"DANCE ME TO THE END OF LOVE"

«Dance me to the end of love» ερμηνεύει εδώ και πολλά χρόνια ο μέγας Leonard Cohen και εμπνέει την ποιήτρια Vennis Mak και τον ταλαντούχο φωτογράφο Αποστόλη  Αναστασόπουλο.

Αυτός είναι και ο τίτλος της άρτιας και καλαίσθητης δουλειάς που έκαναν ποιήτρια και φωτογράφος. Για την ακρίβεια η φωτογράφηση έγινε με βάση την ποίηση της Ελευσίνιας δημιουργού.

Σε γνωρίζω.

Με άγρια φτερά μα ακόμη αδίπλωτα,

μοίρα που δειλά της συστήνομαι.

Σα δικαιολογία της τρέλας μου,

στις πέντε αισθήσεις σου.

Ενός λεπτού μηδαμινού χτύπος,

έπειτα να καταρρέεις εντός μου πάλι

-Ποτάμι μου...

Χάσαμε τον δρόμο μας στο σκοτάδι,

ώρες να αλληλοδαγκώνονται,

πίσω από κάθε τέλος.

-Πάει...

Μετά βίας να ξέρεις την αγάπη.

Σαν ένα κλαρί σπασμένο από χέρι λατρευτό να καίγεσαι...

Λοιπόν δεν θα περπατήσουμε ποτέ μαζί,

η μέρα θα καρτερεί και η νύχτα θα ασελγεί στους όρκους μας.

Σε μια θέση στο βάθος σου γράφω...

Να μ' αγαπάς σα να μην στα έγραψε κανείς,

σα να υπήρχαν πάντα...

Με εικόνες που μείναν ανείπωτες,

έπαψα βουβά να αντιστέκομαι,

άλλοτε κλαίγοντας,

άλλοτε σιωπηλά...

-Πάει...

Χωρέσαν όλα σε στίχους,

στόμα σε στόμα,

σώματα που παρέλυσαν.

Σαν κάποιος να είπε "Δίψασα"

και το νερό κρύφτηκε,

στη πιο ψηλή κορφή

στροβιλίζεται γελώντας,

- κι ό,τι ποθούσα νεκρώνει-

Εσύ, με τη γεύση από το αίμα μου

θ' αντέξεις.

Για μένα όμως όπου η σκιά παίζει μόνη,

δεν υπάρχει χώρος.

-Πάει...

Πάνω τη γη να κοιτάς

και τον ουρανό μας

-κάτω-

Αντάρα ή πόνος ή μονάχα σύννεφο...

Στιγμές συνωμότες...

Η ελπίδα μου ξύπνησε από το όνειρό της,

τώρα στέκει με κοιτάζει

-χωρίς περιστροφές θάνατος-

Αν δεν τη σκότωνα εγώ θα με σκότωνε εκείνη....

-Πάει...

Να κοιταζόμαστε μόνο μην λησμονάς,

-πότε πότε-

-ίδια τυφλοί-

-Πάει...

Τρυφερέ μου...

Είναι χτύπος ρυθμικός ο έρωτας

-για να πιαστεί στον ουρανό-

πηγή μου στα χείλη του χρόνου,

στη μετάνοια πια

-Κατάδικός μου-

Ποια είμαι εγώ την ερημιά να δικάσω;

χωρίς πεντάρα συμπόνιας

-πηγαίναμε-

Αντιγράφοντας το κενό...

Να συναντάς τις αστραπές που τον χρόνο καμώθηκαν.

Μπροστά στους ήλιους ελεύθερος να στέκεις.

Αιώνες σκόνη να σκορπίζεις,

κορμί που λέει στον άνεμο :-Α ν τ έ χω

-φωτιά που παραφύλαγε-

μουρμουρίζω.

-Βαθιά σου ξημερώνομαι...

Κανείς ως χτες δεν έστηνε σταυρό

-κι όμως πεθαίναμε-

Μονάχοι.

Δεν είναι,

δεν σταματά,

ούτε έχει αναπαμό

-η ελπίδα μου-

Εδώ βαθιά ορθώνεται μια νάρκη

-δάκρυ-

Αυτό δεν είναι δρόμος,

-είπε η ρωγμή μου-

Είναι μοίρα.

Σε ώρες ταξιδεύω την λαχτάρα σου,

κατασκευάζω τώρα τους ορίζοντες,

σε όσα όμορφα προσκυνάω,

δισύλλαβα ονόματα,

πόνος και πόνος,

μία θλίψη εκθαμβωτική υπήρξα.

Της ψυχής μου εσύ απόψε ας μοιάζεις.

Ντύθηκα όνειρο απόψε και σου μιλάω,

καραδοκεί

αμέριστη η ελπίδα

κι ότι καθάριζα

-φτερά και πέτρα να'μαι-

Την προσφορά τους δέχομαι.

Που χείμαρρος και δίψα υπάρχεις σήμερα

-και πιότερο τώρα-

μουσκεμένη με φως η φυλακή μου.

Κανείς δεν σ' αγαπάει όπως εγώ

Κανείς

Κανείς.

Λευκού παράδεισού μου επιστροφή...

Θεός την έβδομη ημέρα μας ένωσε

-Δεν άργησε πολύ-

Μετά δίχως απόγνωση

στην αγκαλιά μας

-Κοιμήθηκε.

 Σάρκινοι κύκλοι...

-Χορεύουμε;

Θα σου αγοράσω μια χαλασμένη πυξίδα να μπορείς να με βρίσκεις.

Απ' την σχισμή στο σώμα, ξυστά στη δική μας αγρύπνια.

Ανώφελη αγκαλιά...

Ως και τα μάτια μας θα αντέχουν τότε να πορεύονται.

-Αδέξια-

Είτε μαζί, είτε χώρια...

Στην πλάνη θα ακούω: Γιατί έρχεσαι;

-Επειδή μου το ζήτησες...

 -Χίλιες φορές σε αποχαιρέτησα

και ακόμη στην ελάχιστή μου ελπίδα διαγράφεται μετέωρη η σκιά σου...

(όταν το ρίγος τραγουδήσει τα ανείπωτα,

όταν εσύ λείπεις αφήνοντας την σφραγίδα σου,

όταν το όνομά σου συλλαβίσει τον κωδικό του,

όταν γευτώ το μέταλλο των φιλιών σου,

όταν θα λες είμαι τρελός χωρίς να ντρέπεσαι,

όταν τη διαστροφή μου θα βλέπεις να καίγεται,

όταν θα πάψει η αγάπη να κλαίει στο φως,

όταν σπαρταρίσει μια αλήθεια στην άκρη της γλώσσας σου,

όταν κλειδωμένος ζήσεις έναν αιώνα στο αίμα μου...)

 Έλα χωρίς να μου μιλάς...

Περίλυπος αν ήσουν,

με απωθημένα φτερά και όρκους αξόδευτους,

την γή μου σκέπασε,

-σφυγμός που κυβερνάει-

-Αιωρείται στο σύμπαν μια λέξη...

-Ω αιώνια μου αγάπη!

Σκέψου λέει,

να ήσουν νερό σε γκρεμό ασκαρφάλωτο,

με μια ματιά στο ελάχιστο πριν το επόμενο βήμα

-μαντέψει-

Είχα μαχαίρι

και μια σκοτωμένη νιότη.

πετρωμένος χρόνος,

μα ανίκητος...

Σήκωσέ με!

-Ακούς τον ήλιο; Το οξυγόνο που αναπνέεις

κι ο αναστεναγμός μου...

Αυτή η δόνηση...

Αμέτρητη!

Αμέτρητη με διασχίζει...

Όσα χωρούν στα σωθικά μου,

χαρτί μου και σάρκα που ενώθηκαν

-Ω αιώνια μου αγάπη!

-Εραστή της ιστορίας μου,

ουρανέ μου που σαν έξω κοιτάζεις,

ξέρεις πως για εσένα και εμένα

-ξημέρωσε-

-Μεγαλοσύνη μου...

-Αγέρας να' ναι μονάχα?

Ή τάχα ποταμός που ξεδίψασα...

Να'ρθει ζητά η νύχτα να σε πιω ξανά...

Ψελλίζω- δροσιά μου...

Το κορμί,

το δέρμα,

η ψυχή,

να διηγούνται,

-την φλύαρη διαδρομή των ματιών σου-

επάνω μου...

-Ω αιώνια μου αγάπη!

-Βασιλιάς παραμένεις,

να σε αγγίζω πέρα απ' την σιωπή,

με έρωτα να κρατιέται σφιχτά ο αιώνας

-στο στερέωμα-

με μάτια ορθάνοιχτα

με ακίνητη ηδονή

και ανυπόμονα χείλη,

ολοένα χορεύω,

-εντός σου-

-Ω αιώνια μου αγάπη!

-Σαν στίχος αμετάφραστος να'ρχεσαι.

Στο πρώτο της ζωής μου ποίημα.

Πρίν ποτέ αποχωριστούμε

να μιλά για μας…

-Ω αιώνια μου αγάπη...

Photo: Apostolis Anastasopoulos

Concept: "Dance Me To The End of Love" - Apostolis Anastasopoulos

Model:Eva Stefanou, Elina Kara, Nikos Del

Hair Styling: Eva Stefanou, Elina Kara

Make Up Artist: Efi Queenn

Styling : Apostolis Anastasopoulos

Poet :Vennis Mak