παράλληλα με τις ταινίες μεγάλου μήκους, η δουλειά του επεκτείνεται και σε αρκετά φιλμ μικρού μήκους όπως το εκπληκτικό, εμπνευσμένο από την οικονομική κρίση «Dinner For Few- Δείπνο για Λίγους», το οποίο σηματοδοτεί την τέταρτη συνεργασία του με τον καταξιωμένο και βραβευμένο animator Νάσο Βακάλη. (Διαβάστε περισσότερα για το «Dinner for Few» και την συνέντευξη του δημιουργού της Νάσου Βακάλη http://liberty-news.gr/dinner-%CE%B7-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7-%CE%B5%CE%BC%CF%80%CE%BD%CE%AD%CE%B5%CE%B9-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B7/ ).  Κι αυτή η ταινία που σε καθηλώνει και σε διαπερνά με τη δύναμη των εικόνων της και της μουσικής της, μας οδήγησε στην κουβέντα μας με τον συνθέτη της. Ο Κώστας Χρηστίδης μας μιλά για τη μουσική του, την μακρόχρονη συνεργασία του με τον συνθέτη Christopher Young, (υπεύθυνο μεταξύ άλλων για τις μουσικές ανατριχίλες σε κάποιες από τις πιο πετυχημένες σύγχρονες ταινίες τρόμου), για την απίθανη ηχογράφηση στο ντοκιμαντέρ για τον Stan Lee, για τη δουλειά του στο πρωτοποριακό animated πρότζεκτ «Them Greeks», και μοιράζεται μαζί μας τα … σάουντρακ της ζωής του!

Η μουσική ούτως ή άλλως έχει σημαντικό ρόλο σε μία ταινία, πόσο μάλλον στο «Dinner for Few» από το οποίο απουσιάζουν οι διάλογοι. Καλλιτεχνικά και δημιουργικά ήταν μία «πρόκληση» το γεγονός ότι έπρεπε η μουσική σου, οι νότες να υποκαταστήσουν το διάλογο και να λειτουργήσουν ως λέξεις ;

«Θα ξεκινήσω αντίθετα. Όταν δεν υπάρχει διάλογος, πρώτα απ’ όλα είσαι πιο ελεύθερος. Δηλαδή είσαι μεν «εκτεθειμένος», βγαίνεις μπροστά, αλλά από την άλλη δεν έχεις περιορισμούς να παίξεις πιο χαμηλά, να ακουστεί ο διάλογος… έχεις μία ελευθερία επικίνδυνη.  Γιατί επικίνδυνη; Γιατί είσαι μπροστά και πρέπει εσύ να πάρεις το ρόλο του αφηγητή, χωρίς λόγια, και να οδηγήσεις τους θεατές σ΄αυτήν την ιστορία, να κάνεις αυτό το ταξίδι που λέμε. Η «πρόκληση» σ’ αυτήν την ταινία ήταν ότι είναι μόνο δέκα λεπτά κι ότι μέσα σ’ αυτό το δεκάλεπτο πρέπει να περάσουμε σε πολλά διαφορετικά συναισθήματα. Και υπάρχουν και πολλά «κρυμμένα» στοιχεία στην ταινία, διαφορετικά layers (επίπεδα) τα οποία θα έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να τα θίξω με τη μουσική χωρίς να αποκαλυφθούν, αλλά να υπαινιχθούν, να δώσουμε κάποια στοιχεία. Και η «πρόκληση» ήταν να καταφέρω μέσα σε δέκα λεπτά να μεταφέρω όλα αυτά τα διαφορετικά συναισθήματα τα οποία πιστεύω ότι δημιουργούνται σ’ έναν θεατή και εναλλάσσονται. Στην αρχή είναι σκοτεινά, μετά υπάρχει θυμός,  στην  συνέχεια έχουμε βία, ακολούθως πάμε σε μία ψυχική ηρεμία και στην ελπίδα, και μετά επιστρέφουμε πλέον στο σκοτεινό, darker and bigger αυτή τη φορά, γιατί ξέρουμε ότι πρόκειται για έναν κύκλο, μία «λούπα» και ξέρουμε ότι συνήθως είναι δύσκολο να ξεφύγεις από μία τέτοια κατάσταση. Ναι, ήταν «πρόκληση» και όπως προανέφερα ήταν και μια «επικίνδυνη» ελευθερία με την απουσία διαλόγου».

