Την Τόνια Σωτηροπούλου το ελληνικό κοινό τη γνώρισε
μέσα από την «Ψυχραιμία» του Νίκου Περάκη το 2007. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν
αλλάξει πολλά στην καλλιτεχνική της πορεία, στην οποία απόφαση-σταθμός υπήρξε η
μόνιμη εγκατάστασή της στo Λονδίνο προ τριετίας.
Αποκορύφωμα της μέχρι σήμερα επαγγελματικής της
σταδιοδρομίας είναι φυσικά ο ρόλος που κράτησε στο πλευρό του Daniel Craig στη
νέα ταινία του James Bond “Skyfall”. Εντούτοις, η ώριμη -παρά τα 24 της χρόνια- Ελληνίδα δε
μένει στη λάμψη του Bond girl και επιλέγει ταυτόχρονα να πρωταγωνιστήσει σε μία
βρετανική ταινία τρόμου, το “Berberian sound studio”, που είδαμε στο φετινό
Φεστιβάλ Κινηματογράφου και στάθηκε η αφορμή για τη συνάντησή μας. Η Τόνια
περιγράφει τη ζωή της στην Αγγλία, αποκαλύπτει τους λόγους που την οδήγησαν να
εγκαταλείψει την Ελλάδα και πώς ονειρεύεται το επαγγελματικό της μέλλον.
Βρίσκεσαι στην πόλη μας με μία διπλή κινηματογραφική
παρουσία. Αφενός πρωταγωνιστείς στο “Berberian sound studio” το οποίο
προβάλλεται στα πλαίσια των Ανοιχτών Οριζόντων του φετινού Φεστιβάλ
Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και αφετέρου με τη συμμετοχή σου στη νέα ταινία του
James Bond. Ξεκινώντας από τη φεστιβαλική σου ταινία, θα ήθελα να μου
περιγράψεις την ηρωίδα που υποδύεσαι.
Η Ελέν είναι η γραμματέας του
studio, μία απολύτως συναισθηματικά κλειδωμένη γυναίκα που δε θέλει καν να
είναι γραμματέας. Βαριέται να κάνει τη δουλειά της, δεν ασχολείται με κανέναν
γιατί όλα στο συγκεκριμένο studio είναι αρκετά σουρεάλ και αρκετά
υπερδραματικά. Όταν έρχεται ο Γκιλντρόι από το Λονδίνο, ο οποίος είναι ένας
πολύ συμπαθητικός Άγγλος, νερόβραστος -γι’ αυτήν- κυριούλης, βαριέται να
ασχοληθεί, δεν το βοηθάει καθόλου οπότε κάνει τη ζωή του ακόμη πιο δύσκολη.
Ο Γκιλντρόι βλέπουμε ότι κάποια στιγμή νοσταλγεί το
studio που είχε στο κήπο του σπιτιού του, σκέφτεται τη γενέτειρά του την
Αγγλία. Εσύ νιώθεις νοσταλγία καθόλου για την Αθήνα;
Ναι, πολύ. Η οικογένειά μου
και πολλοί φίλοι μου είναι στην Αθήνα. Οι άνθρωποι με τους οποίους είμαι πιο
κοντά σε φιλικό περιβάλλον είναι στο Λονδίνο, έχουμε διαμορφώσει εκεί μία
καινούρια οικογένεια. Αλλά γενικότερα μου λείπει. Επειδή είναι τελείως
διαφορετικοί οι ρυθμοί του Λονδίνου και είναι αρκετά πιο τρομακτικοί από της
Αθήνας, γιατί ουσιαστικά δεν έχει ζωή τόσο εύκολα. Λέμε ότι για παράδειγμα στις
14 του μηνός θα πάμε να κάνουμε κάτι τρελό, δεν είναι το «πάμε για ένα ποτό»
που γίνεται στην Αθήνα. Και οι αποστάσεις είναι τεράστιες και όλα είναι πιο
προγραμματισμένα. Εκεί εγώ είμαι «89 χρονών», κοιμάμαι στις 11.00 - 12.00
συνήθως, ξυπνάω, πάω για τρέξιμο, βγάζω τον σκύλο μου βόλτα, πάω για δουλειά,
μαγειρεύω. Αυτά!
Ο ήρωας της ταινίας κάποια στιγμή ασφυκτιά γιατί
βρίσκεται σ’ ένα επαγγελματικό περιβάλλον το οποίο θα μπορούσαμε να πούμε ότι
είναι εχθρικό. Από την ηρωίδα που υποδύεσαι εσύ και δεν πολυασχολείται μαζί του
μέχρι και τον τρόπο που του συμπεριφέρονται οι ηθοποιοί. Σου έχει τύχει ποτέ σ’
ένα περιβάλλον εργασίας το οποίο να σε δυσκολέψει κατ’ αυτόν τον τρόπο;
Στην Ελλάδα μου έχει συμβεί
αυτό.
Στο Λονδίνο όχι;
Όχι.
Είναι πιο επαγγελματίες εκεί;
Πολύ! Κι έχουν άλλη κατανόηση
και υπάρχει μία ηρεμία, η οποία είναι ανεκτίμητη πραγματικά. Όλα θα γίνουν στην
ώρα τους και δεν υπάρχει αυτό που γίνεται στην Ελλάδα να ασχολούνται μαζί σου.
Είναι φιλικοί όλοι, αλλά μένουν στα πλαίσια της δουλειάς τους. Δε θα κάτσουν να
πουν κάτι, να σε πειράξουν. Αντιλαμβάνεσαι και τελείως διαφορετικά τα πράγματα.
Αποκτάς και εσύ πιο μεγάλες αρχές. Ας πούμε στο Bond, η κοπέλα που μου έκανε τα
μαλλιά μου κατά λάθος μού έκαψε το μέτωπο με το σίδερο και έπρεπε να κάνω
γύρισμα. Το καλύψαμε με make-up και δεν είπα τίποτα γιατί ήξερα ότι θα
απολυθεί. Και δε με πείραξε κιόλας, γιατί ήξερα ότι ήταν ένα λάθος που έγινε.
Είναι εξάλλου όλοι τόσο καλοί μαζί σου κι εσύ μαζί τους, συνεργάζεστε, είστε
μία ομάδα, υπάρχει πάρα πολύ αλληλοκατανόηση. Εδώ (στην Ελλάδα) μου είχε τύχει
πριν 5 χρόνια που έκανα μία σειρά να χτυπήσω κατά λάθος το προηγούμενο βράδυ
και είχα μια ουλή στο πρόσωπό μου. Πάω στο γύρισμα και έρχεται η make-up
artist, η οποία βαριέται που ζει, με ένα βρώμικο make-up και της λέω: «Δε θα μ’
αγγίξεις, μ’ αυτό το πράγμα!». Μου απάντησε «Πολύ ύφος έχεις, ποια νομίζεις ότι
είσαι;» και της είπα «Δε νομίζω ότι είμαι κάποια, απλά θα πάθω μόλυνση». Έκανα
παρατήρηση στην παραγωγή και βγήκα εγώ η παράξενη που ήθελα να προστατεύσω και
τους υπόλοιπους ηθοποιούς από αυτό. Είναι πολύ βασικά πράγματα, τα οποία δεν
έχουμε καθορισμένα.
Μου ανέφερες τη συμμετοχή σου στο Bond. Πέρα από τις
υποκριτικές σου ικανότητες, η εξωτερική σου εμφάνιση σε βοήθησε σίγουρα
σημαντικά στο να πάρεις το συγκεκριμένο ρόλο. Σε άλλες περιπτώσεις -επειδή ξέρω
ότι περνάς από πάρα πολλές audition- έχει σταθεί ανασταλτικός παράγοντας στο να
σε επιλέξουν για κάποιο ρόλο;
Όχι τόσο πολύ, γιατί δε σε
κατηγοριοποιούν όπως «είσαι όμορφη, δε μπορείς να παίξεις». Αυτό που μου έχει
τύχει πολύ πρόσφατα και ήταν κάτι που όντως με στεναχώρησε γιατί ήταν μία
δουλειά που ήθελα πάρα πολύ να κάνω. Ήταν για το πρωταγωνιστικό ρόλο μιας
βρετανικής ταινίας και ήταν κωμωδία που μου αρέσει πάρα πολύ και θεωρώ ότι έχω
πολύ καλό timing, είναι από τα πράγματα που μου αρέσει να κάνω άρα θεωρώ ότι
μπορώ να τα κάνω καλά. Είχα περάσει από δύο-τρεις audition, τους άρεσα πολύ και
όδευα προς το τέλος. Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι «Δε μπορούμε να με
πάρουμε γιατί δε κολλάς με το υπόλοιπο cast επειδή είσαι σαν φιναλίστ
καλλιστείων» και ήταν ότι πιο ταπεινωτικό έχω ακούσει στη ζωή μου, που δε μου
το είπαν με κακία, ήταν απλά ειλικρινής.
