"ONE DAY I'M GONE AWAY..."

«One day I’m gone away…» τιτλοφορείται το εικαστικό πρότζεκτ του δημιουργού Αποστόλη Αναστασόπουλου που παρουσιάζει σε πανελλήνια πρώτη το Fashionart Lover.

Είναι ένα  δημιουργικό πρότζεκτ που συνδυάζει τη φωτογραφία , την ποίηση, το θέατρο και τον κινηματογράφο.

Πρόκειται για μία φωτογραφική ωδή στον Έρωτα, για μία  δομημένη συλλογή φωτογραφικών λήψεων του Αποστόλη Αναστασόπουλου , που παίρνει δάνεια από τα θεατρικά κείμενα, τον ποιητικό λόγο και το κινηματογραφικό στήσιμο.

Ερμηνευτές των χαρακτήρων που δημιούργησε ο Αναστασόπουλος είναι τα μοντέλα Valantis X Greco και Αντζέλικα Δεσπίδου που εναλλάσσουν ρόλους  στο φως, το σκοτάδι….και την κάθαρση. 

Πράξη πρώτη: Light (Φως).

"Χαμένος στα χρώματα σου ... μαυρίζουν οι στιγμές μου ... χάνω το φως μέσα μου ... αλλά διεκδικώ το σκοτάδι σου ...

Καταδικάσμένος μαζί σου σε έναν έρωτα αιμοσταγή ... παράφορο και δολοφόνο ...

Άφησε με μόνο ... να γευτώ λίγο απο μαύρο του ουρανού σου ... και την μέρα στην χαρίζω εγώ με φως ...

Και ο έρωτας και ο θάνατος και ο πόλεμος ... την ίδια γεύση έχουν ... πρώτα πρέπει να δοθείς ... μετά να παραδοθείς και στο τέλος να θυσιαστείς ... και σε όλα ... πάντα μόνος είσαι ... όπως κάθε γέννηση ... η μοναξιά ποτέ δεν λείπει απο πάνω μας ... σαν ρούχο την φοράμε και την πετάμε το πρωί ...

Και όσο λιγοστεύει τω φως μου ... κρατάω μια γεύση απο το κόκκινο που ρέει μέσα μου ... ποτάμι οι στιγμές μας ... γίνονται σκέψεις ... και ξανά όλα στην λογική παραδίδονται ...

Σε προσμένω ..."

Πράξη δεύτερη: Darkness (Σκοτάδι)

"Ξυπνάω στο φως ... ανοίγω τα μάτια και με τυφλώνει αυτό το λευκό της αναμονής ... το χρώμα που έχει πάντα η ελπίδα που φοράς ... λευκό ... και με τρομάζεις ...

Λευκοί οι έρωτες για εσένα ... λευκές και οι ανάσες σου, θολώνουν τις σκοτεινές μου σκέψεις ...

Σε κάθε κίνηση με ακολουθεί μια σκιά μαύρη ... άχρωμη ... δική μου ... όπως η ανάσα μου ... νεκρά είδωλα ξεθωριασμένα χορεύουν μέσα μου και αγκαλιάζουν ζεστά το λευκό απο τις σκέψεις σου ... μέχρι να τις πνίξουν ... ασφυκτικός ο έρωτας ...

Τόσο ... που μου δημιουργεί μια ανάγκη ...

Να χρωματίσω τα ονειρά μου απόψε ... όχι απαραίτητα να παραδωθώ στο φώς σου ... όχι να χάσω στην μάχη, σαν τον ανυποψίαστο ερωτευμένο κρατώντας μια καρδιά για λάβαρο ...στο βωμό του έρωτα θυσιάζονται όλες οι λέξεις που θα πούμε και όλα τα εγκλήματα είναι προμελετημένα ...

Εχω την ανάγκη να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου στο γυμνό λευκό αυτό σώμα σου ... και φεύγοντας να τις μαυρίσω όλες όσες είπα ... μια - μία ... όπως πάντα ... έτσι και αυτή την φορά ... να νικήσω τον έρωτα που καίει μέσα μου σαν φλόγα για χρόνια ... να κατασπαράξω όλες σου τις καθαρές εικόνες ... και να σε χρωματίσω ... να χρωματίσω με κόκκινο και μαύρο έναν έρωτα δολοφόνο ... αιμοσταγή και ανυπεράσπιστο ...

Κι ύστερα ... να χαθώ και πάλι στα χρώματα μου ...

Αρχίζω να σε αναζητώ ..."

Πράξη πρώτη: Light (Φως).

"Και απόψε γκρεμίζονται οι στιγμές μας ... ανάμεσα σε δύο κόσμους ... όπως οι ερωτευμένοι ... κρατιούνται σφυχτά απο το χέρι ... ανάμεσα στα χρώματα τους ...

στην αρχή με άσπρο ... βλέπουν στο φως το παρόν τους ...

μετά έρχεται το μαύρο ... χάνονται μεταξύ του ... στο τέλος το πάθος ... με κόκκινο χρώμα υπογράφουν τον ερωτά τους που μεταλλάσσεται αργά ... και στάζει κόκκινο ... παντού μικρές σταγόνες ... στάζω ... αφαίμαξη ο έρωτας ... σαν καταδίκη ... για να τον ζήσεις ... πρέπει να στάξεις αίμα ...

Πως χρωματίζονται έτσι οι στιγμές πάνω μου?

Στίγματα στο κορμί μου απο φως & σκοτάδι ...

απουσιάζει το κόκκινο ...

Και απόψε απουσιάζουν και άλλα χρώματα ... αλλά στον έρωτα αυτά τα τρία είναι αρκετά ...

Πριν φύγεις ... κράτα μου μια ελπίδα απο φως ... να βλέπω μέσα στο σκοτάδι σου ...

Και μετά σου υπόσχομαι ... το κόκκινο θα ναι δικό σου ...

Στο τέλος πάντα μόνος ... οι ερωτευμένοι καταλαβαίνουν μόνο το πάθος τους ... αργεί να ξημερώσει ο πόνος μέσα τους ... αλλά όταν νυχτώνει ... όλα είναι πιθανά ...

Και η ελπίδα μας ?

Η ελπίδα πάντα τελευταία ... στο τέλος όμως και αυτή πεθαίνει ... μόνη ... γριά ... σε κάποια γωνιά ... δολοφονεί τις σκέψεις της ... και παίρνει μαζί της μονάχα τις στιγμές μας...

Πως χρωματίζω σήμερα τα όνειρα μου ?

Με έρωτα ...

Με πόνο ...

Και μια δολοφονημένη ελπίδα .. 

Για να ξυπνήσει ο έρωτας και πάλι το πρωί με φως ..."

Πράξη δεύτερη: Darkness (Σκοτάδι)

"Με νανουρίζει γλυκά ένα σκοτάδι ... τόσο που χαμογελώ στην θλίψη μου ...

Ξεχνώ το μέτρημα ... από το ένα ως το δέκα ... και μένω στο μηδέν ...

Αναρωτιέμαι ...

Άραγε ο Έρωτας έχει φτερά για να πετάξει ... ?

Η μοναξιά ... έχει διέξοδο για να τρέξει ... ?

Ο Θάνατος ... μπορεί να έχει φως ... ?

Υπάρχει ένα φως που με καταδιώκει ... μια κόκκινη καρδιά ... με ακολουθεί ... γεμάτη φως ... για να με ματώσει ...

Δεν αργώ να κοιμηθώ στο φως αυτό της νύχτας ... που φως θα ξημερώσει ...

Όπως κάθε βράδυ πάντα την ίδια ώρα έρχεσαι ... με νανουρίζεις ... γλυκά στο μισοσκόταδο ... στάζεις ελπίδες ... και φεύγεις πριν ξυπνήσει η νύχτα μου ...

Λευκό φως παντού στην μέρα μου ... όμως μέσα μου ... πάντα θα ζει το μαύρο ...

Και εγώ ... παραμένω εδώ ... στο μαύρο ... με μια ελπίδα από φως ... νεκρή ... χαμένη νύχτα ... περνά και χάνεται στις σκέψεις ...

Και ο έρωτας και ο θάνατος και η μοναξιά ... κοιμήθηκαν και απόψε μαζί μου ..."

-Πράξη πρώτη: Light (Φως).

"Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρατώ πλέον χρώμα στο δέρμα μου ... λέξεις στα συναισθήματα μου ... εικόνες για τις στιγμές μου ...

Αφού όλα στο τέλος έχουν μια δόση λίγο από εσένα - μαύρο ... και λίγο από εμένα - λευκό ... με άσπρο ζωγραφίζουμε την ελευθερία μας ... την αισιοδοξία μας ... την ελπίδα μας ... βάζουμε χρώμα μόνο στα όνειρα ... μαύρα όλα αυτά που δεν καταλαβαίνουμε ... που μας πονάνε μας κάνουν να χανόμαστε σε ένα κενό ...

Λίγο πιο μέσα μου όμως ... το φως στερεύει ...

Από πάντα η χαραμάδα αυτή που ενώνει καρδιά και μυαλό είχε ελάχιστο φως ... Από τότε ... όλα μαυρίζουν στην ανάγκη μου να σε συναντήσω ...

Αλήθεια ... στον έρωτα αγαπάς αυτό που βλέπεις στο πρόσωπο της ή περισσότερο από όλους αγαπάς τον εγωπαθή νάρκισσο εαυτό σου ?

Στον πόλεμο ποιος είναι χαρούμενος και ποιος λυπημένος ... αυτό που νίκησε ή αυτός που έχασε την μάχη ?

και με κόκκινο χρώμα ζωγραφίζω τα όνειρα μου ...

Καρδιά με ακούς ? Εσύ που δεν διαχωρίζεις κανέναν ... συναισθήματα μόνο μετράς ... και με τον έρωτα και με τον πόλεμο ... πονάς το ίδιο ...

Με κόκκινο θέλω να ζωγραφίσω τα όνειρα μου ... να χουν κάτι απο εμένα ...

Κάτι από μέσα μου ... κάτι που ακόμη χτυπά δυνατά και δεν έχει ούτε άσπρο ούτε μαύρο ... Αλλά στάζει με κόκκινο ... συναισθήματα ..."

-Πράξη δεύτερη: Darkness (Σκοτάδι)

"Αρχίζω να συμβιβάζομαι με αυτό το λευκό χρώμα που περικλείει κάθε μου κίνηση ... αθόρυβα φωτίζει τις πιο κρυφές επιθυμίες μου ...

Όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτή την μελωδία που κάνει κάτι να χορεύει μέσα μου ... αθόρυβα ...

Ρυθμικά κάτι και σήμερα ξεψυχά στην λευκή σου ανάσα ...

1 ... 2... 3... μετράω ως το 10 και επιστρέφω στο μηδέν ...

Από εκεί ξεκινάνε όλα ... και αυτός ο ήχος έχει κάτι απο εμένα ...

Μαύρο παντού ...

Και σήμερα ... νυχτώνει νωρίς ... όπως κάθε μέρα άλλωστε ...

Συνεχίζω να μετράω ... αυτή την φορά αντίστροφα ... μέχρι το μηδέν ...

Στο μαύρο καταλήγω ...

Και όλα όπως πριν ...

Σκοτάδι τώρα ... όπως κάθε νύχτα άλλωστε ..."

Πράξη πρώτη: Light (Φως).

"Και όσο παραμένουμε στο φως ...

Λίγο πιο μέσα από το μέσα μας ...

Κατοικεί το σκοτάδι μας ...

Και αγκαλιάζει όλους τους φόβους μας ...

Γυμνός στο φως ...

Για πόσο ακόμη μόνος ...?!

Προσμένοντας εσένα ...

Σκοτάδι και φως ... ένα ...

Έρωτα σε ονομάζω ...

Και κατοικείς μέσα μου ...

Από πάντα ... Εκεί ...

Στο φως βυθίζομαι ...

Και σε βρίσκω στις πιο μικρές γωνιές τις σκέψης μου ...

Προσμένω ...

Ψάχνω ...

Βυθίζομαι ...

Όλο και πιο πολύ στο σκοτεινό σου κέντρο ... Αναμένω ... "

-Πράξη δεύτερη: Darkness (Σκοτάδι)

"Ξυπνά μέσα σου μια αγέννητη ανάγκη για φως ...

Αγκαλιάζει τις θλίψης σου το μαύρο και τυλίγει γλυκά μέσα σου την νεκρή ελπίδα για ζωή ...

Και λίγο πιο πέρα ... ξεψυχά κάθε συναίσθημα φόβου ... στην ιδέα για φως ...

Παραμένεις στο μαύρο ...

Από κάπου όμως ξεπροβάλει λίγο φως ...

Ίσως από μέσα σου ..."

-Πράξη πρώτη: Light (Φως).

"Επιστρέφω στο φως ...

Καμιά φορά ... φοβάμαι την μοναξιά μου ... φέγγει και με τυφλώνει ...

Κι όμως ... και απόψε ... την ίδια ώρα ... όπως πάντα ...

Κάτι νυχτώνει μέσα μου ...

Γυμνός στο φως ...

Ακόμη ... στο φως ...

Αναμένοντας ...

Το σκοτάδι σου ..."

-Πράξη δεύτερη: Darkness (Σκοτάδι)

"Στο φως ελπίζουμε τη κάθε μας νύχτα ...

Δεν αργεί να ξημερώσει ...

Στην μεταμόρφωση της νύχτας αυτής ...

Όπως κάθε ημέρα ... σε νύχτα καταλήγει ...

Μα πάντα ...

Στο τέλος ...

Σκοτάδι θα γίνεις ...

Όπως πριν ...

Όπως από πάντα ...

Ήσουν η νύχτα στην μέρα του άλλου ..."

-Πράξη πρώτη: Light (Φως).

"Πάντα θα παραμένουμε στο φως ... μέχρι να ανακαλύψουμε που κατοικεί το σκοτάδι ...

Λίγο πιο μέσα μας ... "

-Πράξη δεύτερη: Darkness (Σκοτάδι)

"Οι αγάπες ... ναι ... αυτές που φωτίζουν γλυκά σαν αυταπάτες στις σκέψεις μας ... οι μεγάλες απάτες τις ζωής ... μαστιγώνουν τις σκέψεις μας ... γεμίζοντάς φως ... στο πάντα που σαν ψέμα ξεστομίζουν δίχως συναίσθηση του χρόνου ...

Το για πάντα ... δεν υπάρχει ... μόνο το τώρα ...

Και όταν νυχτώνει ... ζωντανεύουν όλοι οι έρωτες στο μυαλό μου ... σαν φαντάσματα από το παρελθόν ...

Έπαψα να τους φοβάμαι ... γιατί ... τους σκότωσα όλους και τους έκρυψα στο χθες ... εκεί και οι αναμνήσεις ... εκεί και τα συναισθήματα ... εκεί και μια καρδιά ... όση πρόσφερες ... δεν είναι αρκετή? ... ανάμεσα στο ψέμα σου ... διεκδίκησες και έχασες τον εαυτό σου ... ο έρωτας ... αυτός που εξουσιάζει τους χαμένους ... όταν δεν μπορείς να δοθείς ουσιαστικά ... μπορείς να παραδεχθείς το λάθος σου ...

Και ο έρωτας ... είναι μόνο για τους δυνατούς ... αυτούς που δεν φοβούνται να χάσουν ... έτσι και ο θάνατος ... έτσι και ο πόλεμος ... από το ίδιο αίμα βράζουν ...

Αρχίζω να συνηθίζω το φως του ...

Μόνο κάποιες στιγμές με τυφλώνει ...

Ίσως είναι η μοναξιά μου ...

Και σήμερα ... ο έρωτας κοιμήθηκε νωρίς ... μαύρισε ... όπως και κάθε βράδυ άλλωστε ... την ίδια ώρα ...

Ώρα ... σκοτάδι - μοναξιά - αναμνήσεις - νεκροί έρωτες - απροσδιόριστα συναισθήματα .-"

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Φως - σκοτάδι ... 
απο τα ίδια υλικά είμαστε φτιαγμένοι ... 
Σάρκα - Οστά - Αίμα ... και μια καρδιά τεμαχισμένη ... γεμάτη όνειρα ...
σύμμαχοι & αντίπαλοι ... 
στον έρωτα & στον πόλεμο ... 
στα πάθη & στα λάθη ... 

Ανακατεύουμε συναισθήματα ... 
περιμένοντας την κάθαρση ... 
αρκετά σκοτεινή ... αρκετά φωτεινή ... 
Στον έρωτα και στον πόλεμο ... πάντα κερδίζουν - χάνουν και οι δύο ..

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Πράξη πρώτη: Light (Φως).

"Για να σε συναντήσω ... ξέρω πως πρέπει να βάψω μέσα μου με μαύρο όλα όσα νοιώθω για σένα ...

Και ας μην γνωριζόμαστε ... ο έρωτας μου για εσένα ... προϋπάρχει από πάντα ... τρέφεται εδώ και χρόνια από την φύση μας ... τροφή για συναισθήματα ... για πληγωμένους ... μοναχικούς τύπους όπως εμείς ... για ριψοκίνδυνες φυλές ανθρώπων ... καθαρόαιμες ...

ερωτευμένους τους ονομάζουν όλοι εκεί έξω ... και τους δείχνουν με το δάχτυλο σίγουροι για την κατάντιά τους ...

ερωτευμένοι - απροστάτευτοι ...

ερωτευμένοι - εύθραυστοι ...

και ονειροπόλοι ...

Μια αγέννητη ανάγκη για φως μόλις γεννήθηκε και ας μαυρίζω για χάρη σου ... στο φως θα παραμένω ...

Και οι σκέψεις μου για εσένα πάντα θα είναι καθαρές ... για αυτό ... κρατώ το λευκό φως στα μάτια μου ... μόνο αυτό έμεινε απο αυτόν τον κόσμο που έχω να θυμάμαι ... λίγο λευκό για την ελπίδα μου ... αυτή την γλυκιά αυταπάτη του "για πάντα" ... αυτή που θέλω να με πνίξει αργά και βασανιστικά ... και να μου μάθει στον επίλογο να μην αγαπήσω ξανά ... εμένα μέσα από εσένα ... αλλά να αγαπώ πραγματικά ... εμένα και εσένα ... δυο σώματα ξεχωριστά που ποτέ δεν θα γίνουν ένα ... ματωμένα από τα βέλη του έρωτα ... σπαράζουν στην ιδέα του "για πάντα" ...

και τώρα ... για ακόμη μια φορά ... θα περιμένω να έρθεις σαν σκέψη ... σαν όνειρο ... σαν παραίσθηση ... και δεν θα κάνω πίσω από φόβο ...

Γνωρίζω καλά ... στον έρωτα στον πόλεμο στον θάνατο πρέπει να τρέξει κόκκινο ... αλλιώς δηλώνεται επίσημα φόβος ... και ο έρωτας ... δεν φοβάται τίποτα ... κατακτά ... αντιστέκεται ... εξουσιάζει ...

Με φως θα κλείσω τις σκέψεις μου ... και με μια ευχή ... να συναντήσουν σύντομα το σκοτάδι σου ...

Είμαι έτοιμος να σου παραδοθώ ..."

-Πράξη δεύτερη: Darkness (Σκοτάδι)

"Και ο έρωτας καραδοκεί και επιτίθεται εκεί που δεν τον περιμένεις ... με τα όπλα του ... έτοιμος να σε εξοντώσει ... και όλοι στο τέλος να πουν ... από υπερβολική αγάπη χάθηκε ...

Και αυτός ... ρίχνει το φως στην νύχτα ... Φωτίζοντας έτσι το σκοτάδι της ...

Ότι κουβαλάει μέσα της ... λάμπει για λίγο ... όλες οι σκέψεις μοιάζουν καθαρές στο φως ... πεντακάθαρες ... ακόμη και τα εγκλήματα που έκανε κάποτε στον βωμό του ερωτά της ... με τους αόρατους εκείνους εραστές ... τα φαντάσματα τους τώρα ουρλιάζουν και παγώνουν μόνα πίσω από τα νεκρά ντουβάρια της θύμησης της ... μόνοι ... αβοήθητοι ... απαρηγόρητοι ... όλοι οι ματωμένοι εραστές έχουν πάντα κόκκινο χρώμα στα μάτια ... και απόψε και αυτοί ξυπνούν μαζί της στην απέραντη όχθη της γοητείας της ... στο φως ... του μυστηρίου αυτού που ονομάζουμε όλοι έρωτα και υμνούμε καθημερινά την μορφή του ... υμνούν και αυτοί σήμερα το θάνατο τους ... Όλα μα όλα απόψε παραγράφονται ... ναι όλα τα μικρά αυτά εγκλήματα που έκανε ... εκεί που οι καρδιές στάζουν συναισθήματα ... κάθε φρικτό έγκλημα ... θεωρείται πράξη αναγκαίου κακού ... αναγκαίοι και οι μικροί αυτοί βιασμοί στην σκέψης της ...

Ποιος μπορεί να ζήσει παραπάνω από έναν μεγάλο και καθαρό έρωτα στην ζωή του ... ποιος θυμάται τους πολλούς έρωτες τις ζωής του ... κανείς ... κάνεις στο φως δεν έζησε παραπάνω από έναν μεγάλο δυνατό και καθαρό έρωτα ...

Αυτή είναι το σκοτάδι ... θυσιάζει και απόψε την μορφή της για να παλέψει με όλα όσα την κάνουν να ζει στο φως μετά από καιρό ... απαρηγόρητη και σήμερα έβαψε με μαύρο στους τοίχους το όνομα όλων αυτόν που πέρασαν από την ζωή της ... και ο έρωτας τρέφεται σαν τσιμπούρι από την σάρκα σου ... για την ακρίβεια από την καρδιά ... εκεί είναι ο στόχος ... τα συναισθήματα ...

Όσο περισσότερο πληγωθείς ... όσο περισσότερο ματώσεις ... τόσο περισσότερο δηλώνεις ερωτευμένος ... στο τέλος ... μιλάμε πάντα για αυτούς του έρωτες που χάνονται σε θάλασσες μικρές μέσα μας ... και καταπίνουν την μοναξιά μας ... και κάθε φορά ο ερωτευμένος δηλώνει την ίδια απογοήτευση ... πάντα η ίδια απογοήτευση ... πάντα το ίδιο πάθος σε λάθος μεταφράζεται ...

Γυαλίζει σήμερα το σκοτάδι ... ενώνεται σιγά σιγά μαζί της το φως του ...

Σέρνεται αργά ... όπως ο ερωτευμένος πίσω από το πάθος ...

Πλησιάζει τον στόχο της ... "

Πράξη πρώτη: Light (Φως).

"Αναρωτιέμαι για ακόμη μια φορά ... αν χρωματίσω όλα το όνειρά σου με φως ... θα μου χαρίσεις λίγο από το σκοτάδι σου .. κι ύστερα άσε με μόνο ... να φτιάχνω σκιές από φαντάσματα ... για να θυμάμαι πως πέρασα και εγώ από την ζωή σου ... πως ήμουν και εγώ ακόμη ένα θύμα του έρωτα ...

Πως ζήσαμε και οι δύο ... για μια στιγμή μονάχα ... μια μικρή στιγμή ... μέσα σε μία κόκκινη καρδιά ... αγκαλιασμένοι ... στάζουμε συναισθήματα ... αίμα - κόκκινο χρώμα παντού ...

Αίμα από το αίμα μου ...

καρδιά από την καρδιά μου ...

ψυχή από την ψυχή μου ...

Ένα σώμα ...

και ύστερα ... άσε με να κυνηγώ φαντάσματα ...

Πέρασα και εγώ ...

Ακούω την ανάσα σου ... στο φως σπαρταράς ... από έρωτα ..."

-Πράξη δεύτερη: Darkness (Σκοτάδι)

"Τελευταία ανάσα στο φως ...

Σε λίγο ... όλα θα είναι σκοτάδι ... σαν από όνειρο ο έρωτας ... ξυπνά τις νύχτες μου ... με φιλά γλυκά, με βάζει για ύπνο και το πρωί αυτοκτονεί μαζί με τις αναμνήσεις μου ... και ο έρωτας κοιμάται πάντα τελευταίος ...

Ανεβαίνω τις σκάλες ...

Τις μετρώ μια - μια ... όπως και τις ανάσες μου ...

Όλα για να σε συναντήσω ... συνάντηση με το άλλο μου μισό ... με τον δειλό εαυτό μου που φοβάται το άλλο του μισό ...

Ο φόβος εξουσιάζει τους χαμένους ...

Θέλει ψυχή και πάθος ο έρωτας ... και μην αναρωτιέσαι ποιος έχασε ... ποιος κέρδισε ... ποιος φεύγει πρώτος και ποιος τελευταίος ...

Στο τέλος ... όταν όλα τα φώτα θα σβήσουν ... πάντα μόνος μένεις ... και μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου ... εκεί θα συναντήσεις το δικό μου σκοτάδι ... με την μορφή της δικής σου μοναξιάς ...

1..2...3...4...5... και στο 0 ... σκοτάδι ξανά ...

Μετράω πλέον ... μαζί με τις δικές μου και τις δικές σου ανάσες ...

Χάνω το μέτρημα ...

Στο μηδέν καταλήγω ...

Παντού επικρατεί σιωπή ...

Εισπνοή - εκπνοή ..."

 -Πράξη τρίτη: Catharsis (Κάθαρση)

Εισπνοή - Φως

Εκπνοή - Σκοτάδι

Ανασαίνουν και οι δύο ... ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

Το παιχνίδι του έρωτα ... πλέον παίζεται ανάμεσα στον ρεαλισμό και την φαντασία τους ... φλερτάρουν τις σκιές που αντανακλά ο μικρός εαυτός τους, μπερδεύονται ανάμεσά τους και χάνουν τον ρόλο τους ... η μοναξιά καιρό τώρα τους έχει απομονώσει ... πέτρινοι μοιάζουν στο πέρασμα του χρόνου ... Αλλά η παρουσία ενός τρίτου προσώπου ... ενός θεού έρωτα, να σημαδεύει από ψηλά ... γλυκά την ζεστή τους σάρκα ... τους κάνει να αφήνονται στο παιχνίδι των συναισθημάτων ...

Σε αυτό το παιχνίδι είναι πλέον τρεις.

Διάλογος.

Φως: Μπορώ να ντύσω το μέσα μου με όλο το μαύρο της νύχτας σου ... Και ύστερα ... ας σε χάσω στο σκοτάδι ...

Παίζουμε ?

Σκοτάδι: Μπορώ να γδάρω όλα τα μικρά σου μυστικά καθώς γεμίζουν με φως μέσα μου όλα τα κενά ... μπορώ να φυλακίσω κάθε ερωτική σκέψη σου και να την γευτώ ... αλλά ποτέ δεν θα σου παραδοθώ, ποτέ γυμνή στο φως ...

Και ο έρωτας γελά από ψηλά ... Παίρνει τα όπλα του και αρχίζει το παιχνίδι του ... Σημαδεύει στην καρδιά ... πάντα στο κόκκινο είναι ο στόχος ...

Εισπνοή - φως

Εκπνοή - Σκοτάδι

Ο Καθένας στον ρόλο του ...

Στο τέλος πάντα ο έρωτας κερδίζει ... εμείς χάνουμε ...

-Πράξη τρίτη: Catharsis (Κάθαρση)

Σκέψεις ενός "ερωτευμένου".

Σκοτάδι: Σκοτεινιάζουν αργά οι σκέψεις μας ... σε αυτό το ταξίδι των συναισθημάτων ... νοιώθω πως κανείς δεν θα βγει ζωντανός ... Πως μπορώ να θέλω τόσο από εσένα που δεν γνωρίζω τίποτα ... τι είναι αυτό που έλκει την ανάσα μου στη δική σου ... ποιος άνεμος ... ταξιδεύει τα κορμιά μας στο ταξίδι της ηδονής ... Ερωτήσεις από έναν απελπισμένο ...έναν ερωτευμένο ... έναν τρελό ... τα ίδια συμπτώματα ... οι ίδιες ενδείξεις ... φωτιά στο μαύρο μου σκότος ... και αναμένει την δική σου υγρή φωτεινή ανάσα για να σβήσει κάθε καμένη σκέψη μου ... καίω σου λέω ... από έρωτα ...

Φως: Ρίχνω φως σε κάθε σου αμφιβολία ... τυλίγω μέσα μου ... το μαύρο του έρωτα με την ελπίδα πως και στον θάνατο ... σε φως θα ανατείλω ... και στον έρωτα ελπίζω ... ανακαλύπτω κάθε σου κρυμμένο μυστικό ... προσπαθώ να φωτίσω τα κρυφά μικρά αυτά σημεία μου που παραμένουν στο σκοτάδι ... πολλοί τα λένε ελαττώματα ... άλλοι προτερήματα ... εγώ τα ονομάζω κοινά μας σημεία ... στα άλλα ξέρω διαφέρουμε ... αλλά τι ρόλο έχουν όλα αυτά ... όταν το λίγο στο δικό σου πολύ μοιάζει ... σαν θάλασσα απέραντη φαντάζει η ηδονή ... βουλιάζω όλο και περισσότερο στο σκοτεινό σου κέντρο ... για να δροσίσω την καυτή σου ανάσα ...

Και ο έρωτας ... πάντα ανάμεσά τους ... μυρίζει την σάρκα τους ... γεύεται κάθε παράνομη σκέψη ... αυτός νικά στο τέλος ... όταν στο μαύρο κατοικεί ο έρωτας ... νεκρός στην μέση ενός κύκλου από φως ... γιατί ότι δεν ολοκληρώνεται ... ξαναγεννιέται ... ποτέ δεν ξέρεις ... ένας θάνατος μπορεί και είναι ζωή ... και με αυτά ... με λόγια και σκέψεις ... σημαδεύει αθόρυβα τον στόχο του ... γελά κρυφά ... και απολαμβάνει κάθε τους κίνηση ... Σκέφτεται ... "είναι ωραίο κάποιες φορές να πεθαίνεις από υπερβολική αγάπη" .-

... γελά κρυφά ...

-Πράξη τρίτη: Catharsis (Κάθαρση)

"Έχει μια γεύση μοναξιάς ο έρωτας ...

Στην αρχή γλυκιά ... στο τέλος επικρατεί η μοναξιά του ανολοκλήρωτου ... και πάντα μοναξιά ...

Όπως ακριβώς ξεκινά ... μόνος στην αρχή και στο τέλος μόνος ... με μια ελπίδα μόνο ... μπροστά σε όλες τις καταστροφές εμείς ελπίζουμε ακόμη ...

Αν θα έπρεπε να διαλέξω χρώμα για την μοναξιά της ... θα επέλεγα το μαύρο ...

Μαύρες όλες οι νύχτες της ... μόνες, κρύες και πάντα μαύρες ... απελπισμένες μοναξιές ξενυχτούν στην ταράτσα μαζί της ... κοιτώντας το φως από το φεγγάρι ... αυτό το φως είναι αρκετό για να ανάψει μέσα της φωτιές ...

Του έχει παραδοθεί ... πλέων αυτός αγκαλιασμένος σφιχτά από την ελπίδα της ... προσπαθεί να φωτίσει το μαύρο της χρώμα ...

Με βλέμμα υποταγής ... το σκοτάδι επικρατεί στον χώρο ... δυο κεριά σαν φώτα καρφωμένα στα μάτια της φωτίζουν τις σκέψεις ... την επόμενη κίνηση ...

Πλέον δεν μπορεί να κάνει πίσω ...

Στον έρωτα ... όλα κρίνονται στις μικρές αυτές λεπτομέρειες ... τι όπλα θα κουβαλάς ... πόσα συναισθήματα θα καταφέρεις να σκοτώσεις ... πόσο κόκκινο χρώμα θα στάξει από το πάθος ...

Στερεύει το φως του ... μαζί και η ελπίδα της ... και ο έρωτας ... τους ενώνει γλυκά ... μπερδεύοντας για λίγο τα χρώματά - συναισθήματά τους ...

Κάτω από το φως του ανολοκλήρωτου φεγγαριού ... απολαμβάνει το παιγνίδι τους ... με μια γεύση μοναξιάς και αυτός ... στάζει το κόκκινο από το πάθος τους ...

Ακόμη δεν πήρε αυτό που θα ήθελε ..."

-Πράξη τρίτη: Catharsis (Κάθαρση)

"Πως μπερδεύονται γλυκά οι μοναξιές μας ... σαν πίνακας ζωγραφικής ...

Αλλού το φως ... αλλού το σκοτάδι ...

Και πάντα ... κάποιος να περιμένει το καράβι ...

Έρωτα με ακούς ... δεν είμαι πια μόνος στο φως ...

Έρωτα φωνάζω με ακούς ... και στάζω παντού μαύρο - πιο μέσα από κάθε μοναξιά μου ...

Στους τοίχους ... στο δέρμα ... στην καρδιά που τώρα χτυπάει δυνατά ...

Έρωτα πονάω ... με ακούς ... φωνάζει το φως και κρύβεται στο σκοτάδι ...Μα ο πόνος ... είναι και αυτό άλλο ένα όπλο του έρωτα ... και η αρχή ... είναι ένα σύμπλεγμα ... με δυο κορμιά ... δέρμα ... σάρκα ... οστά ... ιδρώτας ... και μια καρδιά ... για να σου θυμίζει ... ότι υπάρχεις ακόμη για να ερωτεύεσαι ...

Το σκοτάδι ... αρπάζει όλες τις σκοτεινές του σκέψεις και τις χρωματίζει πάνω στο λευκό - γυμνό του σώμα ...

Απόψε σπαρταράει το φως και ενώνεται με το σκοτάδι ...

Ο έρωτας ... σημάδεψε ... ένα βέλος του έχει βρει τον στόχο του στο λευκό σώμα του ... και το φως σπαρταράει από ηδονή ...

Και αναρωτιέται ... Ποιος δεν αγάπησε έστω μια φορά ... την μοναξιά του ... δεμένη σαν μια κλωστή πάνω από το φεγγάρι ? Ποιος είναι αυτός που δεν πόνεσε στον έρωτα ...

... κλείνει τα μάτια του ... και σημαδεύει στην καρδιά ... "

-Πράξη τρίτη: Catharsis (Κάθαρση)

"Η νύχτα απλώνει σαν πεταλούδα τα φτερά της ... τελευταία ανάσα στο φως ...όπως η πεταλούδα ... λίγο πριν πεθάνει από την αγάπη για το φως ... χορεύει και καίγεται αγέρωχη στην φλόγα ενός κεριού ... μην τύχει και στερέψει από έρωτα ... φοβάται και αυτή ... αδύναμη και ανήμπορη ... διψάει για φως και ας καεί στο τέλος ... τουλάχιστον έζησε ... έναν έρωτα...

Η ηδονή ευθύνεται για όλα ... αυτή η ελκυστική άβυσσος ... που σε τραβάει όλο και πιο πολύ στο σκοτεινό της κέντρο ... όσο περισσότερο ερωτευμένος τόσο περισσότερο στο σκοτάδι ... βαδίζεις σαν την τυφλόμυγα ... κυνηγάς τον άλλο ... βρίσκεις εσένα ... κυνηγάς εσένα ... μένεις μόνος ...

Και η νύχτα ... κατάπινε το κορμί της ...

Έρωτα με ακούς ?

Παντού σιωπή ... ανάσες ...

Εισπνοή = σκοτάδι

Εκπνοή = φως

Πως αλλάζουν οι ρόλοι ...

Είπε ο έρωτας:

Όσο περισσότερο πονάμε στον έρωτα ... τόσο περισσότερο ερωτευόμαστε ... τον εαυτό μας ... γιατί ο έρωτας ... πρώτα γεννιέται μέσα σου ... και μετά παίρνει την μορφή που του δίνεις εσύ ..."

-Πράξη τρίτη: Catharsis (Κάθαρση)

"Μονόλογος

Καλωσορίζω ξανά το σκοτάδι ... αυτό το μικρό αμάρτημα του έρωτα που με ταΐζει γλυκιά κάθε νύχτα ... ηδονή και σάρκα ...

Με αίμα τρέφεται ο έρωτας ... κάθε φορά σου ζητά απόσταγμα συναισθημάτων ... σε θέλει παρόν σε κάθε συνάντηση ... σάρκα, οστά και συναίσθημα .... αλλιώς θεωρείται απιστία ...

Και πόσες φορές δεν πνίγηκε ο έρωτας σε αυτές τις μικρές σταγόνες αμαρτίας ... και πόσες άλλες τόσες φορές ... δεν κολύμπησες μέχρι να φτάσεις εκεί κοντά του ...

Ανασαίνουμε μαζί ... μια μικρή φυγή στις σκέψεις μας ...

Κόκκινο αίμα παντού ...

Απόψε ... η νύχτα ... μύρισε έρωτα ...

Ανάσες μετά ... πάντα νύχτα εδώ ...

Εκεί ... ίσως να έχει ξημερώσει ...

Στο τέλος πάντα βγαίνει το φως ...

Και ο έρωτας ... έριξε στην καρδιά ...

Μετράμε αντίστροφα ... "

-Πράξη τρίτη: Catharsis (Κάθαρση)

"Μονόλογος.

Παραμένω άστεγος ... ονειροπόλος και ερωτευμένος ...

Ναι ... είναι αλήθεια ... αγαπώ περισσότερο από εσένα την φωτεινή μου πλευρά ... εμένα στο σκοτάδι σου ...

Ξέρω πως είσαι στο πλάι μου ... ξέρω πως η ηδονή που καίει αργά και βασανιστικά την σάρκα μου οφείλεται σε εσένα ...

Μα σαν νυχτώνει ... σκοτεινιάζεις ... και τότε χάνεται η μορφή σου στο σκοτάδι που κουβαλάς ...

Σε βρίσκω ... Κάτω απο τις πιο τρελές φωτεινές μου σκέψεις ...

Σε χάνω ... στα άγρια σκοτεινά σοκάκια του μυαλού σου ...

πόσο διαφορετικοί και πόσο ίδιοι είμαστε ... όπως η ζωή και ο θάνατος ... αλληλένδετα ... κουβαλάμε μια άγνωστη μοίρα ... και ο φόβος καραδοκεί στην γωνία ...

Σε κρατάω ... δεν σε βλέπω, αλλά σε αγγίζω ...

Σφραγίζω τα μάτια μου ... και σε αγγίζω ... σε αναζητώ ανάμεσα σε όλες όσες πέρασαν και χάιδεψαν τις υγρές μου νύχτες ... σε βρίσκω σε ένα σκοτεινό στενό ... εκεί σε πιάνω και σε κρατώ ... σφιχτά ... και δεν θα ανοίξω ξανά τα μάτια ... γιατί μόνο εκεί ... έχω την δύναμη να σε λούσω στο δικό μου φως ...

Ο έρωτας καραδοκεί ... απόψε με βρίσκει μόνο ... αγκαλιά με εσένα ... αλλά μόνος ... γιατί είσαι εδώ ... αλλά εγώ σε αναζητώ στην σκέψη ...

Πόσο κοντά είμαστε αλλά και πόσο μακριά ?

Αναρωτήθηκε ποτέ γιατί ο έρωτας είναι κόκκινος ...

Σκέφτηκες ποτέ να θυσιαστείς για αυτόν και σαν αντάλλαγμα να του προσφέρεις την καρδιά σου ...

Εγώ ξέρω πως μπορώ ...

Για μια φορά έστω ... κι ύστερα ας πεθάνω ... από έρωτα ... όλα τα μπορώ ...

Κράτα με σφιχτά στο φως ... και εγώ σκοτάδι θα παραμείνω για χάρη σου ...

Και σαν ξυπνήσω ... θα σου τα δώσω όλα ...

Και ο έρωτας είπε: ανώφελο να τυραννώ τους ερωτευμένους ... και όλα αυτά για μια κόκκινη καρδιά που στα σκουπίδια καταλήγει αφού κανείς μετά από έναν χωρισμό ... δεν την αναζητά ..."

Πράξη τρίτη: Catharsis (Κάθαρση)

"Αντίπαλος εραστής

Σαν να μην πέρασε ούτε μια νύχτα ... στο πλευρό της απουσίας... η σκέψη λένε εξουσιάζει τους ερωτευμένους ... έτσι ... αρχίζεις σιγά σιγά να τυφλώνεσαι ... και μαθαίνεις να ακούς ... τα συναισθήματα αλλάζουν αισθήσεις ...

Εδώ ... ο έρωτας μας βρίσκει στην ίδια θέση ...

Όλα όπως τα άφησες ...

Εγώ ... δίπλα σε εσένα, αγκαλιασμένους μας βρίσκει ο έρωτας απέναντι σε ένα καθρέφτη ...

και εκεί που μας χωρίζει το φως ... μας ενώνει το σκοτάδι ...

-Ποιος εκδικείται ποιόν ?

-Ποιος προσπαθεί για ποιόν ?

-Ποιος ερωτεύεται ποιόν ?

Μάταια ερωτηματικά γεμίζουν και απόψε το κενό μου ...

Εγώ για εμένα ... και εσύ για εσένα ...

Αντίπαλοι είμαστε ...

Στον έρωτα προσπαθούμε να ολοκληρωθούμε μέσα από τον άλλο ... να γεμίσουμε αυτά τα μικρά κομμάτια μοναξιάς, ανασφάλειας, κενά που κουβαλάμε μια ζωή στην πλάτη μας ...

Ότι και να γίνει, η ολοκλήρωση έρχεται μέσα από τον άλλον ...

Αυτός που θα καταφέρει να φωτίσει τα σκοτεινά αυτά κενά μας, θα μπορέσει να δει μέσα στην νύχτα μας ... το φως που καίει μέσα μας ... και εσύ έτσι καταφέρνεις να αγαπήσεις περισσότερο τον εαυτό σου ...

-Εκδικούμαι εγώ εμένα ...

-Προσπαθώ μόνο για εμένα ...

-Ερωτεύομαι περισσότερο εμένα μέσα από εσένα ...

Τι με κοιτάς μέσα από τον καθρέφτη ?

Τι σημασία έχει αν ανοίγω ή κλείνω τα μάτια, αν ζούμε στο φως και αν πεθαίνουμε πάντα με σκοτάδι ...?

Τι σημασία έχει αν πονάς εσύ περισσότερο από εμένα ...

Τι σημασία έχει αν ζούμε ή πεθαίνουμε παρέα έναν έρωτα αιμοσταγή, δολοφόνο και άστεγο ...

Αφού εμείς τον φτιάξαμε ... εμείς θα τον τελειώσουμε ...

Αντίπαλοι εραστές είμαστε ...

Εγώ και εσύ ... ο ίδιος άνθρωπος ... ο καθρέφτης μας ... τα είδωλα μας, τυφλά συναισθήματα που τώρα πιστεύουν μόνο όσα ακούνε ...

Αντίπαλοι πάντα στον έρωτα ... διεκδικούμε την σάρκα και σκοτώνουμε τα συναισθήματα ...

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΣΚΟΤΏΝΕΤΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ...

 Και ο έρωτας ... δάκρυσε .-"

Πράξη τρίτη: Catharsis (Κάθαρση)

"Και αφού χρωμάτισα όλα αυτά τα μικρά ψέματα σου ... και αφού έβαψα με μαύρο όλα τα σημεία που μαρτυρούν τον έρωτα μας ...

Αποφάσισα να επιστρέψω σε ότι ανήκω ...

Στα δικά μου χρώματα ... στο μαύρο της σκέψης μου ... της φυγής και της καχυποψίας μου ... βλέπεις ... το φύλο καθορίζει την ροή τις σχέσης ... η γυναίκα επιλέγει ... ο άντρας κυνηγά ... και ύστερα παραδίδει τα όπλα της στον βωμό του έρωτα ...

Καίει η ανάσα μου ... μαυρίζει ο ουρανός μου, αγριεύει η λογική μου ...

-Ποια νύχτα σε έκανε να ξεχάσεις και να ξεχαστείς ... ?

Ερωτευμένη ... βαδίσω ... προσπερνώ τον καθρέφτη μου και σε συναντώ ... συναντώ την σκιά μας ... λίγο από το φως της ελπίδας σου έμεινε ... να διαγράφει μέσα στο σκοτάδι τα γυμνά κορμιά μας ...

Ανασαίνεις βαριά ...

το ξέρω πονάς ... έτσι είναι ο έρωτας ...

Πάντα σημαδεύει στην καρδιά ...

Αδιαφορώ για όλες τις μικρές αυτές ενοχές μου ...

Τώρα μπορώ να δω καθαρά το τέλος μας ...

Ο καθρέφτης σπάει σε χιλιάδες κομμάτια ...

Και χάνομαι πάλι στο σκοτάδι μου ...

Εισπνοή - εκπνοή ...

- Και ο έρωτας σημάδεψε στην καρδιάς ...

και είπε :

Μόνο όταν χάσεις κάτι μπορείς να το εκτιμήσεις ... ο άνθρωπος ... έχει πιαστεί για τις μικρές αυτές απώλειες ... ο πόνος επιστρέφει πάντα όταν αυτές σε συναντούν ... και στον έρωτα ο πόνος είναι λύτρωση ...

Αν θες να ερωτευτείς ... πρέπει να πονέσεις και ίσως κάποια μέρα αγαπήσεις ... και για μια ζωή ... αγαπήσεις με πάθος, μέχρι την τελευταία σου ανάσα ... και ο έρωτας ... ναι ο έρωτας ... σημάδεψε στην καρδιά του ...

Πετυχαίνει τον στόχο του ..."

-Πράξη τρίτη: Catharsis (Κάθαρση)

"Ω καρδιά μου, ψυχή μου ματωμένη ...

Πονάς ...

Το ξέρω ...

Πονάμε και οι δυο ...

Σήκω ... γέλα ... γιόρτασε ...

Απόψε το φως δολοφονήθηκε ...

Και όμως ...δεν πέθανε ...

Απόψε ο έρωτας μάτωσε ...

Κι όμως ... μας κοιτά από ψηλά ...

Απόψε ο πόνος ήρθε ... κι όμως ... είναι γιορτή ...

Κύριε ... άπλωσε τα χέρια σου να σου προσφέρω μια αγάπη ... δολοφονημένη ... άστεγη ...

Κόκκινη όπως την ζήτησες ... γεμάτη με συναισθήματα ...

Φως και σκοτάδι κρύβει μέσα της ... όπως ο έρωτας ...

Και ο έρωτας ... γέλασε ...

Όσο και αν περνάει από το μυαλό του η ανάγκη του να τους ενώσει ξανά ... ξέρει πως ποτέ δεν θα είναι όπως πριν ...

Η σχέση μοιάζει με γυαλί από ζάχαρη ... μπορείς να την γευθείς ... μόνο αν σπάσει σε χιλιάδες κομμάτια ... όσο και κόβει το γυαλί ... πάντα θα παραμένει γλυκιά η ανάμνηση ...

Και ο έρωτας ... έκλεισε τα μάτια ...

Στον πόνο ... χαμένος είναι μόνο ο εαυτός σου ... τα λόγια χάνονται όταν βρίσκονται απέναντι από τα συναισθήματα, το σάλιο στερεύει στον στόμα ενός ερωτευμένου ... και τότε νοιώθουμε αυτό το κενό ... θές να τρέξεις ... μα δεν μπορείς ...

Η καρδιά ... αρχίζει να χτυπά σαν ρολόι ...

Και ο χρόνος σταματά ...

Ο πόνος ... πάντα μαύρος είναι ..."

-Πράξη τρίτη: Catharsis (Κάθαρση)

"Προσφορά

Σου προσφέρω μια καρδιά ... μόνη, παρατημένη, αιματοβαμμένη ...

Κατοικεί στα έγκατα τις ανθρώπινης φύσης και στάζει μέσα μου συναισθήματα από έρωτα ...

Σου προσφέρω μια καρδιά που εξουσιάζει όλους τους αδύναμους, όλους τούς ευαίσθητους .. όλους τους ερωτευμένους ...

Μια κόκκινη καρδιά ... ικανή να αναστήσει κάθε νεκρό έρωτα.

Το ανθρώπινο αυτό όργανο που ενώ δεν γράφει κανένα όνομα πάνω του ... και όμως για κάποιο λόγο ... συνεχίζει και στάζει συναισθήματα ...

Ποιος ενδιαφέρεται για αυτή την ανθρωποθυσία ?

Ποιος είναι αυτός που μπορεί να παραβλέψει ένα πρόσωπο ... μια σάρκα και να την διακρίνει μέσα σου ?

Να βουτήξει το χέρι του στα συναισθήματα, να την κρατήσει στα χέρια του ... να την χαϊδέψει, να την παρηγορήσει ... και να καταφέρει στο τέλος να την αναστήσει, να την αγαπήσει ?

Μόνο αυτό που πόνεσε θα καταφέρει να καταλάβει μια καρδιά, να την αγαπήσει ουσιαστικά και να κατανοήσει τα αλλεπάλληλο χτύπημα της, σαν ένα ξεχασμένο ρολόι μετράει όχι χρόνια αλλά συναισθήματα ...

Μόνο η αγάπη μπορεί να γιατρέψει ένα πληγωμένο ... έναν μοναχικό πρώην ερωμένο ... έναν εραστή νεκρό ...

Έρωτα ... για εσένα ματώνω ... σου προσφέρω μια καρδιά γεμάτη από φως και σκοτάδι ...

Και ο έρωτας άπλωσε το χέρι του ...

Την αιχμαλώτισε ... την χάιδεψε, την παρηγόρησε και στο τέλος είπε:

Μόνο ο έρωτας μπορεί να αλλάξει τους ανθρώπους ... μπαίνει μέσα μας στο σκοτάδι και αρχίζει να στάζει κόκκινο χρώμα στα συναισθήματα ... δίνει νόημα στην ζωή μας ...

Μόνο ο έρωτας θα σε μάθει ... να αγαπάς την απώλεια ... γιατί κάθε χαμένη μάχη είναι ένα βήμα πιο μπροστά, ένα βήμα πιο κοντά προς την ολοκλήρωση των συναισθημάτων σου ...

Μέσα από εσένα αγαπάς περισσότερο εσένα ... περισσότερο τον άλλο ...

Όλα τα συναισθήματα έχουν κόκκινο χρώμα ... όλοι οι ερωτευμένοι έχουν παρελθόν ...

Ησύχασε ...

Θα έρθει η μέρα εκείνη που το φως και το σκοτάδι θα γίνουν ένα ... Θα έρθει η μέρα που δεν θα πονάς πια τις νύχτες ...

Η αγάπη είναι η κάθαρση και η ολοκλήρωση του έρωτα ...

Η καρδιά αρχίζει να χτυπά πάλι δυνατά ... να στάζει ... φουντώνουν τα συναισθήματα ...

Παντού στον χώρο απλώνεται ένα λευκό φως ... μοιάζει με την ελπίδα του ... του σιγοκαίει την σάρκα ξανά ...

Και ο Έρωτας ... τους χαρίζει απλόχερα ακόμη μια μάχη ... ... ..."

-Πράξη τρίτη: Catharsis (Κάθαρση)

"Φως - light:

- Αδιαφορώ

... για το πόσα ματωμένα κρεβάτια γεμίζουν καθημερινά με κόκκινο χρώμα.

Αδιαφορώ

... για το πόσες ψυχές αγκαλιάζονται κρυφά τα βράδια και γίνονται ένα.

Αδιαφορώ

... για όλα τα άψυχα σημάδια που χάραξες κάποτε μέσα μου ... και έγραψες αθόρυβα το όνομα σου ...

-Αν δεν χάσεις έστω μια φορά την ψυχή σου στην νύχτα που καραδοκεί και εξουσιάζει κάθε πληγωμένη ερωμένη, κάθε ματωμένο εραστή ... την νύχτα ... που σπαράζουν οι αναπνοές μας ... την μέρα που μου έλειπες πριν ακόμη γνωρίσω τα μάτια σου ... το φως της ελπίδας που φώτιζες μέσα μου ... το μαύρο του αποχωρισμού ... το κόκκινο του έρωτα ... δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις πως είναι να ερωτεύεσαι ...

Σκοτάδι - darkness:

- Πλέον ... ο έρωτας παίζει μαζί μας ... και όχι εμείς μαζί του ...

Μετράω ανάσες .. και όσο αγκαλιάζεις με πάθος το γυμνό λαιμό μου ... τόσο περισσότερο πνίγομαι ...

Πνίγομαι και χάνω το χρώμα μου ...

Πεθαίνω από έρωτα ...

Και ο έρωτας ... άφησε λίγο κόκκινο χρώμα να στάξει στην νύχτα ... σαν αίμα από τον στόμα της ...

Και είπε:

- Eίναι πάντα γλυκό να πεθαίνει κανείς από έρωτα ...

Όσο κόκκινο και αν στάξει ... στο τέλος ... πάντα μαύρο και άσπρο μένει ..."

-Πράξη τρίτη: Catharsis (Κάθαρση)

"Και όσο πνίγομαι ... όσο και να ασφυκτιώ μέσα στο φως ... άλλο τόσο θα σε περιφρονώ ... άλλο τόσο θα υφαίνω σαν αράχνη τα συναισθήματα μου ... πάνω σου ... για να σου θυμίζω πάντα πως ο έρωτας ... πονάει ...

Πονάει το φως ... πονάει ... και όσο πονάς ... εγώ ασφυκτιώ ... πνίγομαι στις δικές σου ανάσες ...

Ο ίδιος πόνος πάντα ... διπλός ...

Και όσο πνίγομαι ... βουλιάζω μέσα σου ... πιο μέσα από το μαύρο της αχαριστίας σου ... το μαύρο του φόβου ... αυτού του έρημου θανάτου που όλοι σέρνουμε πίσω μας σαν μια σκιά ...

Δεν θα παραδοθώ ποτέ .. με ακούς ... ποτέ σε άστεγους έρωτες ... ποτέ στο φως ...

Κουρνιάζω πάνω σου και δαγκώνω αργά κάθε σκοτωμένη μου αγάπη ... από τους τοίχους ... ξεπροβάλλουν και σήμερα στο ΄φως ... όλοι οι παλιοί έρωτες ... κρατούν στα χέρια κεριά και καρδιές που χτυπούν δυνατά ...

Τους υποδέχομαι όλους ... και σιγά σιγά ... βάζω το μαχαίρι στο κόκαλο ... τόσο που θέλω να σε κάνω να μην ξαναερωτευτείς πότε ... να μην ξανά δεις ποτέ σκοτάδι ... ποτέ ξανά ...

Με ακούς ... η αγάπη μου είναι εδώ ... και εσύ φεύγεις ... μακριά μου ... παρέα με τους άλλους νεκρούς μνηστήρες ... φαντάσματα από το χθες ... γίνεσαι μαζί τους παρελθόν ...

Το μόνο που έμεινε ... είναι οι σκιές τους ... αγκαλιασμένοι ... να χάνονται στο σκοτάδι ... να εμφανίζονται δειλά στο φως ...

Ο πόνος είναι μια δοκιμασία ...

Ο έρωτας είναι η αφορμή για να μάθεις να αγαπάς ...

Με ακούς ... ???

Πονάω φως μου ...

Πονάω και εγώ σκοτάδι μου ...

Ένα σώμα μια ψυχή γινόμαστε στο πέρασμα του χρόνου ...

Ο ίδιος άνθρωπος, είμαστε ... από φως και σκοτάδι ... χαροπαλεύει να αγαπήσει τον εαυτό του και μετά να αγαπηθεί ... παίζοντας κανείς ... μαθαίνει να διεκδικεί ...

Στον έρωτα ... στον θάνατο ... στον πόλεμο ... Προσπαθούμε να φύγουμε ... να μείνουμε ... με μια ψυχή ελεύθερη ...

Και ο έρωτας ... έχασε τα φτερά του ...

-Πράξη τρίτη: Catharsis (Κάθαρση)

"Το ξέφωτο της μοναξιάς

Να χαϊδεύω με φως τον πόνο σου και εσύ να παραδίδεσαι γλυκά στο σκοτάδι μου ...

Να υπακούς σε όλους τους αναστεναγμούς της θύμησης, να ξεψυχάς ... γυμνός στο φως από έρωτα ... μοιράζοντας σε κάθε σου ανάσα ... σε κάθε ηδονή ... κόκκινα συναισθήματα ... στην μοναξιά σου καταλήγεις ...

Και πάντα η ίδια εικόνα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο ενός πρώην εραστή - ενός ερωτευμένου ... απογοήτευση - αμφιβολία - υποταγή στην θλίψη ...

Γιατί το πολύ που χωράει μέσα στο λίγο σου ... μετά την άρνηση ... αρχίζει να συρρικνώνει τα συναισθήματα σου ... από μεγάλος ... γίνεσαι ελάχιστος ... και όσο μένεις μόνος ... τόσο αρχίζεις να γίνεσαι ακόμη πιο μικρός ... ο άνθρωπος παλεύει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι του ... στον έρωτα ... ακροβατεί ανάμεσα στο πάντα και στο τίποτα ... στο πολύ και στο λίγο ... στο μαύρο στο άσπρο ...

Οι εικόνες πάντα οι ίδιες ...

Σε όποια ψυχή και να μπεις τα ίδια θα δεις...

Πόνος - Χαρά

Αγάπη - Μίσος

Ζωή - Θάνατος

και ...

Φόβος ...

Φόβος ...

Φόβος ...

Αυτός εξουσιάζει τα πάντα ...

Και χιλιάδες ερωτηματικά στο πρόσωπο σου ζωγραφίζουν με κόκκινο τούς έρωτες που έζησες ... τα πάθη ... τα λάθη ... τις νίκες ... τις ήττες , την αγάπη που φωλιάζει μέσα σου ...

Απόσταγμα ζωής ο έρωτας ... ένα ποτήρι με αναμνήσεις , συλλέγεις σε μικρές δόσεις κάθε φορά ... αίμα ... το κόκκινο από το πάθος σου ... απόσταγμα από την δική σου σάρκα ...

Για να ξεπλύνεις το πάθος χρειάζεται αφαίμαξη ...

Ο έρωτας ... αυτός ο φτερωτός εραστής ... που πάντα ... στο τέλος αφήνει και ένα σημάδι στην καρδιά ...Για να μην ξεχάσεις το αίμα που έχασες ...

Την επόμενη φορά ... κράτα βαθιά μέσα σου ... το φως ανοιχτό σε κάθε σου συναίσθημα ...

Στα καθαρά η ψυχή ποτέ δεν μαυρίζει ...

ποτέ δεν χάνεται αυτός που ξέρει που πάει ... τι θέλει ... τι ζητάει ...

Και έρωτας ... σε αυτή την πράξη ... δεν έχει ρόλο ...

Ακουμπάει τα όπλα στο πάτωμα και ξεψυχά ...

Λίγο πιο μέσα από το μέσα τους ... μέσα από την σάρκα ... μέσα από την καρδιά ... υπάρχει το βέλος του καρφωμένο σε κάθε τους συναίσθημα ...

 Μετράει ανάσες ο έρωτάς τους ... Όπως και αυτοί ... στιγμές ..."

Πράξη τρίτη: Catharsis (Κάθαρση)

"Φως : Πόσο μπορείς να σφίξεις την θηλιά στο λαιμό μου?

Στα έδωσα όλα ... μια καρδία νεκρή στα χέρια τώρα κρατώ ... σταμάτησε να χτυπά πια για εμάς ... Κέρδισες ... με έκανες να παραδοθώ ... με ξεγέλασες ... με λεηλάτησες και στο τέλος με έσφαξες με την αγάπη σου ...

Τι περίμενα ...

Τι ζητούσα ...

Τι αναζητούσα εγώ μέσα στην νύχτα σου ...

Σκοτάδι: Ζητάς και αναζητάς ... θες να μάθεις ένα γιατί που καρφώνει σαν σφαίρα ... όλα τα εγώ σου ...

Ε ναι ... χαθήκαμε ... σκοτωθήκαμε μαζί ...

Ανασάναμε και ξεψυχήσαμε μια κρύα νύχτα ...

Αποχαιρέτισα όλα όσα έζησα μέσα σου ... πλάι σου ... στο φώς σου ...

Φως: Μα στα έδωσα όλα ... δεν κράτησα τίποτα ... όλα για εσένα ...

Στην ανακάλυψή μου ... στην εμμονή μου να σε γνωρίσω ... τώρα γυρνάω μόνος και νεκρός και ματωμένος ... σαν όλους τους πρώην εραστές σου ... αναζητώντας μια ακόμη παρηγοριά ... μια ακόμη ζεστή αγκαλιά ...

Σκοτάδι: Κι όμως ... ξέρεις καλά πως παίζεται το παιχνίδι των συναισθημάτων ... ανάμεσα σε δύο ... σε αναζήτησα και εγώ ... και στο φως μαζί σου βρέθηκα ... και κάηκα μέσα σου ...

Και χάθηκα έξω από εσένα ...

και τώρα χαμένη γυρνώ ξανά για την ολοκλήρωση ...

Και το σκοτάδι ... παρέδωσε όλα όσα είχε και δεν είχε ...

Και το φως ... παραδόθηκε στο σκοτάδι ...

Και ο έρωτας ... πριν ξεψυχήσει είπε ...

Όλα είναι μέσα μας ... μια κρυφή ... παγωμένη ολοκλήρωση αναζητάμε ... αλλά στην αγάπη ... στα δύσκολα κάνουμε πάντα πίσω ... θέλουμε να γευτούμε χωρίς να διεκδικήσουμε χωρίς να αγαπήσουμε ... χωρίς να ολοκληρωθούμε ...

Λευκές και μαύρες νύχτες αναζητάμε ... σε βρεγμένες αγκαλιές ...

Άστεγοι οι έρωτες ... χαμένοι οι εραστές ... και πάντα μόνες οι ερωμένες ...

Αναμένουμε ...

Τι αναμένουμε ...?

Αφού όλα είναι μέσα μας ... και το φως και το σκοτάδι ... αφού ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι που δεν θέλουμε να κερδίσουμε ... στην αγάπη κάνουμε πίσω ...

Αναζητάμε την ολοκλήρωση ...

Και η κάθαρση ... ναι η κάθαρση είναι η ολοκλήρωση όλων τον ανολοκλήρωτων ερώτων ... για να έρθει η στιγμή που το άσπρο και το μαύρο θα γίνουν ένα ...

Αλλά κράτησε και μια ανάσα για το τέλος ... ακόμη ζωντανός ... στον έρωτα ... ο έρωτας ... πάντα θα μένει στοιχειωμένος μέσα μας ... σαν μια ανάμνηση που ποτέ δεν τελειώνει ... ποτέ δεν ξεχνάς ... Αρνείσαι να ξεχάσεις ...

Φως: Πονάω με αυτή την θηλιά στον λαιμό ... απάλλαξε με ...

Σκοτάδι: Kαι εγώ ... εδώ ... στο σκοτάδι να παίζω με ένα σώμα ...

Ξεψυχώ ανάσα μου ... στην ανάσα σου ...

Και η νύχτα απλώνει παντού ..."

-Πράξη τρίτη: Catharsis (Κάθαρση)

"Σκοτάδι: Σου σφραγίζω τα χείλη ... από εκεί ξεκινάει ο ερωτάς μας ... περνάει στο αίμα ... χτυπάει δυνατά η καρδιά ... και ξεψυχά λίγο πιο πέρα από το μέσα μας και καταλήγει πάντα σε ηδονή ...

Σου σφραγίζω τα μάτια ... να μην δεις ξανά ποτέ την παρουσία μου στο φως να μην κάψεις ποτέ ξανά κανένα δικό μου όνειρο ...

Σου χαρίζω μια καρδιά ...

Δική μας ... για να γευθείς κάθε κομμάτι ηδονής που απέμεινε ...

Ο έρωτας είναι αιμοσταγής ...

Ζητάει πάντα ... ότι πολυτιμότερο έχεις να του δώσεις ... παραβλέπει σώμα και μυαλό ... και αφήνεται ελεύθερος στην καρδιά ...

Η κάθαρση ... αυτή η γλυκιά αμαρτία που θυσιάζει όλο το πάθος ... σκοτώνει κάθε αμφιβολία μέσα μας ... φωλιάζει και ξεψυχά ο έρωτας στο άκουσμά της ... και ζει μέσα από την αγάπη ...

Πλέον με άλλο πρόσωπο ... Καθαρό ...

Εραστής νεκρός ... ερωμένη μόνη ...

όσο και να το υπολογίσεις ... η μοναξιά πάντα θα είναι η ίδια ... "

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Φως - σκοτάδι ...

απο τα ίδια υλικά είμαστε φτιαγμένοι ...

Σάρκα - Οστά - Αίμα ... και μια καρδιά τεμαχισμένη ... γεμάτη όνειρα ...

σύμμαχοι & αντίπαλοι ...

στον έρωτα & στον πόλεμο ...

στα πάθη & στα λάθη ... 

Ανακατεύουμε συναισθήματα ...

περιμένοντας την κάθαρση ...

αρκετά σκοτεινή ... αρκετά φωτεινή ...

Στον έρωτα και στον πόλεμο ...

πάντα κερδίζουν - χάνουν και οι δύο

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Πράξη τρίτη: Catharsis (Κάθαρση)

"Σκοτάδι:

Κουρνιάζουμε μέσα στο σκότος που καίει στις φλέβες μας ... τώρα που πια μίσος έγινε ο έρωτας και η αγάπη ξεψυχά στην αγκαλιά μου ...

Παντού πένθιμοι ήχοι ... και εγώ κοιτώ το φως της μοναξιάς σου ... σαν χιόνι να λούζει τις σκέψεις μου ... νικητής και ηττημένος ... τι σημασία έχει ... πάντα η μοναξιά μας νικάει στο τέλος ...

Μαζεύω τα κομμάτια ... αυτά που άφησες στο πάτωμα ... πετάω οτιδήποτε δεν μου ανήκει ... και από το φως στο σκοτάδι καταλήγω ... με ένδυμα πάντα την μοναξιά μου ... ζεσταίνω τα σημάδια που άφησες φεύγοντας ... γλύφω την πληγή μπας και περάσει ... με σάλιο επουλώνονται όλες οι πληγές ... συναισθήματα νεκρά όλα ... ανήμπορα να αντιδράσουν ... λέξεις νεκρές σπαράζουν ... αγάπη τα πάντα φωνάζουν αλλά ο ήχος της μοναξιάς απόψε μόνο εμένα σκεπάζει ...

Και όταν όλα τα φώτα θα σβήσω πριν σου πω καληνύχτα ... θα φτύσω λίγο κόκκινο χρώμα σε όλα τα όνειρα που κάναμε μαζί ... θα ξεράσω συναισθήματα απόψε και το πρωί η σκέψη μου σαν μια μαύρη γάτα θα τρέξει να καταβροχθίσει ότι απόμεινε από τα σκουπίδια που άφησε ο έρωτας ...

Ο έρωτας ... αυτός ο ανυποψίαστος παλιάτσος που από βασιλιάς ζητιάνος καταλήγει στο τέλος ... πάντα στο τέλος όλα τελειώνουν ... από την αρχή το ξέρεις υπάρχει πάντα τέλος και η ιστορία του έρωτα επαναλαμβάνεται ... μέχρι να καλύψει τα κενά μέσα μας ... αφόρητα μας πνίγει ...σαν μια θηλιά που φτιάχτηκε μόνο για εμάς ... με φως και σκοτάδι ...

Και απόψε νυχτώνει νωρίς μέσα μου ...

Και όταν νυχτώσει για τα καλά και το μαύρο θα με καλύψει ... θα κλείσω τα μάτια μου στο χθες ... και θα ξεχάσω κάθε σημάδι που άφησες φεύγοντας ...

Εφτά ζωές θα εξαντλήσω ... μέχρι να σε ανταμώσω και απο αγρίμι σε αγάπη να σε μεταμορφώσω ... να κουρνιάσω και εγώ θέλω ... έστω για μια φορά στις φτερούγες σου και μετά ας χαθώ ... αρκεί να πω ... έζησα για μια φορά έναν έρωτα ... και ας με σκοτώσει στο τέλος η αγάπη σου ... εγώ έζησα για μια φορά έναν θάνατο ...

Και αυτό είναι αρκετό ...»

Πράξη τρίτη: Catharsis (Κάθαρση).

~THE END~

"Να μου κρατάς το χέρι ... εκεί στα σκοτεινά ...

Την ώρα που οι κραυγές μας θα σιωπήσουν ... την ώρα που θα πάψουμε να ανασαίνουμε τον ίδιο αέρα από το ίδιο στόμα ... με τον ίδιο παλμό ... μέσα από την ίδια καρδιά ...

Εκείνη την ώρα που δεν θα είμαστε πια σε ένα σώμα ... δεν θα είμαστε πια μέσα στην ίδια καρδιά ... εκείνη την ώρα της αποκοπής ... σε θέλω εδώ ... να μου μιλάς για αγάπη ... γλυκά να σκοτώνουμε τον έρωτα με λέξεις ... και στην αγάπη ... γλυκά ... να παραδοθούμε ... μαζί ... σε ένα σώμα από τα ίδια υλικά ... να ενωθούμε ξανά ... για πάντα.

Την ώρα που θα σου χαρίσω την τελευταία μου ανάσα ... έρωτα ... θεέ των ανεκπλήρωτων επιθυμιών ... άσε με τουλάχιστον να κρατήσω τα χρώματά μου ...

Άσπρο: Με λευκό φτιάχνω την μέρα μου ...

Mαύρο: Με το μαύρο ζωγραφίζω την μοναξιά μου ...

Κόκκινο: Και στο κόκκινο χρώμα ερωτεύομαι ...

Μα πάνω από όλα αγαπώ ...

και θα αγαπώ κάθε νεκρή ερωμένη (είπε το φως) ...

Και θα αγαπώ κάθε νεκρό εραστή (είπε το σκοτάδι) ...

γιατί ... είμαι εγώ από φως και σκοτάδι ... και στην αγάπη ... παραδίδομαι ...Και ο Θεός Έρωτας ξεψύχησε ...

Ο Θεός δημιούργησε τα χρώματα Και από το φως δημιουργήθηκε το σκοτάδι Και Ο Έρωτας χρωμάτισε τα συναισθήματα τους, ρίχνοντας κόκκινο σε κάθε πάθος τους ... και στο τέλος ... νίκησε η Αγάπη ...

Η κάθαρση είναι η εκπλήρωση και η εκπλήρωση έρχεται πάντα μέσα από την εμπειρία ... μέσα από τον δρόμο που θα σε οδηγήσει στην Αγάπη ... και η Αγάπη είναι η ολοκλήρωση του Ανθρώπου.-

Μια μέρα θα φύγω μακριά ... μα μην με ψάξεις ... η αγάπη ίσως με βρήκε πρώτη από εσένα ...

Μια μέρα ... θα γεννηθούμε ξανά ... για να σώσουμε την αγάπη που νυχτώνει νωρίς μέσα μας ...

Αγάπα με ... να αγαπώ κάθε σου σκέψη ... αγάπα με ... και δεν θα χαθούμε ποτέ ξανά ... "

THE ΕΝD~

-Ο Ύμνος της Αγάπης του Αποστόλου Παύλου στην προς Κορινθίους Α’ επιστολή του.-

 "Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων,

αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον

αλαλάζον. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια

πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν,

ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. και εάν

ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα

μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η

αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη

ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα

εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί

τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. πάντα στέγει, πάντα

πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε

εκπίπτει. είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται. είτε γλώσσαι

παύσονται. είτε γνώσις καταργηθήσεται. εκ μέρους δε

γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. όταν δε έλθη το

τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. ότε ήμην νήπιος,

ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος

ελογιζόμην. ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου.

βλέπομεν γαρ άρτι δι΄εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε

πρόσωπον προς πρόσωπον. άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε

επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. νυνί δε μένει πίστις,

ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μείζων δε τούτων η αγάπη."

Φως - σκοτάδι ...

απο τα ίδια υλικά είμαστε φτιαγμένοι ...

Σάρκα - Οστά - Αίμα ... και μια καρδιά τεμαχισμένη ... γεμάτη όνειρα ...

σύμμαχοι & αντίπαλοι ...

στον έρωτα & στον πόλεμο ...

στα πάθη & στα λάθη ...

Ανακατεύουμε συναισθήματα ...

περιμένοντας την κάθαρση ...

αρκετά σκοτεινή ... αρκετά φωτεινή ...

Στον έρωτα και στον πόλεμο ...

πάντα κερδίζουν - χάνουν και οι δύο ...

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Φωτογραφίες, Κείμενα, Κόνσεπτ, Επιμέλεια: 

Αποστόλης Αναστασόπουλος

Ερμηνεία: Valantis X Greco & Αντζέλικα Δεσπίδου

Hair Styling: Valantis X Greco

Make Up Artist: Ηλέκτρα Μώρου.

Styling : Αποστόλης Αναστασόπουλος & Κωνσταντίνα Μώρου

                               THE END