To «Dinner For Few» ως μια πολυεπίπεδη ταινία έχει πολλές θεματικές, και δημιουργεί επίσης πληθώρα συναισθημάτων στο θεατή. Όπως βλέπουμε και στο trailer, είχατε να αποτυπώσετε θέματα όπως απληστία, εξαπάτηση, αδικία, όλον αυτόν τον σκοτεινό, φαύλο κύκλο. Πως προσεγγίζεις μία τόσο ευρεία θεματική;

«Επειδή η ταινία διαρκεί ουσιαστικά δέκα λεπτά δεν μπορούμε να πούμε ότι θα έχουμε πολλά διαφορετικά θέματα, πολλά κομμάτια. Δεν δούλεψα γραμμικά, δηλαδή δεν δούλεψα από την αρχή και πήγα στο τέλος. Επειδή η ταινία είναι κύκλος, προσπάθησα να βρω ένα θέμα το οποίο να ταιριάζει και στην αρχή και στο τέλος. Με το που βρήκα αυτό είχα δύο ενότητες, την αρχή και το τέλος. Συμφωνήσαμε με τον Νάσο Βακάλη ότι αυτό είναι το καλύτερο και αυτό ήταν βασικά το θέμα μας, αυτό το σκοτεινό, που είναι και το βασικό θέμα της ταινίας. Στην συνέχεια πήγα λίγο πιο πίσω, στο σημείο που έχουμε την ηρεμία που ξαναβγαίνουν οι γάτες, εκεί παρόλο που σε μία προ-αρχική ιδέα που είχε ο Νάσος ήταν να παίξουμε «σκληρά», στο σημείο που σφάζεται η τίγρης, αποφάσισα εκεί να παίξω αντίθετα με το τι βλέπουμε. Να κάνω δηλαδή ένα τρικ στον θεατή ότι είναι μία συναισθηματική στιγμή, ότι πάμε προς έναν καλό δρόμο. Γιατί έτσι πίστευα πρώτα απ’ όλα ότι θα έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο όταν ξαναμπαίνεις στην επόμενη φάση. Αλλαξα τα συναισθήματα γιατί όταν θα επιστρέψει το σκοτάδι, θα κάνει μεγαλύτερη αίσθηση από το να έπαιζα συνεχόμενα σκοτεινά. Και φυσικά από κει δούλεψα προς τα πίσω, στο σημείο που βλέπουμε να περνάει ο χρόνος, εκεί παίζω ένα κομμάτι ειρωνείας το οποίο υποδηλώνει ότι όλα είναι καλά κι ωραία, όλα λειτουργούν, οι χαρακτήρες τρώνε- ώστε να προετοιμάσω το έδαφος όταν αρχίζουν και τελειώνουν τα φαγητά, να αρχίσω να δημιουργώ ένα αίσθημα ανησυχίας. Δηλαδή ξεκινάω σκοτεινά την ταινία,  πάμε κάτω από το τραπέζι, γίνεται αλλόκοτο, μετά βάζω τα συναισθήματα σε μία βολική αίσθηση, αυτό που λέμε «κοιμηθείτε προβατάκια μου!» , αυτοί συνεχίζουν να τρώνε και μόλις αρχίζουν και τελειώνουν τα φαγητό μπαίνω σε μια επικίνδυνη, άβολη κατάσταση, οδηγούμαστε πια στη βία κι εκεί παίζω ακριβώς ότι δείχνει η εικόνα, κι ακολουθούν περίπου 15 δευτερόλεπτα ηρεμίας. Αυτή ήταν μια απόφαση που συζητήσαμε με το Νάσο να το κάνουμε για να αφήσουμε το κοινό να φτάσει σε μια συνειδητοποίηση. Η ησυχία είναι νομίζω η καλύτερη στιγμή για να αξιολογήσεις το τι μόλις άκουσες. Οπότε είχαμε μόνο ηχητικά εφέ από τη βροχή που στάζει για να μετριάσουμε εκείνο το σημείο, το ήσυχο, το γλυκό, και φυσικά ψεύτικο. Ουσιαστικά προσπάθησα μέσα σε δέκα λεπτά να αλλάξω τα θεματικά, είχα την αρχή και το τέλος, κι έπαιξα περισσότερο με συναισθήματα ώστε να μπορώ να κάνω ένα roller coaster για τον θεατή, να μην τον έχω μόνιμα σε μια «ταχύτητα» και γίνει κουραστικό χάνοντας το νόημα».»

Περισσότερα: http://liberty-news.gr/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%AD%CF%84%CE%B7-%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%B7%CF%83%CF%84/

Πηγή: Βάλια Μπουγιουκλή