Η περίφημη λίστα του imdb πιστεύεις ότι έχει επηρεάσει
ως προς αυτό που μου λες;
Όχι γιατί είμαι σε 25 λίστες,
όποιος θέλει μπαίνει και γράφει. Δεν ξέρω αν σαν σκηνοθέτης ή casting director
όταν επιλέγεις κάποιον κάθεσαι να δεις σε τι λίστες έχει μπει στο imdb. Μπορεί
και να το κάνουν, αλλά για ‘μένα δεν αλλάζει κάτι. Δεν αισθάνομαι κάθε μέρα
όμορφη. Καταλαβαίνω ότι είμαι σε μία προνομιούχα μάλλον θέση λόγω εμφάνισης,
αλλά εντάξει υπάρχουν τόσες ωραίες κοπέλες.
Πριν εγκατασταθείς μόνιμα στο Λονδίνο, είχες ήδη
συμμετέχει σε ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους εδώ στην Ελλάδα, όπως στην
Ψυχραιμία του Νίκου Περράκη και στο Αγάπης Νάρκη του Αλέξη Κωνσταντινίδη.
Παρόλο που εδώ είχες αρχίσει ήδη να ανοίγεις ένα δρόμο, αποφάσισες να τον
αφήσεις και να ξεκινήσεις από το μηδέν σε μία ξένη χώρα. Πώς οδηγήθηκες σ’ αυτή
την απόφαση;
Καταρχήν αυτό που ήθελα να
κάνω είναι αυτό που κάνω τώρα και ήξερα ότι με το να μείνω στην Ελλάδα, δε θα
το κάνω ποτέ. Θα συμβιβαστώ με το κλείσω ένα σήριαλ και μπορεί για παράδειγμα
να έκλεινα σε μία σειρά τον πρωταγωνιστικό ρόλο και μετά από δύο χρόνια να μην
ξαναδουλέψω ποτέ. Ή να δουλέψω σε κάτι που δε μου αρέσει. Πάντα ήθελα να φύγω,
οπότε για μένα ήταν μία απόφαση που ήρθε πολύ αβίαστα και επίσης είχα απηυδήσει
λίγο με το πώς χειρίζονται τους ηθοποιούς (στην Ελλάδα). Τι να σου πω; Ότι μου
έχει τύχει να με προσλάβουν για μία ταινία, με πήγαν στη Λευκάδα να κάνω
γυρίσματα, έχω μείνει δυο εβδομάδες εκεί, έχω κάνει τα μισά μου γυρίσματα,
επιστρέφω στην Αθήνα και τους ρωτάω πότε θα κάνουμε τα υπόλοιπα γυρίσματα, μου
είπαν ότι θα με πάρουν τηλέφωνο και δε με πήραν ποτέ! Μετά από δύο μήνες
συνάντησα τυχαία μία κοπέλα από το συνεργείο και τη ρώτησα τι γίνεται και μου
είπε «Πολύ λυπάμαι, δεν άρεσες στον σκηνοθέτη και πήραν κάποια άλλη». Δε μπήκαν
καν στη διαδικασία να μου το πουν. Έχασα δύο εβδομάδες από τη ζωή μου και είπα
εγώ αυτό δεν το ξανακάνω.
Κλείνοντας θα ήθελα να μου πεις αν ο επόμενος
επαγγελματικός σου σταθμός είναι ενδεχομένως το Los Angeles και το Hollywood ή
δε σε ενδιαφέρει κάτι τέτοιο;
Όχι, σαφέστατα με ενδιαφέρει.
Ούτως ή άλλως αυτό που θα ήθελα ιδανικά να κάνω είναι να κάνω και blockbusters,
όπως το Bond, και ταινίες όπως το Berberian sound studio. Απλά δε θα μπορέσω να
μετακομίσω στο Los Angeles και επειδή γενικότερα πιστεύω πάρα πολύ στην
ενέργεια, πιστεύω πάρα πολύ σ’ αυτό που στέλνεις, ξέρω πάρα πολύ καλά τι είναι
αυτό που θέλω και νομίζω ότι αργά ή γρήγορα θα μου το φέρει η ζωή μου αυτό που
έχω σαν στόχο. Δε θα χρειαστεί να πάω να ψάξω, πιστεύω θα με στείλει η ζωή μου
κατά κάποιο τρόπο.
Στο εύχομαι!
Ευχαριστώ πάρα πολύ.
Πηγή: www.unitedreporters.gr
Φωτογραφία: Φανή Τρυψάνη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου