" Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ"

Ο φωτογράφος και ταξιδιωτικός συντάκτης Κώστας Κατσίγιαννης έχει δημιουργήσει μία σελίδα μέσω του προφίλ του στο FACEBOOK με την επωνυμία «Η ιστορία μιας φωτογραφίας». Δίπλα σε κάθε φωτογραφία, υπάρχει και μια μικρή ιστορία που θα αφορά την συγκεκριμένη φωτογραφία. Ο έμπειρος δημιουργός ανεβάζει στο «χρονολόγιο»1-2 φωτογραφίες την εβδομάδα, που ωστόσο θα έχουν κάτι να «πουν». Ίσως έτσι δοθεί η ευκαιρία σε κάποιους να αντιληφθούν πόσο απαιτητική δουλειά είναι και πόσο αφοσιωμένος πρέπει να είναι κανείς σε αυτήν, προκειμένου να πετύχει το ποθητό αποτέλεσμα.

«Ήμουν για δουλειά και ο καιρός δεν βοήθαγε. Όμως γονατίζοντας στο νοτισμένο έδαφος προσπάθησα να αποδώσω την μελαγχολία του τοπίου. Σίγουρα δεν έκανε για την δουλειά αλλά δεν με πείραζε καθόλου…»

Αρχική πηγή: ©Κώστας Κατσίγιαννης

«Κατηφορίζαμε για Σιένα όταν φρενάρω ξαφνικά. «Τι έπαθες;» ρωτάει ξαφνιασμένη η συνεπιβάτης μου. «Τίποτα» απαντώ, «θέλω να βγάλω μια φωτογραφία» και βγάζοντας βιαστικά το κράνος, χώνομαι στο χωράφι.-Τοσκάνη- (καλό ταξίδι...!)»

Αρχική πηγή: ©Κώστας Κατσίγιαννης

«Για 4 ημέρες που έμεινα στην πόλη φρόντιζα να σηκώνομαι στις 6:30 προκειμένου να διασχίζω τον παραλίμνιο (3-4 χλμ. περίπου με το πήγαινε-έλα), «κυνηγώντας» φωτογραφίες με την πρωινή ομίχλη. Εδώ πλέον αρχίζει να καθαρίζει όταν με το μικρό zoom «σφίγγω» το κάδρο προκειμένου να τονιστεί το μοτίβο των δένδρων. Επίσης, ευτυχώς δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ, παρά μόνο να βγει από τις σκιές, καθώς η ανθρώπινη παρουσία είναι η ιδανική κλίμακα για να αντιληφθεί ο παρατηρητής τα μεγέθη.- Ιωάννινα.-[Εκεί όπου δεν βρέχει συνέχεια, παρά μόνο μία φορά, αλλά όλο τον χρόνο (!), όπως λένε οι ντόπιοι φίλοι].»

Αρχική πηγή: ©Κώστας Κατσίγιαννης

"Προσηλωμένος στο ψάξιμο κάδρου, δεν τον πήρα είδηση. Δεν προλάβαινα να κατεβάσω την μηχανή πιο κάτω και τράβηξα σχεδόν ανακλαστικά την φωτό, χωρίς να κοιτάω, (τα ζώα τα τραβάμε από το ύψος τους!). Αμέσως μετά δεν ξεκόλλαγε από τα πόδια μου, γουργουρίζοντας, και δεν με άφησε να τον φωτογραφίσω. Εντάξει φιλαράκο, γεια σου τώρα, πρέπει να πάω και στην άλλη πλευρά της λίμνης. ( Το είχα υποσχεθεί σε δύο φίλους από τα Ιωάννινα που παραπονιόντουσαν ότι εκεί βρέχει συνέχεια, μάλλον και η επόμενη από εκεί θα είναι)."

Αρχική πηγή: ©Κώστας Κατσίγιαννης

«Η Αθήνα από ψηλά θυμίζει ακόμα όμορφη πόλη, χωρίς ανεργία, πολιτική, ρατσιστική και τρομοκρατική βία.

Η εικόνα τραβήχτηκε χθες Κυριακή (20-1-13) την λεγόμενη «μπλε ώρα», από το καταφύγιο Φλαμπούρι της Πάρνηθας όπου μας πρόλαβε το τέλος της ημέρας μετά από περπάτημα αρκετών ωρών στις βορειοανατολικές πλαγιές της.

(Ευαισθησία 2.000 iso, f/4, ταχύτητα 1/15 sec και ενεργοποίηση του stabilizer καθώς δεν είχα τρίποδο και ακούμπαγα σε κολωνάκι).»

«Έχω εγερτήριο στις 4 το πρωί για να προλάβω το αεροπλάνο που θα με φέρει στην Αθήνα. Όμως προσπαθώ να εξορκίσω την κακή διάθεση που με βαραίνει και θέλω να ξεφύγω λίγο από αυτά που γνώρισα. Τους μελαγχολικούς κατοίκους, αλλά και τους νέους που χωρίς ελπίδα, γίνονται συχνά τύφλα στο μεθύσι. Τα σπίτια με τις γκρεμισμένες σκεπές τα οποία όμως κατοικούνται, τα πλούσια σπίτια δίπλα τους που μοιάζουν φρούρια. Τα ακριβά αυτοκίνητα που χαρχαλεμένα χοροπηδούν στους σκονισμένους και γεμάτες λακκούβες «δρόμους». Τα βλέμματα των ανθρώπων σε κάποιο γάμο που η λάμψη τους μαρτυρούσε την αγωνία και την θέληση για ζωή. Τα ανέκφραστα απογοητευμένα πρόσωπα των μικροεμπόρων στα στενά της παλιάς αγοράς. Το κοριτσάκι που παίζει παθιασμένα μπάλα με τα αγόρια της γειτονιάς και η σκέψη ότι θα είναι πολύ τυχερά αν δεν γνωρίσουν πόλεμο. Το σκοτάδι το βράδυ στους «δρόμους». Τα φώτα των πάνοπλων στρατιωτικών οχημάτων που σκίζουν αυτό το σκοτάδι.

Αποτραβιέμαι στο τσιμεντένιο «μονοπάτι» της βραχονησίδας παραβλέποντας τα σκουπίδια και τα σπασμένα μπουκάλια μπύρας που κατακλύζουν τα πάντα. Η φωτογραφία βγήκε. Η διάθεση δεν άλλαξε. Ίσως περιμένω ξάγρυπνος το αστυνομικό όχημα που θα με οδηγήσει στο αεροδρόμιο της Βηρυτού. –Λίβανος»

«Είναι 11:30, μόλις τέλειωσα και δεν με πιάνει ύπνος. Βγαίνω στην παραλία της Λούτσας Πρέβεζας μήπως βγάλω καμία φωτο. Τα φώτα του οικισμού αριστερά με το κύμα, κάτι μου κάνουν… βγάζω τον φακό για να δημιουργεί δέσμη που περνά πάνω από τα φώτα και να χάνεται στο σκοτάδι, βάζω την σκιά μου δεξιά για ισορροπία, ρυθμίζω τον χρόνο στα 15 δευτερόλεπτα και… κλικ! Τότε εμφανίζεται ξαφνικά (με τρόμαξε) ένας αγριεμένος τύπος και με ρωτά τι κάνω νυχτιάτικα στην παραλία!! Αφού του εξηγώ, ηρεμεί. Ήταν ιδιοκτήτης κοντινού ξενοδοχείου και φιλοξενούσε «λύκειο» από την Αγγλία, του οποίου τα παιδιά τρόμαξαν (;;;;) και οι συνοδοί τους τα φώναξαν πανικόβλητοι μέσα καθώς με πέρασαν για τρομοκράτη!!!!!! Λήξη του συναγερμού και τελικά μου ζήτησε να του βγάλω «παράξενες» (νυχτερινές εννοούσε) φωτογραφίες του ξενοδοχείου του με το αζημίωτο φυσικά! (Οκτώβριος του 2007)»

Περισσότερα: http://www.facebook.com/kkatsig