O αρχιτέκτονας Χάρης
Σαββίδης, ανήκει στη νέα γενιά αρχιτεκτόνων, και διακρίνεται από ένα πλούσιο
έργο με φρέσκια προοπτική και πρωτοποριακό σχεδιασμό.
Συνιδρυτής με την Πέννυ
Βαλσαμίδη της εταιρίας «Έλυτρον αρχιτεκτονική + πολεοδομία ε.ε.», ξεχώρισε χάρη
στη νέα θεώρηση του ρόλου της αρχιτεκτονικής και επαναπροσδιορισμού των
προτεραιοτήτων του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού στα έργα του.
Ο Σαββίδης, έχει αναλάβει και
εκτελέσει πάρα πολλά έργα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως αστικές και
εξοχικές κατοικίες, αλλά και
συγκροτήματα κατοικιών, επαγγελματικούς χώρους, όπως το εστιατόριο Matsuhisa,
στον Αστέρα της Βουλιαγμένης, ξενοδοχειακά συγκροτήματα και πρωτίστως κτίρια περίθαλψης,
με πιο πρόσφατα, τη νέα πτέρυγα χειρουργείων του Ευαγγελισμού και το Νέο
Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο των Σκοπίων.
Επιπλέον, στην τρέχουσα
χρονική στιγμή, η Έλυτρον, έχει αναλάβει το ρόλο του συμβούλου αρχιτεκτονικής
μελέτης, στην κοινοπραξία κατασκευής που κατασκευάζει το Έργο "Κέντρο
Πολιτισμού - Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος" στο Φάληρο, προϋπολογισμού
350.000.000€ και για το σκοπό αυτό, απασχολεί ένα ιδιαίτερα εξειδικευμένο
προσωπικό σε κατασκευαστική μελέτη ειδικών κτιρίων.
Πέραν των παραπάνω έργων, ως
ενεργός πολίτης αυτής της χώρας, με χαρά προσφέρει εθελοντικά μελέτες, για
σημαντικά έργα για το κοινωνικό σύνολο.
Πρόσφατα παρέδωσε σε λειτουργία τη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Ευαγγελισμού
(12 κλινών) στην οποία προσέφερε την Αρχιτεκτονική Μελέτη και Επίβλεψη των
εργασιών, ύψους 3.500.000€.
Ο Χάρης Σαββίδης γράφει πολύ
συχνά σε blog και εφημερίδες με αποτέλεσμα να χειρίζεται πολύ καλά τον
λόγο. Είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να μεταφέρει το όραμά του, μπορεί να
εμπνεύσει αλλά και να αναλύσει ένα θέμα που αφορά την αρχιτεκτονική σε όλο το
φάσμα της εν γένει.
Και μέσα και πέρα απ' όλα
αυτά, η ενασχόλησή του με τη φωτογραφία, πρώτα με αφορμή τα κτίρια και τα υλικά
σε μια άλλη οπτική προσέγγιση και γενικότερα τη δική του φωτογραφική ματιά στον
άνθρωπο και το περιβάλλον.
Με αφορμή τη συμμετοχή του με
φωτογραφικά έργα στο ART LINKS 2014 ,που θα πραγματοποιηθεί στο HUB EVENTS στο Γκάζι, από τις 17-22 Οκτωβρίου,
παραχώρησε στο FASHIONART-LOVER
μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη.
1.
Συμμετέχετε στο ART LINKS με φωτογραφικά έργα. Τι θα δει ο
κόσμος που θα επισκεφθεί τη διοργάνωση;
Ο κόσμος θα δει μια σύγχρονη αντίληψη της
καλλιτεχνικής δημιουργίας, θα δει μια πύκνωση δρώμενων που δεν έχει
φανταστεί. Θα μπορεί να κάνει zapping σε αυτά που θα συμβαίνουν γύρω του και να
συμμετάσχει σε ότι τον αφορά ή του κινήσει το ενδιαφέρον. Εγώ θα συμμετέχω με κάποια φωτογραφικά έργα
τα οποία όμως αποτελούν ένα έναυσμα για να γυρίσει ο ίδιος και να προσέξει γύρω
του τη φύση που υπάρχει και που είναι η ίδια προ, μέσα στην κρίση και μετά από
αυτή.
2.
Ως ιδρυτής και βασικό στέλεχος αρχιτεκτονικής
εταιρίας, αλλά και εραστής της φωτογραφίας , που πιστεύετε ότι συναντιούνται η
φωτογραφία με την αρχιτεκτονική; Υπάρχει και αλληλεπίδραση ανάμεσα στις δύο
τέχνες; Επηρεάζει την αρχιτεκτονική σας η ενασχόλησή σας με τη φωτογραφία και
το αντίστροφο;
Η παρατήρηση είναι συστατικό του χαρακτήρα
ενός καλλιτέχνη που ασκείται. Η
φωτογραφία μου αποτυπώνει με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο αυτό που για χρόνια
ασκούμαι να βλέπω. Η αρχιτεκτονική είναι
μια πιο ολιστική τέχνη. Υποχρεούμαστε να
χτίζουμε ένα κέλυφος μέσα στο οποίο άνθρωποι βάζουν τη ζωή τους. Ας μην την βλέπουμε ως τελειωμένη
εικόνα. Ας την δούμε σαν μια πρόταση
ενός δοχείου ζωής. Άρα δεν θα σύγκρινα
τις δύο τέχνες. Θα έλεγα όμως ότι η
άσκηση, ή ακόμα περισσότερο, η ιδιοτροπία με την οποία έχεις ασκηθεί να βλέπεις
κάτι, μπορεί και να σε χαρακτηρίζει και ως ιδιοτροπία στον τρόπο που δουλεύεις
ως αρχιτέκτονας. Χρειαζόμαστε την
παρατήρηση. Χτίζουμε για ζωντανά
πλάσματα και χωρίς αυτή δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις τους.
3.
Από πού αντλείτε τη φωτογραφική σας έμπνευση;
Από την περιβάλλουσα πραγματικότητα μέσα
στην οποία κινούμαι. Βρίσκω ενδιαφέρον
και φωτογραφίζω θέματα τα οποία τα έχω δίπλα μου από τότε που γεννήθηκα. Και φιλοδοξώ όταν τα φωτογραφίζω να τους
αποκαλύπτω μια μυστική πλευρά. Θα δείτε
στην έκθεση κάποια αγριολούλουδα που θα συνειδητοποιήσετε ότι τα έχετε και
εσείς ως εικόνες καθημερινά. Και θα τα
δείτε διαφορετικά. Αυτή νομίζω είναι και
η «καλή» διάσταση της τέχνης της φωτογραφίας
4.
Υπάρχει μέλλον
στη φωτογραφία στην Ελλάδα;
Φυσικά! Οι εικόνες που έχουμε γύρω μας είναι
ένας θησαυρός. Και οι φωτογράφοι στην
Ελλάδα είναι ιδιαίτερα καλλιεργημένοι.
Και βέβαια υπάρχει το διαδίκτυο το οποίο δίνει φτερά να μπορέσει κάποιος
να επεκταθεί στη διεθνή αγορά χωρίς να κουνήσει το πόδι του από το σπίτι
του. Ποτέ άλλοτε δεν είχε συμβεί
αυτό. Αυτό πρέπει και να εκμεταλλευτούν
όλοι. Η γλώσσα της φωτογραφίας είναι
κοινή σε όλο τον πλανήτη.
5.
Έχετε αναλάβει και
εκτελέσει πάρα πολλά έργα στην Ελλάδα και το εξωτερικό ως αρχιτέκτονας. Αυτή τη στιγμή, η εταιρεία σας έχει αναλάβει
το ρόλο του συμβούλου στις κατασκευαστικές εταιρίες που ασχολούνται με το έργο
“Κέντρο Πολιτισμού – Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος” στο Φάληρο. Αυτό το Κέντρο θα
είναι κάτι διαφορετικό, η αρχιτεκτονική του θα σηματοδοτεί κάτι το διαφορετικό;
Πρόκειται για ένα πρωτοποριακό έργο το οποίο
κέρδισε ήδη μια ξεχωριστή θέση στην αρχιτεκτονική της χώρας μας. Η κάθε συμμετοχή σε αυτό είναι ένα τεράστιο
σχολείο. Αναγκαστήκαμε να οργανώσουμε
μια πολυπληθή ομάδα και να δουλεύουμε διαρκώς υπό πίεση. Αυτό ήταν ένα τεράστιο
σχολείο ειδικότερα και για τη γυναίκα μου την Πέννυ Βαλσαμίδου η οποία και
ανέλαβε (και συνεχίζει να έχει) αυτό τον ρόλο.
Το επόμενο μεγάλο στοίχημα είναι η λειτουργία αυτού του συγκροτήματος
και αν θα καταφέρει να γίνει ο σημαντικός πόλος έλξης που του αρμόζει.
6.
Μία πρόταση από
κινηματογραφική ή θεατρική παραγωγή για τη σκηνογραφική σας συμβολή θα σας
ενδιέφερε;
Θα με ενδιέφερε ιδιαίτερα. Στο παρελθόν, στη Γαλλία είχα ασχοληθεί στα
πλαίσια ενός πανεπιστημίου με την εφήμερη αρχιτεκτονική. Εκεί το μεγάλο επίτευγμα είναι να κάνεις τη
δουλειά σου με ευτελή υλικά και με φαντασία που να μεταδίδεται και να συμπληρώνεται
από τη φαντασία του θεατή. Πολύ δύσκολο
πόνημα αλλά που όταν το επιτύχεις, είναι μαγικό.
7.
Τελικά η
αρχιτεκτονική, τουλάχιστον στη χώρα μας, είναι μία τέχνη εφαρμοσμένη; Είναι
κάτι παραπάνω ή έχει παρανοηθεί η έννοια και η ουσία της;
Πιστεύω πως όσο ευχαριστημένοι ή
δυσαρεστημένοι και αν είμαστε από την εικόνα που δίνουν οι πόλεις μας και οι
οικισμοί μας, ζούμε σε ένα περιβάλλον που έχει αρχιτεκτονική. Πιστεύω ότι ακόμα και στις φαβέλες της
Βραζιλίας μπορεί κανείς να ανακαλύψει κανόνες και καταβολές με ιδιαίτερο
αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Το δυστύχημα
ίσως που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι η ευπιστία με την οποία αποδεχθήκαμε
ένα τρόπο ζωής (πολύ τον λένε νεόπλουτισμό) που δεν μας ταιριάζει ούτε μας
αντιπροσωπεύει. Αυτός αντικατοπτρίζεται
και στην σύγχρονη αρχιτεκτονική. Χρειαζόμαστε
χρόνο για να τον αφομοιώσουμε και συγχρόνως να ξαναβρούμε εικόνα του κτισμένου
περιβάλλοντος που μας αξίζει. Πολλοί θα
το έλεγαν παρακμή αλλά στην ουσία είναι ένα «ξεκαθάρισμα λογαριασμών»…
8.
Πιστεύετε ότι τα
κτίρια μπορούν να αναπτύξουν «διάλογο» με τους ενοίκους ή τους επισκέπτες
στους;
Φυσικά.
Τα κτίρια είναι ένα κέλυφος μέσα στα οποία περνά κανείς τμήματα της ζωής
του. Βάζεις ενέργεια όταν ζεις μέσα σε
αυτό και όταν το αφήσεις, το έχεις ήδη μετεξελίξει…. Είναι πολύ σημαντικό αυτό.
9.
Αισιοδοξείτε για
τις τέχνες και τον πολιτισμό στη χώρα μας; Θα γίνει ποτέ η «βαριά βιομηχανία»
της Ελλάδας;
Είναι ήδη. Πόσο πιο βαριά να γίνει; Για να
είμαστε πιο συνεπείς θα έπρεπε μαζί με τις τέχνες και τον πολιτισμό να
προσθέσουμε και το περιβάλλον. Τα τρία
αυτά μαζί είναι ό,τι έχουμε και δεν έχουμε σε αυτή τη χώρα. Διαφορετικά θα περιμένουμε διαρκώς για τα
κοιτάσματα που δεν θα ανευρίσκονται…
.jpg)
.jpg)
ΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΧΑΡΗ
ΣΑΒΒΙΔΗ
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην
Καλαμάτα. Ήταν η φοβερή εποχή της ανοικοδόμησης του ’70, όπου αν και επαρχιώτες
μάθαμε να ανακαλύπτουμε τις πολυκατοικίες και να παίζουμε στις νέες τότε
οικοδομές με τα υλικά που μας κέντριζαν το ενδιαφέρον. Πατήσαμε και μέσα σε
ασβέστη, τρυπηθήκαμε και από πρόκες, γενικά μεγαλώσαμε με ένα ορθόδοξο αν και
ολίγον βίαιο τρόπο. Κατοικούσαμε σε μονοκατοικία αν και η βιαιότητα συνέβαινε
παντού γύρω μας… Οταν ήμουν δέκα χρονών μετακομίσαμε στην Αθήνα για την
επιμόρφωση των καθηγητών γονιών μου και από τότε, παρά τη διακοπή των σπουδών
μου στο Παρίσι, δεν αποχωρίστηκα την πόλη αυτή.
Στην αρχή εγκατασταθήκαμε στο
Γουδή. Μια γνωστή συνοικία από τα φοιτητικά χρόνια του πατέρα μου. Θυμάμαι
ακόμα δέκα χρονών να με παίρνει η αδελφή μου, λίγο μεγαλύτερη, και να περπατάμε
από εκεί μέχρι το Παγκράτι μέσω της Πανεπιστημιούπολης ανέμελοι, για να κάνουμε
επίσκεψη στη θεία μου. Ασφάλεια. Ετσι αισθανόμασταν. Ούτε που μας πέρασε ο
φόβος ποτέ από το μυαλό για κάτι κακό που θα μπορούσε να μας συμβεί.
Στις εξορμήσεις αυτές έμαθα
να παρατηρώ. Να παρατηρώ το μικρο-περιβάλλον και με αυτόν τον τρόπο να σώζω τη
μελαγχολία μου από τη νέα μας πόλη. Εκεί είχε τα ίδια μπάζα με αυτά που έπαιζα
και στην Καλαμάτα μικρός. Εκεί ανακάλυπτα τη συνύπαρξη. Καταυλισμοί τσιγγάνων
δίπλα σε εργατικές πολυκατοικίες και πολυτελή ρετιρέ. Εμαθα να ανακαλύπτω τη
φύση ακόμα και εκεί που κανείς άλλος δεν το φανταζόταν. Στις αποχετεύσεις και
τις χαλασμένες υδρορροές όπου φύτρωναν λουλούδια στα βρομόνερα.
Από το Γουδή του 1979-81,
ήρθε το 10ο Γυμνάσιο και Λύκειο του 1981-87. Πρότυπο στην αρχή, Πολυκλαδικό στο
Λύκειο, περάσαμε όλα τα στάδια μετάλλαξης της νεοελληνικής παιδείας, από την
πρώτη μεταρρύθμιση του Γεωργίου Ράλλη στις αποσπασματικές μα και ματαιόδοξες
μεταρρυθμίσεις των κυβερνήσεων Παπανδρέου. Και όμως μέσα εκεί, βρήκα φως! Η
παρέα. Παιδιά από το κέντρο της Αθήνας, με εγγράμματους γονείς και ουσιαστικά
ενδιαφέροντα, με δίδαξαν πως μπορώ να φτιάξω μόνος μου την εφηβεία που μου
ταιριάζει. Πέρασα από τα χρόνια αυτά ως ισχνή μειοψηφία σε διαμορφωμένες
μεγάλες αποθήκες πολιτικής προσήλωσης. Από τις πρώτες καταλήψεις στο λύκειο εγώ
βγήκα πιο κοντά στην ενηλικίωση. Διανοητική και σεξουαλική.
Υστερα ήρθε η ατυχία των
πανελλαδικών εξετάσεων, η προσωρινή μου παραμονή στην Πάτρα, περιδιαβαίνοντας
σε μια σχολή που δεν της άξιζα και δεν μου άξιζε, και η οριστική μου απόφαση
πως θα έκανα ό,τι χρειαζόταν για να γίνω αρχιτέκτονας. Ακολούθησαν οι σπουδές
στο Παρίσι, η μόρφωση και η παράλληλη εργασία σε μια «κανονική» χώρα υπό
συνθήκες αξιοκρατίας και ανοιχτής κοινωνίας…
Γύρισα πίσω στην Αθήνα τον
Ιούνιο του 1996. Ζω από τότε ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μου
μελετώντας και επιβλέποντας την κατασκευή εξειδικευμένων κτιρίων. Η οργάνωση
κάθε γιαπιού ακολουθεί μια σειρά από κανόνες, οι οποίοι -τις περισσότερες
φορές- προσδίδουν μια δική τους γεωμετρία στη φωτογραφική αποτύπωση. Από τα
σχέδια και τη μελέτη, στην εφαρμογή και την αποτύπωση της καθημερινότητας, ένας
κόσμος που εξελίσσεται διαρκώς.»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου