ΤΟ '1843" ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΑΙΚΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

1843. Τέσσερις παλιοί γνώριμοι από τις ένδοξες μέρες του 1821, μέλη ενός θιάσου στο Βουκουρέστι (προϊόν των ιδεών του διαφωτισμού), που είχε τάξει ως προορισμό του την αφύπνιση του σκλαβωμένου γένους, ξαναβρίσκονται 22 χρόνια μετά στη Σύρα για να εγκαινιάσουν το τοπικό θέατρο και να ξαναπαίξουν τη «Θυσία» πατριωτικό δράμα ενός συντρόφου τους, που έπεσε ηρωικά στο Δραγατσάνι. Οι μνήμες των παλιών ερώτων αναζωπυρώνονται, άλλοι καινούριοι διαφαίνονται, οι νεκροί αποδεικνύονται ολοζώντανοι. Οι ήρωες, δειλοί, προδότες και καιροσκόποι, μεθυσμένοι από το κυνήγι της εξουσίας. Το παρελθόν κατακλύζει το παρόν για να επανεκτιμηθεί η στάση του καθενός απέναντι στην πατρίδα, την φιλία, τον έρωτα.

1843: Η επιλογή του έτους δεν είναι τυχαία. Τέλος μιας εποχής, της ηρωικής ας πούμε, που σηματοδοτείται και τυπικά με τον θάνατο του Κολοκοτρώνη και αρχή μιας άλλης, εκείνης της ανόδου της εκκολαπτόμενης αστικής τάξης στα πράγματα και της απαίτησης για Σύνταγμα και συνταγματικές ελευθερίες, το 1843 είναι μια σημαντική χρονολογία στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Επειδή πρόκειται επίσης για χρονιά οικονομικής κρίσης και πτώχευσης της χώρας μας, το 1843 είναι ιδιαίτερα επίκαιρο για μας. Οι ηθοποιοί του 2011 καλούνται να υποδυθούν τους ηθοποιούς- ερασιτέχνες του 1843 που με τη σειρά τους θα μας παρουσιάσουν το 1821. Όλα είναι, ή παραπέμπουν στο θέατρο. Όλοι μοιάζουν να φορούν μάσκα, να κρύβουν τον πραγματικό εαυτό τους σε σημείο που να αναρωτιόμαστε αν η μάσκα είναι απλώς ένα από τα πρόσωπά τους ή το πρόσωπό τους είναι απλώς μια από τις μάσκες τους. Πρόκειται για ένα αέναο παιχνίδι που δεν είναι η ζωή αλλά η πεμπτουσία της.

Η παράσταση αναδεικνύει το χιούμορ, τις υποδόριες αιχμές, την ποιητικότητα και τον αστραφτερό λόγο του συγγραφέα.