ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΓΑΒΡΑ

Στην κατάμεστη αίθουσα της Ταινιοθήκης πραγματοποιήθηκε η συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με θέμα τον εκπαιδευτικό ρόλο των Ταινιοθηκών ως θεματοφύλακες της εγχώριας κινηματογραφικής πολιτιστικής κληρονομιάς και το μέλλον τους απέναντι στις προκλήσεις της νέας ψηφιακής εποχής (συνθήκες φύλαξης, συντήρησης και προώθησης των αρχείων, αλλά και προσβασιμότητα στις ταινίες).

Η συζήτηση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του αναδρομικού αφιερώματος στον Κώστα Γαβρά, ο οποίος συμμετείχε ως κεντρικός ομιλητής, κυρίως με την ιδιότητά του ως πρόεδρος της θρυλικής Cinémathèque française, της μητέρας όλων των Ταινιοθηκών.

«Η χώρα μας είναι βασικά μια χώρα κουλτούρας. Γιατί έχουμε επιζήσει στον κόσμο και η Ελλάδα είναι γνωστή παντού; Γιατί από 2.500-3000 χρόνια ο ελληνικός πολιτισμός έχει μια βάση και έπαιξε ρόλο σε όλο τον κόσμο μέχρι σήμερα. Ο κινηματογράφος είναι τέχνη, είναι μέρος της τέχνης. Στη Μεσόγειο υπήρχαν πολιτισμοί που χάθηκαν, όπως οι Φοίνικες π.χ. που ήταν έμποροι. Τι έχει μείνει; Τίποτα ή πολύ λίγα πράγματα. Η Ελλάδα έμεινε γιατί είχε την Τέχνη, όλες τις τέχνες. Λοιπόν, ο κινηματογράφος είναι μια τέχνη, καινούρια τέχνη. Και πολλοί νομίζουν ότι επειδή είναι τέχνη και μπορούμε να τη βρούμε παντού δεν αξίζει τον κόπο. Ιδίως οι πολιτικοί. Γι' αυτό νομίζω είναι απαραίτητη η Ταινιοθήκη. Όπως υπάρχουν τα Μουσεία για την παλιά μας τέχνη, να υπάρχει ένα μουσείο, δηλαδή μια Ταινιοθήκη, γι' αυτή την Τέχνη. Για να υπάρχει σήμερα, αύριο και μεθαύριο και σε εκατό χρόνια. Γι' αυτό μου φαίνεται τελείως απαραίτητη. Η Ταινιοθήκη έχει ανάγκη από σινεφίλ, από τους μανιακούς. Τους έχει ανάγκη και έχουν δημιουργηθεί καινούριοι. Άνθρωποι που αγαπούν τον κινηματογράφο. Το έχουμε παρατηρήσει στη Γαλλική Ταινιοθήκη. Τώρα που έχουμε ένα καινούριο κτίριο και κάνουμε καινούρια πολιτική, περάσαμε από 150.000 πάνω κάτω σε 300-400 χιλιάδες θεατές κάθε χρόνο. Και όταν κάνουμε εκθέσεις κάθε χρόνο, δύο-τρεις εκθέσεις τον χρόνο, έχουμε φτάσει στις 700.000. Δηλαδή, έρχονται οικογένειες ολόκληρες για να δουν την έκθεση και πηγαίνουν να δουν και τις ταινίες. Πολύ συχνά βλέπουν ταινίες που δεν τους περνάει ποτέ από το μυαλό να δουν. Όπως είπατε, αυτές τις ταινίες όταν τις βλέπει κανείς στην τηλεόραση χάνει το 80% από αυτό που βάζει ο σκηνοθέτης, από αυτό που βάζουν οι ηθοποιοί. Ένας ρόλος ουσιαστικός της Ταινιοθήκης είναι να βλέπουμε τις ταινίες εδώ. Παρατήρησα χθες το βράδυ ότι έχετε μια πάρα πολύ καλή προβολή - που είναι κατά τη γνώμη μου τελείως απαραίτητο. Οι συνθήκες χώρου και ήχου, οι συνθήκες χρώματος κλπ. Παράλληλα, η Ταινιοθήκη δημιουργεί καινούριους σινεφίλ, γιατί εδώ συζητιούνται οι ταινίες. "Είδα ένα φιλμ ενός σκηνοθέτη Γιαπωνέζου, τελείως άγνωστου, και με ενδιέφερε πολύ". Δημιουργείται αυτή η σχέση. Στις άλλες τις αίθουσες, τις εμπορικές, τι βλέπουμε; 70% αμερικάνικα φιλμ. Και δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια δεν βλέπουμε τα αμερικάνικα φιλμ που είχε παλιά. Βλέπουμε τα ίδια ξανά και ξανά. Σε μια Ταινιοθήκη δημιουργείται μια περιέργεια, που είναι στην ουσία ανάγκη, και γιατί όχι, νοσταλγία. Η νοσταλγία είναι καλό αίσθημα, ορισμένες φορές. Η περιέργεια να δούμε τι γίνεται αλλού και τι κάνουν άλλοι άνθρωποι. Δυστυχώς οι μεγάλες εμπορικές αίθουσες δεν καλλιεργούν αυτή την περιέργεια. Ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουμε αναλλοίωτη την ιστορική κινηματογραφική μνήμη είναι να διαφυλάξουμε και να υποστηρίξουμε το έργο των Ταινιοθηκών».