Η Ζήνα Κουτσελίνη γράφει:
"Είμαι από εκείνες που πιστεύουν πως δεν χρειάζεται κανείς να καθίσει στην καρέκλα του ψυχαναλυτή για να δηλώσει ότι… είναι καλά. Μπορεί κανείς να είναι καλά και χωρίς τη βοήθειά του. Δεν χρειάζεται να το φωνάξει για να είναι καλά, μπορεί και να το δείχνει με τη στάση ζωής του, τον τρόπο που μιλάει, τους θυμούς που βγάζει, την ανάγκη του να υπάρχει ακόμη κι όταν το σύστημα μπορεί να τον έχει ξεράσει… Πριν από πολλά χρόνια όταν ακόμη ήμουν αρχισυντάκτρια στον Πρωινό Καφέ του Ant1, αναγνώρισα τους θυμούς μου, κατανόησα τα κλάματά μου, είδα, με τα δικά μου μάτια, την απόγνωσή μου στον καθρέφτη. Κατάλαβα πως έπρεπε να κάνω κάτι για να μην στεναχωριέμαι με ανούσια προβλήματα, που στα μάτια μου φαίνονταν τεράστια. Για το πώς ήμουν έτοιμη να φτάσω στο γραφείο του ψυχολόγου και πως έκανα τη σωστή επιλογή είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Σημασία έχει πως κατάλαβα ότι μπορεί να γίνω ουσιαστικότερη με τη βοήθειά του, βλέποντας πάντα από την απέναντι πλευρά του ποταμού. Το πάλεψα για αρκετά χρόνια, καθώς δεν ήμουν και η ευκολότερη περίπτωση. Τα χρόνια που πέρασαν, βρέθηκα πολλές φορές αντιμέτωπη με στενόμυαλους που δεν έβλεπαν μπροστά τους πως το καράβι έμπαζε και τραγουδούσαν για τους άλλους. Θέλει πολύ δύναμη να καταλάβεις πως ο άλλος είναι ίδιος με σένα και πως εσύ το βλέπεις γιατί είσαι ίδιος με εκείνον. Αναγνωρίζεις στον άλλον ελαττώματα ή προτερήματα, μόνο όταν τα έχεις αναγνωρίσει πρώτα σε σένα. Είναι οικεία για να είναι αναγνωρίσιμα. Τώρα πια λυπάμαι… όσους λυπούνται τους άλλους, ενώ πρέπει να ξεκινήσουν από τον εαυτό τους. Λυπάμαι που αναγνωρίζουν φιλοδοξία στον άλλον ενώ πρώτα έπρεπε να την αναγνωρίσουν, στον εαυτό τους. Χαίρομαι όταν ακούω ανθρώπους που τα παραπανίσια κιλά ήταν η αφορμή για να πάνε στον ψυχολόγο. Τα αίτια είναι πάντα άλλα, και οι αφορμές άλλες.
Δεν είναι μόδα…"
Περισσότερα στο : http://entertv.gr/media/?p=13375#more-13375
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου