Ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα blogs που λειτουργεί
στο διαδίκτυο είναι αυτό της Κέλλυς Σακάκου με πολλές αναφορές στην ιστορία της
Ελληνικής Τηλεόρασης.
Σε μία από τις αναρτήσεις της
αναφέρεται στην πρώτη της φορά στη δημόσια τηλεόραση, το τότε ΕΙΡΤ. Αυτό καθεαυτό το blog είναι διακριτικό και περιεκτικό με σεβασμό στην Ελληνική γλώσσα και την αισθητική. Είναι εμφανές μάλιστα πως είναι φιλοτεχνημένο το φόντο του ή background του από το σπουδαίο εικαστικό Αλέκο Φασιανό.
«Ήτανε, που λέτε, ένα γλυκό
πρωινό του Μάρτη (τότε τον λέγαμε Μαρτίου..) που χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι.
Στην άλλη άκρη της γραμμής, ο Υπεύθυνος
Προγράμματος του Πειραματικού Σταθμού Τηλεοράσεως του Εθνικού Ιδρύματος
Ραδιοφωνίας Γιώργος Αναστόπουλος. Ένα όνομα πασίγνωστο και αγαπημένο στους
ακροατές του ραδιοφώνου, από τις καλύτερες φωνές της εποχής, αλλά και ένας από
τρεις (οι άλλοι δύο ο Γιώργος Κάρτερ και ο Γιώργος Δάμπασης)με σπουδές
τηλεόρασης στο εξωτερικό. Μου λέει, λοιπόν, ότι είχα πετύχει στο διαγωνισμό
τηλεπαρουσιαστριών που είχε προκηρύξει το ΕΙΡΤ και ότι την επομένη θα έκανα την
πρώτη μου εμφάνιση στην Τηλεόραση.
Κλείνω το τηλέφωνο και τι
λέτε οτι νοιώθω; ΤΙΠΟΤΑ. Κανένα ίχνος συναισθήματος, κανένας ενθουσιασμός, ούτε
φόβος για το άγνωστο, κάποιο τρακ ή απλά να πηδήξω στο ταβάνι από τη χαρά μου.»
«Ήταν ίσως η ψυχολογική
κούραση που μου στέρησε κάθε συναίσθημα μετά από την εξάμηνη! διαδικασία
επιλογής των τηλεπαρουσιαστριών. Επί πλέον η Τηλεόραση ως επάγγελμα ήταν κάτι
εντελώς καινούργιο και δύσκολα προέβλεπε κανείς με σιγουριά το μέλλον του σ’
αυτό. ‘Φύτρωναν’ βέβαια στις ταράτσες καθημερινά καινούργιες κεραίες, αλλά
απείχαμε ακόμα αρκετά από την εποχή που η Τηλεόραση θα γινόταν εθισμός. Εν πάση
περιπτώσει πηγαίνω την επομένη στο κτήριο του ΟΤΕ στην οδό Γ’ Σεπτεμβρίου όπου
στεγαζόταν η Τηλεόραση του ΕΙΡΤ το σωτήριον (κυριολεκτικά για μένα) έτος 1971!
και που εκεί ακριβώς γίνονταν τα δοκιμαστικά μας. Μια αίθουσα 150 τετραγωνικά
που ήταν το studio, δίπλα σε μία άλλη που ήταν χωρισμένη με κόντρα πλακέ σε
γραφεία! Ειδήσεων, Προγράμματος, Παρουσιαστών, Τεχνικών, Διοικητικών. Αυτή ήταν
τότε η Ελληνική Τηλεόραση. Μου δίνουν ένα κείμενο και μου λένε: Σε πέντε
βγαίνεις. Ούτε λόγος φυσικά για μακιγιέζ και κομμώτριες.. Είχα βέβαια
μακιγιαριστεί μόνη μου όπως έκανα σε όλα τα χρόνια της τηλεοπτικής μου πορείας
και επί τέλους έρχεται η μεγάλη στιγμή. Μπαίνω στο studio, κάθομαι στην
καρέκλα, μπροστά μου ένα γραφείο και περιμένω. Ξαφνικά, βλέπω απέναντί μου
ακριβώς στο τζάμι του control room στριμωγμένους, ΟΛΟΥΣ τους εργαζόμενους να με
κοιτούν! Θέλανε όλοι να δουν την καινούργια.. Τι πανικός ήταν αυτός! Ένας
cameraman μου δίνει το σήμα να μιλήσω. Οι κάμερες Thomson της εποχής, ούτε
κόκκινο φωτάκι. Αρχίζω να μιλώ. Τα χιλιάδες μάτια ( έτσι μου φαίνονταν)
καρφωμένα επάνω μου. Κυρίες και κύριοι.. Ένας μαραγκός πίσω μου καρφώνει κάτι
ξύλα, ένας ηλεκτρολόγος μπροστά μου φτιάχνει κάτι φώτα και εγώ καταμεσής του
χώρου να μιλάω στους τηλεθεατές. Απερίγραπτο. Τελειώνω. Σηκώνομαι. Βγαίνω έξω. Ψάχνω
να βρω ΕΝΑΝ να μου μιλήσει. Να ακούσω ένα λόγο, μία κριτική έστω κακή. Τίποτα.
Η απόλυτη σιωπή. Αργότερα κατάλαβα ότι η Τηλεόραση που ήδη λειτουργούσε πέντε
χρόνια είχε δημιουργήσει τα κατεστημένα, τις κλίκες και τα στεγανά της..
Και τώρα τι γίνεται;
σκέφτομαι. Με ποιόν να μιλήσω; Πού να κρυφτώ; Να σηκωθώ να φύγω; Ή να μείνω; Έμεινα.
Πέντε ώρες όπως ήταν το ωράριο. Η απορία που μου δημιούργησε αυτή η συμπεριφορά
με οδήγησε στη σκέψη: Ή θα φύγεις τώρα, ή ήρθες για να μείνεις. Και έμεινα.»
Link: 
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου