«Τέχνη και Αντίσταση». «ΤΩΡΑ!
\ «Αργότερα» σημαίνει ποτέ!»
Πρόκειται για μια σύντομη
ταινία για τα δεινά , όπως λένε οι δημιουργοί της, της κρίσης και της
τέχνης στο δημόσιο σχολείο.
«Oι κκ. Σαμαράς και Βενιζέλος
επιβάλλουν καταστροφικές «αλλαγές» και
στην εκπαίδευση. Κατά σύμπτωση(;) έχουν και οι δύο χρησιμοποιήσει ως εφαλτήριο
της πολιτικής τους εξέλιξης το Υπουργείο Πολιτισμού. Βέβαια οι ίδιοι ως
«ειδικοί» στον πολιτισμό ούτε καν
διανοούνται να στείλουν τα παιδιά τους σε σχολεία που δεν φροντίζουν να εκπαιδεύσουν αποτελεσματικά τους
βλαστούς των προνομιούχων οικογενειών στον πολιτισμό και στις Τέχνες.
Για τα «παιδιά των άλλων», τα
οποία γίνονται σήμερα τα πρώτα θύματα της κρίσης, αδιαφορούν. Έτσι, αυτά
εγκλωβίζονται σε ένα φαύλο κύκλο: η φτώχεια επιδεινώνει τη σχέση τους με το
σχολείο κι η επιδείνωση αυτή τα οδηγεί στην πρόωρη σχολική εγκατάλειψη. Το σχολείο
που καταρρέει σήμερα με πάταγο πρέπει να γίνει «το καταφύγιο των παιδιών» όπως
το ζητά η UNESCO. Οι υψηλόβαθμοι υπάλληλοι του Υπουργείου Παιδείας όμως,
περιορίζονται στο να εκπέμπουν το κυνικό μήνυμα: «όσοι μπορείτε να πληρώσετε επιβιώστε, οι άλλοι πάτε να
κόψετε το λαιμό σας».»
«Κάπως έτσι….
Στο μεταξύ οι υπόλοιποι
συνηθίζουμε σιγά –σιγά, αποκομμένοι πια από τη συλλογική μουσική και οπτική μας
ευαισθησία (ευαισθησία που οξύνει η επαφή με τη τέχνη), την απεχθή εικόνα που
θα έπρεπε κανονικά να μας εξεγείρει:
τους νέους «άθλιους» των πόλεών μας, τους άστεγους, τις νέες γυναίκες θύματα
του trafficking, τα παιδιά που παρατάνε το σχολείο και γίνονται θύματα σεξουαλικής και εργασιακής
εκμετάλλευσης.
«[…] πόσος καιρός πάει άραγε,
που έχουμε πεθάνει και δεν το έχουμε κατaλάβει;» Georg Trakl
Η ΔΡΑΣΗ όπως πολύ σωστά
λέγεται, ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ!
Εμείς πρέπει να πολεμήσουμε
τώρα, με όλα τα διαθέσιμα μέσα, αυτούς που επιδίδονται στη συστηματική
συκοφαντία των κοινωνικών αγαθών και συνεχίζουν να προπαγανδίζουν ως «σκληρά
αλλά αναγκαία» τα αιωνίως «νέα» καταστροφικά μέτρα και τις απολύσεις. Πρέπει να
πολεμήσουμε όσους σήμερα ασκούν εξουσία στην εκπαίδευση υπακούοντας στην
αντιδημοκρατική «υπερπαιδαγωγική» των Μνημονίων και των αριθμών, διαμορφώνουν «κατ΄εικόνα»
τους την εκπαιδευτική πολιτική στον τόπο μας, ενώ επιχειρούν ταυτόχρονα να
καταστείλουν τη διαμόρφωση της δημοκρατικής συνείδησης των νέων. Η Τέχνη στο
«άλλο σχολείο» που ονειρευόμαστε με ανοιχτά διάπλατα τα μάτια, ακόμη και μέσα
στην καρδιά της καταστροφής, είναι η Κραυγή που Χρωματίζει, η Χρυσαφένια Κλωστή
που συνδέει και συμφιλιώνει όλα τα διδακτικά αντικείμενα, σε μια ισορροπία πολύτιμη, που κάνει αποδεκτές όλες
τις μορφές της ανθρώπινης ευφυΐας και ταυτόχρονα χωράει όλα τα παιδιά. Το «σχολείο
χωρίς σύνορα», θεωρεί το πολιτισμικό φορτίο κάθε παιδιού ανεκτίμητο θησαυρό και
σύμμαχό του στον καθημερινό αγώνα και όχι «ανόητη πολυτέλεια» όπως προσπαθούν ιδιοτελείς
«καλοθελητές» να κάνουν τον κόσμο να πιστέψει.»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου